Tôi được sinh ra trong một gia đình thiếu thốn tình cảm của người bố nên luôn sống trong mặc cảm. Tôi chẳng bao giờ thấy ghen tỵ với bạn bè vì họ có bố cả, ngược lại tôi lại thấy thương mẹ nhiều hơn. Tuy chỉ có mình tôi, nhưng đối với mẹ, tôi như một bao tải đè trên vai với 12 năm ăn học trời ròng rã và giờ lại tiếp tục học đại học. Một con đường dài còn gian nan lắm, cứ nghĩ đến cảnh mẹ phải dậy từ 3-4h sáng, đạp xe đi chợ, tôi lại thấy nhói. Trong khi nhà ai cũng đang chìm đắm trong giấc ngủ miên man thì mẹ lại đạp xe đi mua từng bó rau, lạng hành để bán. Tối tầm 20h, tôi mới thấy mẹ về nhà. Lúc đấy tôi hận bố vô cùng, cứ như muốn nổ tung, không hiểu sao mình lại có người bố như vậy.
Khi nhận được giấy báo đỗ đại học, tôi run sợ vô cùng vì không biết có nên nói cho mẹ biết hay không. Tôi sợ cảnh mẹ vất vả lăn lộn vì tôi lắm. Nhưng tấm lòng người mẹ có bao giờ ai hiểu, mẹ cho tôi đi học bằng tất cả tình yêu thương, mẹ lại trải lưng kiếm tiền nuôi tôi. Mẹ bảo: “Đời mẹ có thể khổ nhưng con thì không được khổ”. Cứ mỗi khi nghe câu nói ấy tôi lại ứa nước mắt, dù tôi thiếu thốn tình cảm nhưng chưa bao giờ mẹ để cho tôi thấy thiếu bất cứ thứ gì. Mẹ luôn đáp ứng những thứ con muốn,có khi con lại đầy đủ hơn bạn bè mình dù họ có đủ cha đủ mẹ. Mẹ thật tuyệt vời!
Sau khi vào đại học, bước vào năm thứ nhất, tôi đã ổn định xong mọi thứ. Sang năm 2 tôi quyết định đi làm thêm, tuy cũng chẳng khấm khá là mấy nhưng cũng muốn có đồng ra đồng vào. Tôi thuyết phục mẹ cho bằng được, mẹ không muốn tôi chịu khổ nhưng với bản tính ương bướng của mình, mẹ cũng đồng ý để tôi đi làm với điều kiện vẫn phải nhận viện trợ từ mẹ. Tôi hứng thú cầm bộ hồ sơ xin việc với tư cách sinh viên năm 2 Đại học Sư Phạm, rồi tìm chỗ làm thích hợp khắp ngõ ngách. Tôi cứ tưởng như hai chân mình đã không còn thuộc bộ phận cơ thể này nữa. Tôi mệt rã rời. Tôi cứ ảo tưởng sức mạnh là tìm việc dễ lắm, ai ngờ đâu chỗ thì đòi hỏi phải có ngoại hình, chỗ lại đòi chiều cao. Trong khi tôi chỉ là đứa một mét bẻ đôi lại cộng thêm nhan sắc rất tầm thường nữa. Vậy mà họ cứ ghi ưu tiên sinh viên hoàn cảnh khó khăn để trêu con nhà người ta.
Tôi phải mất 2 ngày đi bộ tầm 10km xung quanh tất cả con đường gần ký túc xá, rồi sau đó tôi mới có thể tìm được việc. Khi tôi tìm được việc là vui lắm rồi, ruột gan cứ nhảy múa loạn xạ, quên cả mệt nhọc mấy ngày qua. Rồi cũng đến ngày đầu tiên tôi đi làm, công việc nói ra thì nhẹ nhàng lắm, chỉ là quét dọn, chạy bàn rồi rửa ly này nọ. Vì quán tôi làm bán kem xôi, trà sữa khá nổi tiếng nên khách rất đông. Tôi đảm nhận ca 17h30 đến 22h30 mới được về, đồng nghĩa với việc tôi phải hy sinh một tiết học chiều trên lớp và 23h về mới được tắm.
Đúng là khi ra ngoài xã hội kiếm đồng tiền mới biết được mùi mặn chát của mồ hôi và nước mắt. Cũng là con người, nhưng người có tiền sẽ luôn đúng, khách hàng vẫn mãi là thượng đế. Bản thân tôi là sinh viên nghèo, chẳng bao giờ tiếng nói có hiệu lực nổi. Chủ mắng thì dạ, khách chửi thì bẩm. Sinh viên cũng là con nhà người ta mà, thậm chí còn học hành tử tế nữa. Thật ra chỉ là cái mác áo thôi chứ xã hội quan trọng nhất vẫn là tiền. Có tiền thì có quyền. Ra đời rồi tôi mới biết kiếm được đồng tiền nó khó khăn, nhục nhã biết bao nhiêu. Khi đó, tôi lại càng thương mẹ bấy nhiêu.
Uớc gì tôi có thể làm, làm và làm nhiều hơn nữa. Hiện tại tôi cũng đang tận dụng hết thời gian rảnh rỗi của mình để có thể dạy kèm. Tôi muốn bận rộn, muốn kiếm tiền, dù mẹ chẳng bao giờ cần tiền của tôi. Tôi sẽ dành dụm, sẽ mua cho mẹ một món quà, biết là thế nào cũng bị mẹ mắng “mày mua thứ này làm gì, mẹ không cần đâu”. Nhưng mà tôi mặc kệ, mẹ mắng nhưng mẹ sẽ dùng, vì đó là quà của tôi, bằng cả tấm lòng được mua bằng tiền mồ hôi nước mắt của con gái mẹ mà. Chỉ cần nghĩ đến thôi là tôi thấy hạnh phúc tột cùng rồi. Tôi đang muốn trải đời nhiều hơn và chạm càng nhiều tôi sẽ càng học được nhiều. So với trường đại học thì bây giờ tôi lại muốn học ở trường đời hơn. Tuổi trẻ sẽ qua nhanh như một cơn mưa rào, nên phải chạy nhanh lên mới được, vì biết đâu những vấp ngã trong cuộc đời sẽ giúp ta khôn lớn.
Cuộc thi viết "Sống với đam mê" do Báo điện tử VnExpress phối hợp cùng Công ty TNHH Sapporo Việt Nam tổ chức từ ngày 12/8 đến ngày 23/9. Cuộc thi dành cho mọi công dân Việt Nam từ 18 tuổi trở lên. Độc giả gửi bài dự thi tại đây. |
Nguyễn Thị Nhung