Chưa một lần say nắng anh lính đảo nào, nhưng tự bao giờ tôi say sóng, say nắng, say gió, say đất và say cả nghĩa tình Trường Sa, say nhiều lắm. Quần đảo tôi chưa một lần đặt chân đến, chỉ được nghe qua báo đài, qua những lời kể, nhưng có một vị trí rất đặc biệt trong trái tim tôi. Nơi đầu sóng ngọn gió ấy, ngày ngày những cán bộ, chiến sĩ vẫn thầm lặng canh giữ, chiến đấu bảo vệ cho sự bình yên của biển đảo quê hương. Trường Sa là đam mê, là ước mơ cháy bỏng suốt cuộc đời tôi.
Tôi đã gặp Trường Sa giữa lòng thủ đô Hà Nội. Người lính đảo ấy là thầy giáo dạy tôi trong học kỳ giáo dục quốc phòng. Thầy đã kể cho chúng tôi nghe về những đảo chìm đảo nổi, những bữa cơm thiếu rau xanh, nước ngọt, những hy sinh của thế hệ cha ông, của đồng đội thầy... Nước mắt cứ lăn dài khi lần đầu tiên tôi xem những thước phim về hải chiến Trường Sa 1988, 64 cán bộ chiến sĩ đã anh dũng hi sinh “Thà hy sinh chứ không chịu mất đảo, hãy để cho máu của mình tô thắm lá cờ truyền thống của quân chủng Hải Quân anh hùng...”. Đâu cứ phải hy sinh bởi chiến tranh, biết bao người con vẫn ngã xuống giữa Tổ quốc thời bình. Cảm ơn thầy, cảm ơn Trường Sa đã đánh thức trong tôi trách nhiệm của tuổi trẻ với tình yêu quê hương đất nước.
Tôi biết rằng mình không thể là người trực tiếp cầm súng bảo vệ Trường Sa , nhưng có thể là hậu phương vững chắc động viên tinh thần những người giữ đảo, giúp mọi người thêm hiểu về cuộc sống, tâm tư, tình cảm của người lính và thêm yêu biển đảo quê hương mình. Nhận thức được điều đó cũng là khi tôi bắt đầu làm thơ, viết cho những người ở nơi đầu sóng. Tình yêu với Trường Sa đã giúp tôi có thêm những người bạn trên khắp mọi miền đất nước có cùng tình yêu biển đảo quê hương như tôi và tất nhiên không thể thiếu những người lính Hải Quân, trong đó có các chú, các anh đang trực tiếp công tác trên quần đảo Trường Sa.
Tự bao giờ tôi cũng vui buồn theo những câu chuyện các anh kể. Để rồi tôi gửi tất cả vào thơ, là nỗi nhớ nhà của anh lính trẻ, niềm mong ước nghe tiếng con khóc của người cha, là những ngày nắng cháy không có lấy một giọt mưa, là nước mắt cô gái trẻ nhớ người yêu da diết... Dẫu chỉ là những người chưa một lần gặp nhau và biết có thể gặp được hay không, nhưng bao lần nước mắt tôi cứ rơi khi nghe tin dữ về nơi ấy, biển nhiều bão giông, hiểm nguy, bao kẻ lạ vẫn rập rình. Ngày hôm nay người ta vẫn còn có thể đàn hát, đọc thơ, kể chuyện cho nhau nghe, nhưng ngày mai có thể anh đã xa rồi...
“Biển xanh ơi xin một chút bình yên!”.
Niềm hạnh phúc với tôi giản đơn lắm! Khi thì các anh gọi về “đảo có mưa rồi em gái, tụi anh vừa đi tắm mưa về này”, khi thì anh khoe những hạt cải tôi gửi ra tặng các anh vừa nảy mầm. Tôi được nghe các anh kể về những đảo nổi, đảo chìm trong quần đảo Trường Sa, những cây bàng vuông, phong ba, bão táp, những chú cún dễ thương trên đảo. Tự bao giờ tôi yêu, yêu đến vô cùng tiếng chuông ngân dài trên chùa đảo Sinh Tồn, tiếng gió lao xao hàng phong ba trên đảo Trường Sa Lớn, tiếng hát yêu đời của cán bộ, chiến sĩ đảo Đá Tây... tất cả chỉ được nghe qua sóng điện thoại, chập chờn lúc có lúc không. Tôi đã quen với những câu hỏi “yêu anh lính đảo nào rồi phải không?”, “người yêu em ở đảo nào?”... Những lúc ấy tôi chỉ mỉm cười “Trường Sa - người yêu đấy, lúc nào mà chẳng yêu”.
Biển đảo quê hương đã thay đổi con người tôi. Từ một cô gái nhút nhát, ngại giao tiếp, giờ đây tôi đã hòa đồng hơn với mọi người, tự tin trong giao tiếp xã hội và quan trọng hơn tôi đã biết ước mơ.
Ước mơ có thể đóng góp nhiều hơn cho Trường Sa, cho biển đảo. Đề cương xuất bản tập thơ đầu tay mang tên “Đi ngang qua sóng” với hơn 100 bài thơ của tôi đã hoàn thành, chuẩn bị xuất bản trong thời gian tới. Lần xuất bản này thành công, tôi muốn ủng hộ toàn bộ số tiền bán sách cho Trường Sa cùng hơn 500 tập thơ là món quà gửi tặng các cán bộ, chiến sĩ hải quân, cảnh sát biển, kiểm ngư đang công tác trên khắp mọi miền đất nước.
Tôi cũng ước mơ cháy bỏng được một lần đặt chân lên quần đảo Trường Sa, để hiểu hơn về cuộc sống, tâm tình người lính đảo. Tôi muốn được thấy thế nào gọi là “gió muối khô đến mặn chát bờ môi”, được gặp những con người vẫn hàng ngày xuất hiện trong những vần thơ của mình, để thấy Trường Sa vẫn kiên cường vượt qua những bão giông và hiểm huy của quân thù. Tôi tin rằng một ngày không xa sẽ được đặt chân đến Trường Sa thân yêu - nơi có những tình yêu đi ngang qua cánh sóng, đi ngang qua bão giông, cách trở để đến được với nhau.
Cuộc thi viết "Sống với đam mê" do Báo điện tử VnExpress phối hợp cùng Công ty TNHH Sapporo Việt Nam tổ chức từ ngày 12/8 đến ngày 23/9. Cuộc thi dành cho mọi công dân Việt Nam từ 18 tuổi trở lên. Độc giả gửi bài dự thi tại đây. |
Đoàn Thị Ngọc