Nếu không có đam mê, tôi đã chết.
15 năm đầu trôi qua, tôi không có gì hơn ngoài một sự tin tưởng vào cái chết. Tôi tin đó là lối thoát duy nhất cho cuộc đời này. Những giấc mơ đêm chỉ xoay quanh sự biến mất, bởi vì cuộc sống không chấp nhận một kẻ vô dụng là tôi. Xung quanh mọi người khinh bỉ, chế giễu và miệt thị…
Tôi không có ước mơ, cũng chẳng có một đam mê nào cả. Vì tôi sợ, nếu đặt ra đam mê, ước mơ và nhận ra rằng không thể thực hiện thì mãi là một kẻ vô dụng, nhạt nhòa.
Sau những ngày tháng mặc cả với cuộc đời, rằng sẽ sống hay chết, tôi đã tin tưởng vào cuộc sống và biết, cần phải có đam mê để tiếp tục có mặt trên đời. Từ đó, tôi đặt ra ước mơ “sẽ đi hết 64 tỉnh thành trước tuổi 24”.
Tôi đã bắt đầu đi, khi bước vào tuổi 16.
Sự sợ hãi đã gần như giết chết tôi cho chuyến đi đầu tiên xa nhà, cũng là tỉnh đầu tiên tôi đặt chân đến Lạng Sơn. Cái lạnh của một nơi có khí hậu biến đổi gần như đã giết chết tôi cho một đêm ngủ ngoài đường, bên đống rơm đã thối mục. Lần đó, tôi trốn nhà mang theo 20.000 đồng cùng ước mơ sẽ kiếm được một công việc để thoát nghèo. Đấy cũng là sự khởi đầu cho con ngựa hoang bất kham.
Năm 18 tuổi, tôi thi đại học như bao người, nhưng động lực chất chứa trong đó là sự hận thù của những khinh bỉ. Ngày cầm tờ giấy báo trên tay, cũng là ngày buồn nhất trong cuộc đời. Tôi quyết định không học đại học, quyết đi kiếm một việc gì đấy để làm, phụ giúp mẹ tôi. Cũng chỉ vì một chữ nghèo.
Ba ngày làm việc cho một quán ăn ven đường quốc lộ 18 đã cho tôi cái nhìn rõ hơn về thứ mà trong lũy tre làng tôi thường gọi “xã hội bên ngoài”, bon chen có, rẻ rúng có và cũng đầy dối trá. Nhưng cuộc đời không phải như ý muốn của con người, tôi phải rẽ sang một hướng khác, phải đi học vì những giọt nước mắt của mẹ và những đứa em, họ tin vào cánh cửa đại học sẽ thay đổi vận mệnh của tôi.
Tôi đi học… theo những gì được thuyết phục, nhưng ẩn sâu trong đó vẫn là đam mê với “những chuyến đi”. Trong suy nghĩ của tôi, cũng chỉ có duy nhất suy nghĩ là tìm cách để đi, đó là lối thoát cho cuộc đời trớ trêu này.
Cuối năm thứ nhất, may mắn đã mỉm cười với tôi khi biết được thông tin của "Hành trình xanh xuyên Việt". Đó cũng là quãng thời gian, tôi chiến đấu với bệnh tật, với căn bệnh đau tim trong thời thơ ấu. Nhưng không phải vì thế mà tôi hết niềm tin.
Buổi test thể lực 10km cuối cùng, tôi đã không tin vào bản thân khi về nhất. Đó cũng là động lực và là sự khám phá mới con người lâu nay của tôi…
Những ngày tháng theo guồng quay của vòng xe đạp xuyên Việt đi dọc miền đất nước đã ám ảnh tôi suốt quãng đời đang tiếp diễn. Tuổi 19 bụi bặm, tắm nắng, hứng gió và chìm vào những cơn mưa. Chuyến đi qua 28 tỉnh thành đó, đã giúp tôi khám phá nhiều hơn về bản ngã, về những điều còn mâu thuẫn trong con người.
Tôi nhớ những cái nắng miền trung thiêu đốt từng giọt mồ hôi, những giọt nước mắt hạnh phúc rơi khi chạy lên đèo Hải Vân, nhớ những kênh rạch miền Tây, những thành phố đông đúc tiềng cười…
Hành trình xanh chưa giúp tôi hoàn thành được đam mê, nhưng cuộc sống này còn nhiều cơ hội. Vốn là một sinh viên khoa Xã hội học, đặc thù của nghề có những dự án khảo sát, nghiên cứu. Đó cũng là công việc được đi nhiều và cũng tạo thêm nhiều thu nhập. Bắt đầu từ năm thứ ba, tôi lang bạt theo những dự án, đi khắp vùng miền.
Tôi tự hào là một phỏng vấn viên của công ty nghiên cứu thị trường TNS, ngoài việc giúp tôi hoàn thành đam mê, công ty còn trau dồi cho tôi thêm nhiều kỹ năng, cho hành trang của tôi thêm đầy. Sau hơn một năm ra trường, gắn bó với công việc phỏng vấn viên, được theo các dự án đi gần hết các tỉnh thành phía Bắc. Nhưng tôi vẫn còn khát khao cháy bỏng hoàn thành đam mê.
Và một quyết định điên rồ đã đến…
Với 1,5 triệu đồng, tôi quyết định đi xuyên Việt lần 2, trên chiếc xe máy đã rong ruổi khắp hang cùng ngõ hẻm của Hà Nội. Tôi đến những tỉnh Tây Nguyên và miền Tây chưa đặt chân đến. Những tháng ngày đứng trước ranh giới của sự sống và cái chết bên rừng cao su thị xã Bình Long, những ngày làm công nhân ở Dĩ An, đi nương nhờ lòng tốt của cuộc sống để kiếm từng đồng cho cuộc phưu lưu ngớ ngẩn phục vụ cho đam mê... tôi đã nhận ra cái chết không phải là sự giải thoát duy nhất.
Sự giải thoát là được sống với những gì bản thân thích. Và là sự đam mê trong từng hơi thở.
Tôi đã nhận ra nhiều điều và tình yêu với những mảnh đất, những mảnh đời bất hạnh bắt đầu nhen nhóm.
Vì “Cuộc đời là những chuyến đi”.
Cuộc thi viết "Sống với đam mê" do Báo điện tử VnExpress phối hợp cùng Công ty TNHH Sapporo Việt Nam tổ chức từ ngày 12/8 đến ngày 23/9. Cuộc thi dành cho mọi công dân Việt Nam từ 18 tuổi trở lên. Độc giả gửi bài dự thi tại đây. |
Nguyễn Văn Lập