Vào ngày sinh nhật năm 20 tuổi, tôi muốn treo cổ mình lên một cái cây, cốt chỉ để xem thiên hạ phản ứng ra sao. Tất nhiên là cuối cùng tôi không làm gì cả, chỉ nằm co ro một xó đợi cho ngày qua đi. Nhưng tôi mơ hồ rằng, có một cái gì đó trong mình đã chết. Có một thời gian dài, tôi bị ám ảnh bởi cái chết của Kurt Cobain, thủ lĩnh ban nhạc rock Nirvana huyền thoại. Tôi có một poster in hình của anh dán ngay gần giường ngủ. Ảnh chụp tại New York năm 1993, anh khoác trên mình chiếc áo màu rêu nhạt, cây guitar trên tay với ánh mắt đượm buồn găm chặt vào một khoảng không vô định trong không khí. Đôi khi giật mình tỉnh dậy lúc nửa đêm, tôi quay người lại thì nhìn thấy anh với một vẻ thân quen kỳ lạ. Giai điệu một bài hát cứ văng vẳng trong đầu, và cứ thế tôi thức luôn đến sáng, tự dằn vặt mình bằng những câu hỏi xung quanh người đàn ông này. Tại sao anh lại tự sát khi tuổi đời còn rất trẻ. Người ta có nhiều lời đồn đại về cái chết của anh, nhưng tôi đoán rằng đó là cái giá anh phải trả cho sự trưởng thành.
Hai mươi tuổi, tôi chẳng có gì ngoài một thái độ chán chường với tất cả mọi thứ. Thích nghi với cuộc sống quả là một việc khó khăn. Mỗi ngày, tôi một mình đi ra đường, nhìn vào dòng người đi lại, nghe những mẩu chuyện vụn vặt không rõ đầu đuôi, cố đưa ra một sự hình dung về ý nghĩa của tất cả mọi thứ đang diễn ra xung quanh mình và lần nào cũng đâm vào ngõ cụt. Tôi chẳng hiểu gì hết.
Những con người này, những cảnh vật này không có chút gì liên quan đến tôi cả, tìm kiếm ý nghĩa của chúng ngay từ đầu là một việc sai lầm, tôi đưa ra một kết luận như vậy và cố trốn tránh hiện thực bằng cách đâm đầu vào một lối sống gần như là tự sát. Tôi hút hơn một bao thuốc lá mỗi ngày, thường xuyên thức trắng đêm dù sức khỏe không được tốt, bỏ nhiều tiết học trên giảng đường, dành tất cả thời gian trong ngày để tự giam mình trong phòng. Thậm chí tôi giết thời gian bằng việc đọc sách, xem phim, nghe nhạc và uống rượu, cốt chỉ để không phải nghĩ đến bất cứ thứ gì. Tôi không có ý định hành hạ bản thân hay gì hết, đơn giản chỉ là vì tôi gần như không có ý niệm gì về tình trạng của mình đang ngày một xấu đi. Tôi chỉ lơ mơ rằng mình đang đi xuống một cái dốc gần như không có đáy.
Nếu như có một thứ gì giúp tôi khỏi việc hoàn toàn và bị chết chìm trong những năm tháng cô đơn đói khát của tuổi trẻ, đó chính là nhạc rock, thứ âm nhạc mà tôi cho rằng nó hẳn là phát minh vĩ đại nhất của loài người. Tôi đến với rock theo một cách hết sức tự nhiên và giản dị, như một kẻ chết đói lâu ngày đi tìm kiếm thức ăn. Tất nhiên đó không phải là một thứ gì có thể bắt gặp trên đường và bỏ ngay vào túi, nó là một quá trình dài đằng đẵng, như nước mưa thấm dần lên mặt đất khô cằn. Dần từng chút một, nó lấp đầy những khoảng trống bên trong tôi, bằng cách này hay cách khác. Đối với tôi, theo một cách trực tiếp, rock không phải là thứ cổ vũ lối sống vui tươi lành mạnh, cũng không phải là liều thuốc chữa lành những vết thương tinh thần, lại càng không phải là lý do để tôi trốn chạy những khó khăn phiền phức thường ngày.
Qua nhiều năm, điều quan trọng và tuyệt với nhất mà tôi phát hiện ra chính là chìm vào thế giới ấy, thế giới của nhạc rock, lắng nghe những lời ca gào thét hoang dại, tiếng guitar réo rắt thì thầm như chứa đựng từng hơi thở sự sống, nhịp trống dồn dập như nhịp gõ của trái tim. Tôi được cảm nhận đầy đủ những cung bậc cảm xúc của một con người. Tôi bất chấp đó là cảm giác đau khổ tuyệt vọng hay là sung sướng vui tươi, miễn là nó có thực. Thông qua rock, tôi biết đến sự tồn tại của chính bản thân mình, mặc dù là tồn tại trong một thế giới não nề u ám.
Cứ như thế, tôi sống lay lắt từ tuổi 20 sang 21 và bắt đầu học cách nhìn đời qua một lăng kính khác đi, không hẳn là tích cực lên, chỉ gần như là bước từ vũng bùn này sang vũng bùn khác. Thế giới có một thứ ánh sáng mới mẻ hơn. Tôi để tóc dài, ăn mặc khác người giống như những gã rocker nhiều chục năm về trước, cốt chỉ để tỏ một thái độ gì đó với cuộc đời. Tôi bắt đầu có ý thức phản kháng, dù là yếu ớt, ý thức trở thành một kẻ nổi loạn. Nổi loạn với cuộc đời, với chính bản thân tôi, nổi loạn giữa một thế hệ con người lạc lõng và mất phương hướng. Tôi chẳng có gì để bấu víu vào ngoại trừ tinh thần từ những bản nhạc rock thời xưa cũ. Nó khuấy lên bên trong tôi một chút cảm giác có thể gọi là niềm tin.
Mùa hè năm 21 tuổi, tôi chia tay với hầu hết số bạn bè ít ỏi có trong thời đại học vì nhiều lý do khác nhau, bước vào một chu kỳ cô đơn mới. Tôi tìm được một công việc làm thêm, đi ra ngoài nhiều hơn và bắt đầu có cảm hứng với công việc viết lách. Tôi gần như khởi đầu vào một cuộc hành trình quay về với thế giới hiện thực, chập chững từng bước đi như một con thú ăn đêm bước ra ngoài ánh sáng. Tôi không biết mình sẽ đi đến đâu, nhưng có một điều mà tôi chắc chắn rằng sẽ không chết vào năm 27 tuổi như Kurt Cobain. Ngược lại, tôi sẽ sống rất lâu, để lấy lại những thứ mà tôi đã bị cuộc đời cướp mất.
Cuộc thi viết "Sống với đam mê" do Báo điện tử VnExpress phối hợp cùng Công ty TNHH Sapporo Việt Nam tổ chức từ ngày 12/8 đến ngày 23/9. Cuộc thi dành cho mọi công dân Việt Nam từ 18 tuổi trở lên. Độc giả gửi bài dự thi tại đây. |
Nguyễn Mạnh Cường