Trong sự ồn ào tấp nập đầy bon chen của cuộc sống thường ngày, bạn từng có một khoảng lặng? Lặng để suy nghĩ? Lặng để hiểu bản thân mình đang muốn gì và cần gì? Lặng để lắng nghe trái tim vẫn đang đập theo nhịp của ngọn lửa đam mê hoài bão? Hay đơn giản, chỉ là lặng để vượt qua những phút giây yếu mềm!
Vốn là một người thiên về nội tâm. Tôi cũng từng có rất nhiều khoảng trầm như thế!
Tôi hay nhớ về nhiều điều trong quá khứ xa xôi.
Ngày ấy tôi vẫn là một đứa bé đanh đá. Tôi thích được quản lý lớp, được cầm cái đũa đi kiểm tra tay các bạn rồi mới cho vào ăn. Tôi thích được oai phong tự đặt ra “luật rừng” khi cấm lũ con trai không được đá bóng, bởi tôi sẽ chẳng thể ngủ được nếu như chân chúng cứ bẩn và có mùi hôi như thế. Tôi thấy mình rất ra dáng một cô quản lý khiếp đảm, bởi đến cả cậu lớp trưởng cũng phải sợ cái giọng the thé quát của tôi nữa là.
Rồi tới khi lớn hơn, tôi được bổ nhiệm làm sao đỏ của lớp. Trách nhiệm của tôi là quản lý các em lớp 1, rồi ghi điểm báo cáo lên trường. Tôi thấy tự hào và hãnh diện lắm, bởi mỗi hôm trực với tôi là một buổi được ra oai với các em lớp dưới. Tôi thường cầm thước kẻ của giáo viên, vỗ vào bảng đôm đốp khi bắt chúng đồng thanh ê a một bài tập đọc nào đấy. Cảm giác sung sướng cứ lan truyền đến khắp tế bào, tôi y như một bà giáo “cụ non” vậy!
Thời gian cứ thế trôi qua, làm tóc rối ai bay trong nắng vàng rực rỡ dưới sân trường. Đúng thế! Tôi đã trở thành một cô học sinh cấp 3 khá duyên dáng trong bộ áo dài trắng. Và cũng chính tại ngôi trường này, tôi đã tìm thấy một ngọn lửa đam mê.
Thật sự là như thế! Tôi không hề biết ước mơ của chính mình là gì hay đơn giản là tôi không biết bản thân yêu thích điều gì nữa. Khi bài văn đầu tiên của lớp 10 viết về hai chữ “đam mê”, tôi đã loay hoay và vô cùng lúng túng. Tôi không biết viết gì, cũng như tôi không thể hiểu được hết ý nghĩa của hai từ ấy. Kết quả như được báo trước, tôi bị điểm kém và phải lên gặp cô giáo dạy văn ngay lập tức! Nhưng thật sự không ngờ đấy lại là cuộc nói chuyện làm thay đổi suy nghĩ và có thể là thay đổi cuộc đời tôi. Bởi không biết giờ tôi sẽ trở thành một con người như thế nào nếu như thiếu đi hoài bão và đam mê.
Cô nói rằng đam mê không phải là một điều gì đó lớn lao cao cả, nó ở ngay trong chính cuộc sống của tôi, từ những điều bình dị nhất, từ những thứ tưởng chừng tôi chưa bao giờ nghĩ tới. Rằng đam mê là khi tôi thực sự yêu thích một điều gì đó và mong muốn được thực hiện nó bằng mọi giá, dẫu có là khó khăn. Đam mê chính là một loại của hạnh phúc. Chỉ khi có đam mê thì tôi mới có thể hiện thực hóa những ước mơ hoài bão, có thể truyền ngọn lửa ấy đến với nhiều người như điều mà cô từng làm cho tôi. Vì vậy đam mê chính là ngòn đèn rực rỡ, có thể soi tỏ con đường tôi đang đi - một con đường dài dẫn tới đích thành công. Tuy nhiên, bất cứ khi nào ngọn đèn ấy vụt tắt thì con đường dẫn tới vinh quang có lẽ vô cùng xa xôi mù mịt...
- Em đã từng cảm thấy yêu thích một điều nào chưa?
Tôi vẫn nhớ câu trả lời “chưa” của mình khi ấy. Hoàn toàn trống rỗng! Cô bảo tôi cứ suy nghĩ kỹ những lời cô nói, khi nào tìm thấy đáp án hãy gặp cô. Và một cảm giác lạ lùng đã len lỏi vào con người tôi...
Và rồi tuổi 18 cũng bước tới... Tôi nghĩ mình đã tìm thấy câu trả lời...
Tôi nghĩ mình đã tìm thấy một niềm đam mê như thế, từ điều nhỏ bé nhất, từ trong những khoảng lặng của cuộc sống mang lại...
Nhưng khi ấy tôi cũng nhận thấy một sự thật phũ phàng. Một điều mà sau tiếng “nhưng” rồi lại thôi của cô khi nào...
Đam mê nào cũng đi liền với khả năng thực hiện. Đam mê nào cũng phải trả giá; bằng mồ hôi bằng nước mắt và bằng cả sự thất bại...
Đó chính là điều tôi học được khi trượt ngôi trường sư phạm mà tôi đã đăng ký trong đợt thi đại học...
Cảm giác chán nản và mệt mỏi, thậm chí tôi đã khóc lóc rất nhiều và cảm thấy đau đớn đến thế nào khi chỉ với đam mê thôi vẫn chưa đủ. Chưa kể có những khi tôi đã rất tiêu cực nghĩ rằng “tấm áo” đam mê liệu có quá rộng so với tôi chăng? Rất nhiều... và rất nhiều...
Nhưng với một trái tim nhiệt thành và cháy bỏng ngọn lửa đam mê, tôi vẫn sẽ theo đuổi nó đến cùng dù có chậm hơn so với mọi người. Tôi vẫn sẽ là một sinh viên sư phạm đầy kiêu hãnh đến khi nào đam mê ấy chết hẳn trong lồng ngực tôi. Và...
Nếu như thất bại là cái giá của đam mê.
Bạn có sẵn sàng để vấp ngã?
Cuộc thi viết "Sống với đam mê" do Báo điện tử VnExpress phối hợp cùng Công ty TNHH Sapporo Việt Nam tổ chức từ ngày 12/8 đến ngày 23/9. Cuộc thi dành cho mọi công dân Việt Nam từ 18 tuổi trở lên. Độc giả gửi bài dự thi tại đây. |
Nguyễn Huyền Thương