"Ai về xứ Quảng xa xôi
Nhớ sông Trà Khúc sóng dồi lăn tăn
Bao giờ Thiên Ấn hết tranh
Sông Trà hết nước anh đành xa em"
Quảng Ngãi là nơi chất chứa bao tình thương của tôi. Tôi được sinh ra và lớn lên nơi miền quê ấy, nơi có những con người cần cù chịu khó "Bán mặt cho đất bán lưng cho trời" để mong có được miếng cơm manh áo cho con, cho cháu. Cuộc sống vất vả là thế đó, nhưng trên môi luôn nở nụ cười rạng rỡ. Nhà tôi có 6 miệng ăn với 3 sào ruộng, nên những lúc rảnh việc, ba tôi phải đi làm thợ mộc, còn mẹ và bà ngoại thì phải đi làm cỏ mướn hay gặt mướn để có đủ tiền cho 3 chị em tôi ăn học. Thế nên từ nhỏ tôi đã biết phụ việc nhà để cho mẹ và ngoại đỡ vất vả. Cuộc sống quá khó khăn, tiền học của 3 chị em ngày càng nhiều. Ba mẹ quyết định vào Sài Gòn để mưu sinh và 3 chị em tôi sống với ngoại. Từ ngày ba mẹ vào Sài Gòn gửi tiền về cho 3 chị em ăn học cuộc sống của chúng tôi đỡ vất vả hơn trước.
Thời gian cứ thế trôi qua, tôi đã kết thúc 12 năm học và khi ấy tôi luôn mơ ước được trở thành người tổ chức tiệc cưới cho các đôi uyên ương, để được ngắm nhìn khoảnh khắc hạnh phúc tay trong tay cùng nhau tiến về sân khấu, cùng nhau uống rượu giao môi, cắt bánh, rót rượu... Vì thế tôi quyết định thi vào ngành Quản trị Nhà hàng Khách sạn. Khi ấy ba mẹ tôi lại muốn tôi học ngành kế toán cho dễ xin việc làm, nhưng cũng không phản đối khi tôi làm hồ sơ thi vào ngành mà tôi đã chọn. Kết quả là tôi thi trược vào ngành mình mơ ước, nên đành làm hồ sơ xét tuyển vào ngành kế toán theo mong muốn của ba mẹ. Tôi biết ba mẹ phải làm việc vất vả nên từ lúc vào Sài Gòn đi học, nên tôi đã xin đi làm thêm để có tiền phụ ba mẹ một phần nào đó. Ở quê thì sao cũng được, còn trong này cái gì cũng dùng tới tiền từ chỗ ngủ, miếng nước... Nên khi tôi vào, ba mẹ phải tốn thêm một khoảng phí sinh hoạt của tôi, tiền gửi về cho 2 em tôi phải giảm bớt.
Vì tôi mới vào nói giọng Quảng nên có khi đi xin việc ở các vị trí phục vụ, bán hàng đều bị từ chối với lý do nói giọng miền Trung. Thế nên tôi theo một người chị họ bán chổi rong, vì mặt hàng này không lo như bán đồ ăn. Hôm nào bán ế mang về hôm sau bán tiếp chứ không sợ hư hỏng gì. Tôi vừa đi học vừa đi bán chổi, nhưng hôm đầu không biết đường đi mãi đến khi tìm đường về nhà, không biết tôi phải hỏi bao nhiêu người mới về được nhà. Những lúc đi bán ngang qua các nhà hàng sang trọng, lộng lẫy, tôi thấy những chị mặc váy đen với áo sơ sọc xanh dương, khoác ngoài chiếc áo vest thật đẹp. Tôi bỗng thấy luyến tiếc một điều gì đó, phải chăng tôi cố gắng hơn tý nữa thì một ngày nào đó tôi cũng sẽ như mấy chị đó.
Bỗng có người gọi chổi, tôi quay lại với thực tại với cuộc sống bon chen đành tạm gác lại niềm mơ ước. Sau ba năm đèn sách với những con số và vật lộn với cuộc sống mưu sinh, tôi đã tốt nghiệp ra trường và rất may mắn tôi xin việc được ngay. Tuy công ty nhỏ nhưng với mức lương cũng đủ tôi trang trải cuộc sống và có một tý để dành. Công việc của tôi tạm ổn và tôi đang thực hiện tiếp niềm đam mê và mơ ước của mình.
Tôi vừa làm kế toán theo giờ hành chính buổi tối tôi đi làm thêm ở nhà hàng tiệc cưới. Tôi đang tiếp tục thực hiện niềm đam mê đó từ một vạch xuất phát là cô nhân viên phục vụ tiệc cưới. Để trở thành một nhân viên điều hành sảnh tiệc tôi phải còn phấn đấu nhiều hơn nữa. Và để tiếp bước niềm đam mê này, tôi đang tìm hiểu các khóa học về quản lý nhà hàng khách sạn trên mạng vào những lúc có thời gian rảnh trên công ty. Tôi đang từng bước thực hiện niềm mơ ước ấy từng ngày. Tôi tin mình sẽ thực hiện được niềm mơ ước bấy lâu bằng nhiệt huyết và đam mê của tuổi trẻ.
Cuộc thi viết "Sống với đam mê" do Báo điện tử VnExpress phối hợp cùng Công ty TNHH Sapporo Việt Nam tổ chức từ ngày 12/8 đến ngày 23/9. Cuộc thi dành cho mọi công dân Việt Nam từ 18 tuổi trở lên. Độc giả gửi bài dự thi tại đây. |
Trần Thị Linh