Có bao giờ bạn cảm thấy chỉ cần nghĩ đến một người là mình lại có thêm bao nhiêu động lực để cố gắng chưa? Với tôi luôn có một người như thế đấy... Bà là em ruột của ngoại. Ngày bé ở Tuyên Quang, tôi bị khớp chân, phải nghỉ học triền miên, mẹ đưa tôi xuống nhà bà ở để tiện lên viện khám. Ngày đó, bà vẫn còn nghèo, nuôi hai cậu học đại học và chỉ dựa chủ yếu vào mấy thùng gà con phía sau nhà. Dù không có tiền, nhưng lúc nào bà cũng mua cho tôi ăn thật nhiều để mau khỏi. Bệnh tình của tôi càng ngày càng không mấy khả quan, lại nghỉ học quá nhiều, nên một lần tôi thỏ thẻ với bà:
“Cháu không muốn đi học nữa đâu, đến lớp ngại lắm bà ạ…”. Bà nhìn tôi rất lâu rồi từ tốn hỏi: “Cháu có thương mẹ không?”. Không cần phải suy nghĩ, tôi trả lời ngay lập tức: “Có chứ ạ, cháu thương mẹ nhất trên đời”. Bà lại cười: “Vậy mà cháu lại muốn nghỉ học sao?”.
Tôi còn nhớ như in ánh mắt mà bà nhìn tôi khi đó, nó xoáy sâu và đầy thuyết phục. Chính nó đã làm tôi vỡ lẽ ra một điều quan trọng, rằng yêu mẹ thì phải học thật giỏi.
Bà còn mua sách tiếng Anh về nhà để tự học. Với những đoạn đối thoại, bà đọc còn hay hơn cả cô giáo dạy ở trường. Bà nói: "Học tiếng Anh không bao giờ là thừa, trong nền kinh tế mở cửa, mọi người đều nên biết tiếng Anh. Với lại sau này có điều kiện mở trại gà giống, biết đâu có khách hàng là người nước ngoài đến mua thì sao... Nói chung nhiều cơ hội lắm cháu ạ...". Tôi cũng "bị nhiễm" sở thích học tiếng Anh của bà từ đó, nên tối nào cũng ngồi bên, nghe bà dạy phát âm.
Bà bảo tôi: "Phải cố gắng vượt qua bệnh tật, cố gắng học thật giỏi... không có gì là không thể cả... Như ngày xưa hai cậu đi thi đại học, trong nhà không còn đồ gì giá trị, chỉ còn một chiếc mâm, bà gọi bán cho đồng nát được bảy nghìn đồng để đưa cho hai cậu. Những ngày đó tưởng như chẳng thể vượt qua... Thế mà bà vẫn sống, vẫn nuôi hai cậu vào đại học đấy thôi... Sống là phải nhìn về phía trước, phải nghĩ về những điều tốt đẹp... Nếu cứ ngồi đó mà kêu than, tuyệt vọng sẽ chẳng có cánh cửa nào mở ra cho ta đi đâu...".
Câu chuyện về "chiếc mâm bảy nghìn đồng" đã xảy ra cách đây rất lâu rồi. Hai cậu ra trường, có việc làm ổn định, lập gia đình và cả nhà rất hạnh phúc.
Giờ đây, “Mấy thùng gà giống” của bà bây trở thành một trang trại nhỏ, có uy tín, được khách hàng ở nhiều nơi tìm đến. Tôi đã khỏi bệnh khớp chân và đang là cô sinh viên năm 3 ngành kinh tế trường Đại học Hải Phòng. Với tôi, câu chuyện của bà luôn là động lực để tôi cố gắng mỗi khi chán nản. Đúng vậy! Không gì là không thể. "Người bi quan luôn nhìn thấy khó khăn trong từng cơ hội. Người lạc quan luôn nhìn thấy cơ hội trong từng khó khăn". Lạc quan lên bạn nhé!
Cuộc thi viết "Sống với đam mê" do Báo điện tử VnExpress phối hợp cùng Công ty TNHH Sapporo Việt Nam tổ chức từ ngày 12/8 đến ngày 23/9. Cuộc thi dành cho mọi công dân Việt Nam từ 18 tuổi trở lên. Độc giả gửi bài dự thi tại đây. |
Nguyễn Thị Hải Anh