Ý chí và nghị lực có thể giúp con người vượt qua mọi trở ngại, khó khăn của cuộc sống. Điều này không tự nhiên mà có hay do di truyền của cha mẹ, chính là do sự cố gắng rèn luyện kiên trì, bền bỉ để đeo đuổi mục tiêu nhờ lập trường vững chắc.
Nó sẽ theo đuổi điều mình muốn cho tới khi đạt được ước muốn đó, bởi nó hiểu rằng không gì là không thể nếu như thật sự thích và dốc hết sức mình để theo đuổi đam mê.
Tôi sẽ viết và sống với niềm đam mê cầm bút của mình. Tôi tin rằng thành công sẽ đến với những ai luôn nhiệt huyết với nghề và biết sống với đam mê.
Người ta nghe bằng tai, nhìn bằng mắt, suy nghĩ bằng lý trí, mình thì nhìn bằng mắt, nhận thức bằng lý trí và suy nghĩ lắng nghe bằng trái tim. Ai cũng có ước mơ cả. Chị cũng vậy, đã có ước mơ thì phải đi đến ước mơ chứ…
Tôi đang muốn trải nghiệm đời nhiều hơn. Nếu được va chạm nhiều, tôi sẽ càng học được nhiều điều. So với trường đại học, bây giờ tôi lại muốn học ở trường đời hơn.
Tôi biết rằng sẽ phải đối mặt với nhiều khó khăn thử thách khi xa nhà, nhưng tôi sẽ cố gắng thật nhiều để đạt được mơ ước, bởi đối với tôi, sức mạnh lớn nhất là sự ủng hộ của gia đình.
Tôi đang từng bước thực hiện niềm mơ ước ấy từng ngày. Tôi tin mình sẽ thực hiện được niềm mơ ước bấy lâu bằng nhiệt huyết và đam mê của tuổi trẻ.
Tôi cảm thấy rất vui và hạnh phúc vì mình được làm việc, kiếm tiền dù rằng số tiền rất ít ỏi. Tôi đã chiến thắng bản thân của mình vì vượt qua được sự sợ hãi, mặc cảm, tự ti...
Với tôi, thành công chỉ gỏn gọn như vậy. Những ước mơ được viết, được tìm hiểu những nét đẹp văn hóa và con người của tôi đã thành hiện thực.
Tôi sẽ cố gắng đi nhiều hơn, khám phá nhiều hơn nữa vì sau mỗi chuyến đi tôi học hỏi và chiêm nghiệm được rất nhiều điều.
Hoài bão sẽ không bao giờ mất đi khi bạn vẫn luôn miệt mài nghĩ đến nó. Hãy chọn cách yêu thương và phấn đấu để chạm tay đến hoài bão của bản thân, để bạn nhận ra sống và thực hiện đam mê rõ ràng là rất dễ.
Sau hơn một năm ra trường, gắn bó với công việc phỏng vấn viên, được theo các dự án đi gần các tỉnh thành phía Bắc, nhưng trong tôi vẫn còn khát khao cháy bỏng hoàn thành những đam mê.
Tôi không còn thấy thiệt thòi như những gì người thân, bạn bè đã hình dung. Quan trọng nhất, tôi tìm thấy sự bình yên khi có được niềm vui trong công việc.
Nếu bạn thực sự sống cho ước mơ của mình, thực sự đam mê nó, ắt bạn sẽ có động lực để thực hiện nó và một ngày không xa nó sẽ nằm trong tầm tay bạn.
Nhiều lúc tôi nghĩ tôi cần phải sống để theo đuổi đam mê. Và chính niềm đam mê ấy đã cho tôi lý do để thêm yêu cuộc sống này.
Sai lầm dù muốn hay không bạn chẳng thể nào xoá bỏ nó. Trách nhiệm của bạn là học cách đứng dậy sau mỗi lần vấp ngã và học hỏi, để những lần sau bạn sẽ không vấp ngã như vậy nữa.
Còn nhiều lắm những khó khăn, thử thách đang chờ đợi em tôi phía trước, nhưng tôi muốn nói với em rằng "Cố lên em gái chị. Hãy cố gắng làm thật tốt như những gì em đã làm được. Chị tin em sẽ làm được. Chị tự hào về em nhiều lắm".
Chị yêu con, trân trọng cuộc sống, yêu công việc của mình, sắp xếp mọi việc theo lịch trình cụ thể để có thời gian chăm sóc bản thân. Đối với chị, cuộc sống phía trước còn rất nhiều điều đáng trân quý mà chị muốn khám phá.
Những năm tháng trên giảng đường đại học đã dạy tôi lớn và trở thành một con người khác. Tôi năng động, cố gắng, chăm chỉ và viết nhiều hơn. Tôi rèn giũa và trau dồi bản thân để đến được gần hơn với đam mê mình ấp ủ.
Mỗi chúng ta cần phải quý trọng và tận dụng thời gian đang có để khắc phục những hạn chế và khuyết điểm của bản thân.
Tôi tin rằng một ngày không xa sẽ được đặt chân đến Trường Sa thân yêu - nơi có những tình yêu đi ngang qua cánh sóng, đi ngang qua bão giông, cách trở để đến được với nhau.
Hai từ "đam mê" sao khó định nghĩa về nó quá, không giống với ước mơ, cũng không giống như sở thích, hoài bão. Với tôi, đam mê là thứ làm tôi vui mỗi ngày, chỉ thế thôi cũng đủ rồi.
Tôi tìm được một công việc làm thêm, đi ra ngoài nhiều hơn và bắt đầu có cảm hứng với công việc viết lách. Tôi gần như khởi đầu vào một cuộc hành trình quay về với hiện thực, chập chững như một "con thú ăn đêm" bước ra ngoài ánh sáng.
Từ câu chuyện của bác, tôi rút ra một điều rằng không chỉ những người khuyết tật, mà cả những con người bình thường hãy tự tin với bản thân, đừng mặc cảm và hãy biết sống với đam mê của chính mình.
Tôi đã khỏi bệnh khớp chân và đang là cô sinh viên năm thứ 3 ngành kinh tế trường Đại học Hải Phòng. Với tôi, câu chuyện của bà luôn là động lực để tôi cố gắng mỗi khi chán nản.
Hàng ngày tôi vẫn chăm lo việc đồng áng. Vì là nông dân hiện đại nên tôi thường bị nhiều người trêu rằng "nông dân thời @, ra ruộng mang theo laptop để tác nghiệp".
Vẫn đôi mắt kém ấy, vẫn đôi chân yếu đó, nhưng nó được điều khiển bởi trái tim đầy sinh lực và một suy nghĩ lạc quan về đời, về người.
Sau bao ngày vật vã với đèn sách, cuối cùng tôi cũng đỗ đại học. Bao nhiêu ước mơ và khát vọng lại được hồi sinh.
Với một trái tim nhiệt thành và cháy bỏng ngọn lửa đam mê, tôi vẫn sẽ theo đuổi nó đến cùng dù có chậm hơn so với mọi người.