Dọc theo mảnh đất miền Trung đầy nắng và gió ấy, tôi tìm về với những giấc mộng tuổi thơ, những ký ức dữ dằn mà đầy khắc nghiệt ấy. Quê hương Bác Hồ, mảnh đất nuôi tôi lớn. Tôi được cô giáo dạy về những ước mơ, đam mê và hoài bão. Từ đó tôi biết đến ước mơ, những ước mơ quá đỗi giản dị, trẻ con và tưởng chừng như nó thật dở hơi. Rồi mẹ dạy tôi "sống trên đời cần phải có ước mơ, vì một khi con có ước mơ sẽ có động lực để làm cho bằng được và đó cũng là mục tiêu để con cố gắng và chinh phục nó từng ngày trong cuộc đời. Hãy mơ đi, con gái của mẹ, mơ thật nhiều và hãy làm thật tốt”. Chỉ thế thôi, câu nói của mẹ đã cho tôi một bước ngoặt lớn trong cuộc đời. Tôi đã sống với ước mơ đó, đam mê đó và cố gắng để làm bằng được nó - trở thành một nhà báo thực thụ.
Tôi yêu nghề báo, yêu cái nghiệp viết lách và muốn được đi nhiều nơi, khám phá nhiều vùng đất mới trên khắp mọi nơi. Tôi biết nếu nói ra cái đam mê ấy thì không những bố mẹ, bạn bè tôi mà chắc hẳn là tất cả mọi người ai cũng tỏ thái độ, không phản đối cũng nói ra nói vào. Nhưng biết làm sao khi cái đam mê ấy cứ luôn thường trực trong tôi, cháy bỏng mà lan tỏa khắp con người tôi. Vì thế tôi đã quyết định ôm giấc mộng thành một nhà báo trong tương lai. Ngay từ lúc đi học phổ thông tôi đã mê báo Hoa Học Trò, rồi làm thơ, viết truyện ngắn, nhưng tôi không gửi cho báo, mà nóng lòng, rồi nôn nao chờ đợi từng số báo mới sẽ ra.
Rồi thời gian cũng trôi đi, tôi phải làm hồ sơ thi đại học, không phải đắn đo suy nghĩ trước khi chọn trường giống như những bạn bè cùng trang lứa. Tất nhiên rồi, tôi sẽ chọn và đi theo đam mê của mình và chính ngôi trường này cũng là nơi tôi ấp ủ những ước mơ và hoài bão, những dự định còn dang dở từ bé. Tôi sẽ thực hiện nó và phải làm bằng được. Học viện Báo Chí và Tuyên Truyền, chỉ duy nhất ngôi trường này thôi, duy nhất một bộ hồ sơ, tôi sẽ gửi nó đi và chuẩn bị tâm lý sẵn sàng cho kỳ thi đại học đầy cam go mà áp lực ấy.
Nhưng không, mọi chuyện thật không đơn giản như những gì tôi nghĩ. Bố mẹ tôi muốn tôi học sư phạm, chỉ với suy nghĩ, con gái học sư phạm là tốt nhất, sau này còn thuận tiện cho nuôi dạy con cái và chăm lo cho gia đình. Anh trai tôi lại muốn tôi trở thành luật sư, anh bảo học luật sư sau này còn có việc làm dựa trên sự sắp đặt của anh trai tôi. Nhưng tôi lại khác, tôi cương quyết phải thi bằng được cái trường mà tôi thích. Vậy thì đã sao chứ? Tất nhiên là mọi người sẽ phản đối, phản đối một cách kịch liệt, rót và tai tôi những lời “tương nghịch”, đưa ra nhiều lý do để tôi từ bỏ nó.
Mẹ tôi biết sở thích và đam mê tôi ấp ủ trong con người tôi, nên bà nhẹ nhàng tâm sự với tôi "con gái à, mẹ biết con thích cái nghiệp ấy, nhưng mẹ nghĩ nó sẽ phù hợp hơn với con trai, còn mình là con gái sẽ rất vất vả khi phải đi nhiều, viết nhiều làm việc nhiều. Với con gái thì hạnh phúc gia đình vẫn là trên hết con à". Từ bé đến lớn tôi luôn là đứa ngoan ngoãn, biết nghe lời, nhưng lần này thì không, tôi ném một hơi thở dài nặng nhọc, vì nếu phải sống như một cái bóng, không có đam mê và hoài bão, thật sự tôi không làm được.
Thời gian ấy tôi bị “ khủng hoảng tinh thần” nhiều lắm, hai tai tôi cứ ù lên, đầu đau như búa bổ, tôi mất hết phương hướng, mò mẫm trong bóng tối, tôi buồn và khóc nhiều lắm. Sắp hết hạn phải nộp hồ sơ, đầu óc tôi cứ quay cuồng lên, tôi phải quyết định, phải cố gắng, phải làm cho bằng được, phải chứng tỏ cho mọi người thấy tôi đi đúng hướng và quyết định của tôi là đúng đắn. Tôi xin lỗi bố mẹ và đi nạp hồ sơ.
Hồ sơ gửi đi cũng đồng nghĩa với việc tôi phải cố gắng hơn rất nhiều, tôi lao vào học như một cái máy, không biết mệt mỏi, một ngày ngủ 2-3 tiếng đồng hồ. Và cái ngày định mệnh ấy cũng đến, điều tôi muốn đã thực hiện được một bước, tôi đã đỗ đại học và còn thừa một số điểm khá nhiều. Và những năm tháng trên giảng đường đại học đã dạy tôi lớn, trở thành một con người khác. Tôi năng động, cố gắng, chăm chỉ và viết nhiều hơn. Tôi rèn dũa và trau dồi bản thân để đến được gần hơn với đam mê mình ấp ủ. Tôi cố gắng đạt học bổng, “dính” một số giải trong các cuộc thi viết. Tôi viết để níu giữ thời gian, để thỏa sức sáng tạo và đam mê của mình.
Mỗi người trong chúng ta hãy sống với đam mê, dũng cảm, kiên định và phải làm bằng được. Điều quan trọng không phải là bạn đứng hướng nào trên sa mạc, mà chính là bạn đi hướng nào giữa cái sa mạc ấy và chọn đúng hướng cho cuộc đời mình.
Cuộc thi viết "Sống với đam mê" do Báo điện tử VnExpress phối hợp cùng Công ty TNHH Sapporo Việt Nam tổ chức từ ngày 12/8 đến ngày 23/9. Cuộc thi dành cho mọi công dân Việt Nam từ 18 tuổi trở lên. Độc giả gửi bài dự thi tại đây. |
Nguyễn Thị Minh