Sinh ra trong đời không ai muốn mình là người bất hạnh và chịu thiệt thòi, không ai muốn mình là người bị khiếm khuyết để mọi người kỳ thị vào sự khiếm khuyết đó, không ai muốn là gánh nặng cho ai. Bản thân của những con người bất hạnh đó luôn mơ ước phấn đấu để có một tương lai không rào cản, không có những ánh mắt khinh thường, không có những nỗi buồn, không có những giọt nước mắt âm thầm chảy vào tim.
Là người khuyết tật từ nhỏ nên tôi hiểu bản thân mình cần phải làm gì và làm như thế nào. Tôi “An phận thủ thường” vì không giám ước mơ về một tương lai tươi sáng, về một thế giới của riêng mình vì chính đôi chân không lành lặn do một cơn sốt ác nghiệt đã cướp nó đi vào lúc tôi 3 tuổi. Nó cũng là định mệnh đã gắng liền với một đứa trẻ thơ vô tội.
Nhưng tôi vẫn được đến trường như bao đứa trẻ khác, nhưng không đi bằng chính đôi chân mình mà bằng chính đôi chân của chị tôi. Chị đã cõng tôi đến trường bằng cả tình thương dành cho đứa em kém may mắn. Chị mong tôi được biết chữ được hòa nhập với mọi người và như thế dù nắng hay mưa dù đường có như thế nào, chị vẫn cõng tôi trên lưng đến lớp mỗi ngày. Nhưng thời gian tôi cũng dần, tôi cũng hiểu ra bản thân mình quá ích kỷ, bởi lẽ chị thương tôi không nghĩ đến bản thân của mình nhưng rồi tuổi xuân chị qua đi thì sao? Thôi chị hãy để em nghỉ học, em sẽ hạnh phúc hơn nếu nhìn thấy chị được hạnh phúc. Thế là việc học của tôi gác lại với bao ước vọng được đến trường tan biến dù rằng trong những giấc mơ tôi vẫn thường mơ thấy mình đến lớp.
Trong lòng tôi cảm thấy cô đơn, tủi thân và mặc cảm cho đến khi tôi chợt hiểu ra rằng ngoài con đường học vấn tại sao mình không tạo một con đường của riêng mình. Vậy là tôi tập bơi xuồng dù lưng của tôi rất yếu. Tôi đã cố gắng để mình khỏi ngã xuống nước, phải cố gắng bơi ngược dòng để đến điểm bán hàng rong trên sông của tôi. Tôi cảm thấy rất vui và rất hạnh phúc bởi vì mình đã được làm việc, được kiếm tiền dù rằng số tiền rất ít ỏi và tôi đã chiến thắng bản thân của mình. Tôi đã vượt qua sự sợ hãi, vượt qua sự mặc cảm, tự ti, dám đối mặt với những ánh mắt nhìn châm châm vào tôi mà sống hòa nhập với mọi người.
Thời gian trôi qua, công việc của tôi cứ quẩn quanh nơi làng quê nghèo. Những khách hàng bé nhỏ cũng ít dần, khiến công việc của tôi trở nên bấp bênh. Một dịp tình cờ tôi nghe trên đài phát thanh thông báo tại Cần Thơ có tuyển sinh dạy nghề thủ công mỹ nghệ cho người khuyết tật. Tôi nghĩ đây là cơ hội lớn để mình phát triển và niềm hy vọng đó luôn dâng trào trong tôi luôn thoi thúc tôi, nhưng tôi phải đợi người quen làm hồ sơ và gửi giùm tôi. Đối với tôi, tất cả đều phải chờ và chờ, nhưng tôi luôn tin rằng những khát khao chờ đợi của tôi sẽ được đáp trả và sự thật là vậy, ông trời không phụ lòng người chân thành.
Khi tham gia khóa học 6 tháng đến với môi trường mới, tôi không lạ lẫm mà rất thích, vì tôi được học nghề, được lao động, được giao lưu với những người đồng cảnh, được lắng nghe những lời chia sẻ chân thành của những bậc tiền bối. Tôi cảm thấy tất cả là bài học quý báu vô cùng. Ở đây, tôi được khai thác tài năng của chính bản thân mình được tham gia văn nghệ trong rất nhiều cuộc thi dành cho người khuyết tật và đoạt nhiều giải vàng giải bạc, tôi được nâng cao nhận thức của người khuyết tật từ những buổi tập huấn do những người có kinh nghiệm trong và ngoài nước giảng dạy. Tôi được giao lưu với những sinh viên của các trường đại học, được học anh văn miễn phí do những tình nguyện viên đến từ Hà Lan phụ trách, được tham gia các hoạt động xã hội khác...
Ở đây, tôi đã gặp và yêu một người con gái khuyết tật cũng đầy nghị lực, dám vượt khỏi sự bao bọc của gia đình để đến đây học nghề và sinh hoạt trong cộng đồng người khuyết tật. Tình yêu ấy như những cơn gió cứ nhè nhẹ trôi qua giống như nhưng hạt sương mỗi ngày đọng lại, làm cho cây tình yêu cũng lớn dần theo năm tháng, mặc cho những lời bàng quan chê bai “Đã bị như vậy rồi còn có chồng có vợ làm gì?”. Những câu nói vô tình như mũi kim đâm thẳng vào trái tim của những người khuyết tật như chúng tôi, nhưng chúng tôi không gục ngã, mà càng cố gắng nỗ lực hơn trong công việc để chứng minh rằng mọi khó khăn đều có thể vượt qua nếu chúng ta không nản lòng không từ bỏ chúng.
Hiện tại công việc của tôi là dạy nghề và quản lý tại cơ sở nhịp cầu, thuộc Hội người khuyết tật Cần Thơ - nơi dạy nghề thủ công mỹ nghệ miễn phí cho người khuyết tật. Công việc có khó khăn, nhưng được dạy nghề cho những người khuyết tật có được tay nghề vững vàng để bước vào cuộc sống mưu sinh thì tôi mới hiểu hết những khó khăn của họ. Từ đó, tôi có thể chia sẽ và đồng cảm vì họ cũng giống như tôi. Tôi cảm thấy hạnh phúc vô cùng vì mình đã góp phần nhỏ bé để trả ơn cho xã hội, cho những người đã hết lòng vì người khuyết tật.
Tôi hạnh phúc hơn khi giờ đây tôi có một mái ấm riêng của mình, có một bé gái rất đáng yêu. Dù tương lai vẫn còn những chông gai, nhưng tôi luôn tin rằng bằng nghị lực, niềm tin và những ước mơ, tôi sẽ vượt qua. Tôi sẽ nói với con tôi rằng: “Nếu cha mẹ không nỗ lực không vượt lên số phận sẽ không có ngày hôm nay.”
Cuộc thi viết "Sống với đam mê" do Báo điện tử VnExpress phối hợp cùng Công ty TNHH Sapporo Việt Nam tổ chức từ ngày 12/8 đến ngày 23/9. Cuộc thi dành cho mọi công dân Việt Nam từ 18 tuổi trở lên. Độc giả gửi bài dự thi tại đây. |
Trần Thanh Hải