Cứ mỗi lần đi qua đó, ánh mắt nó thèm thuồng, như muốn nốt chửng tất cả ước mơ của nó. Muốn chạy tới dùng bàn tay bé nhỏ của đứa con gái mới lớn ôm lấy nó, bắt vai bá cổ sinh viên ở đó như họ là bạn bè mình và hét to: “Chờ tao, chờ tao vào với…” và ùa vào ngôi trường đó, muốn được đeo trên ngực mình chiếc thẻ sinh viên trường “Học viện Báo chí Tuyên truyền”, muốn được mặc đồ in logo của trường. Nó muốn, muốn nhiều lắm...
Hôm nào đi học cùng nhỏ bạn học ở đó - trường Báo chí, ánh mắt nó cứ dõi theo bước chân của nhỏ và mọi người vào trường. Nó thèm khát đến vậy.
Rồi lại lặng bước đi.
Là con người ai lại không có ước mơ hoài bão, ai mà không có những tham vọng, những mục tiêu lý tưởng? Có khi họ phải đấu tranh, cố gắng, hy sinh… mới có được cái mình muốn.
Nó luôn “đi sau người khác”. Đi chơi cùng bạn bè, khi đứng cùng hàng ngũ với mọi người nó luôn thấp bé, luôn đứng thấp hơn so với người khác. Có lẽ chuyện học hành của nó cũng vậy, cũng như cái chiều cao của nó, chưa đầy 3 mét bẻ đôi. Nhưng có ai biết được đằng sau cái đứa mà mọi người hay gọi là "Linh bé" có biết bao câu chuyện chưa được kể. Nó vẫn đang cố gắng từng ngày, từng giờ, từng phút, từng giây trôi đi để có thể nắm được ước mơ. Có lẽ vì “chân ngắn”, nên nó đi chậm và sau người khác, trên con đường sỏi, đá đó.
Sinh ra trong một gia đình nghèo ở Thanh Hóa. Nhà nó làm nghề bán đậu phụ (người miền Nam gọi là đậu hũ). Gia đình nó đã sống bằng nghề này hơn 20 năm rồi. Tất cả mọi thứ các khoản chi tiêu trong gia đình, từ việc lớn đến cái nhỏ nhất đều phụ thuộc vào những bìa đậu đó.
Bố nó đau ốm quanh năm nên chỉ ở nhà cùng giúp mẹ làm đậu. Buôn bán có được lời lãi là bao mà bao nhiêu khoản phải chi tiêu. Nhiều lúc nó đã thấy giọt nước mắt của bố, mẹ nó rơi khi hì hục trong bếp nó thương lắm. Vội chùi nước mắt. Mỗi khi giúp mẹ làm đậu, tay nó đau khi nắm túi đậu to, rồi đỏ ửng mặt, mồ hôi nhễ nhại khi thổi bếp than cho mẹ… thì ước mơ nó lại trổi dậy. Nó ước mơ làm một cô nhà báo. Nó muốn mang tiếng nói, hơi thở của mình vào trong những trang giấy để hòa vào cùng với lòng người, lòng đời những gì nó cảm nhận được. Lúc đó nó lại muốn viết, viết thật nhiều.
Nhà nghèo nên nó thiệt thòi hơn với bạn bè. Từng cuốn vở, quyển sách học nó cũng phải mượn của bạn về học.
Nó học bất cứ thời gian nào, khi nó đi chăn trâu, khi giờ ra chơi… để kịp trả sách cho bạn. Nhưng nó luôn là đứa học được trong lớp, là niềm hy vọng của thầy cô.
Nó không dám xin tiền bố mẹ, bởi khi gia đình khác chỉ lo “ăn ngon mặc đẹp” thì nhà nó chỉ cố gắng sao cho được “ăn no mặc ấm”. Năm nó cuối cấp cũng là lúc em nó lên cấp 3, thằng em nó chăm chỉ và thương nó lắm. Thấy chị gầy gầy, nhỏ nhỏ thì nó hay nhường đồ ăn cho chị. Có lần thằng em nói với nó: "Em muốn sau này làm họa sĩ chị Linh ạ".
Nó vẽ đẹp lắm, có lần nó vẽ chân dung bố, mẹ, vẽ con trâu… giống lắm.
Nhưng rồi...
Nhớ hôm đó vào buổi tối mùa hè oi bức, mẹ nó đang phe phẩy mấy con muỗi vo ve bên giường. Bố thì đang châm đóm điếu, rồi từ từ bố nói: "Hai đứa cũng biết hoàn cảnh gia đình mình rồi, giờ chị muốn thi đại học, nếu đậu thì bố mẹ không biết có nuôi nổi 2 đứa không? Khổ lắm các con à. Bố vừa nói xong thì mẹ nó ngồi trên chiếc giường tre bật khóc. Mẹ chỉ nói: "Khổ".
Rồi mẹ thở dài trong tiếng nấc thật mạnh. Lúc đó nó và thằng em trai rơm rớm nước mắt.
Nằm đêm nó đã khóc: "Mình có nên thi nữa không? Học xong đi làm giúp bố mẹ hay thi? Nên không?"
Lúc thì nó nghĩ tới em trai, gia đình, khi thì nghĩ tới ước mơ của nó bao lâu nay.
Nhưng rồi: "Hai bác cứ cho em thi đại học đi ạ, nhưng phải thi Học viện Hành chính Quốc gia ở Hà nội, sau này cháu sẽ giúp xin việc cho em".
Lời anh H nói với bố mẹ khi nó chuẩn bị nộp đơn thi đại học. Nghe nói thế bố mẹ nó vui lắm, vì có sự giúp đỡ của anh.
Nhưng mặt nó buồn và lặng đi vào trong.
Bố biết ước mơ của nó là gì và bố lại ngồi bên cạnh nói với nó trong tiếng ho dài: "Nhà ta nghèo con à, bố cũng muốn con đi học cho bằng bạn bằng bè, ra xin được việc sẽ có cuộc sống tốt hơn, đỡ đần được bố mẹ lo cho em, sau ra không phải mất tiền xin công ăn việc làm. Con nghe anh nói rồi đó, con tự quyết định nhé".
Bất giác chiếc lá đầu thu khẽ rơi vào kẽ lòng bàn tay. Nó gật đầu "À mình cũng đã đi con đường này được 2 năm rồi đấy?"
Vâng 2 năm trước nó đã thi vào hành chính và trúng tuyển. Nhưng làm sao có thể ngăn nổi ước mơ của nó tới bây giờ?
Vẫn đi học như bao bạn bè khác, nhưng nó chưa bao giờ bỏ một cuộc thi nào về viết truyện ngắn, viết báo tự do mà nó đọc được trên mạng. Nó luôn tìm cách để nó được viết, viết bằng tấm lòng, bằng hơi thở của nó. Nó yêu và muốn hình tượng hóa tất cả những gì nó thấy, cảm nhận được.
Những lúc như thế nó được sống với chính mình, sống với niềm đam mê. Nó vui, hạnh phúc và vỡ òa khi có ai đó nói với nó rằng: "Sao bạn viết truyện hay thế, bài báo bạn viết cũng thật hay... sao bạn không thi vào báo chí?".
Mọi hoạt động của trường lớp liên qua tới báo chí nó đều tham gia và luôn tìm kiếm mọi cơ hội để được viết được trải nghiệm. Nó luôn tạo các mối quan hệ, để học hỏi được nhiều từ các “tiền bối” về báo chí đi trước. Do đó, nó hay được đi thực tế hay học hỏi kinh nghiệm về viết báo lắm. Ngày ngày nó đi làm thêm, viết truyện, báo, ký sự ngắn một phần có thể có được tiền nhuận bút để em trai được đi học và đạt đựơc mơ ước.
Sang năm học mới này nó nhất định sẽ đi học một lớp nghiệp vụ chuyên ngành báo chí. Nó sẽ học và nó phải học. Nó nhất định học và nhất định là thế. Nó học để thỏa mơ ước của nó, nhiều khi có một suy nghĩ chút mơn chớn trong đầu nó là: "Sau này báo chí là nghề tai trái của nó".
Nó yêu viết lắm. Nó chưa bao giờ nghĩ nó có thể bỏ không viết dù chỉ một ngày. Rảnh rỗi, nó lại viết truyện, viết các bài báo, ký sự về những gì xảy ra trong cuộc sống nó. Nó thấy lòng mình nhẹ lắm, nhẹ nhàng như giọt sương mai không phải lo nghĩ gì khi nó viết. Và tất nhiên nó sẽ luôn cố gắng học tập thật tốt ở ngôi trường này để có thể làm vui lòng bố mẹ và mọi người đã hy vọng về nó.
Nó sẽ theo đuổi đam mê đến cùng. Dù chỉ được viết thôi nó cũng cảm thấy vui và hạnh phúc lắm.
Nó luôn dấu bố mẹ những chuyện nó làm, nếu bố mẹ biết chắc sẽ không cho nó làm thế. Bố mẹ nó muốn nó chuyên tâm vào học hành chính mà thôi. Nên những chuyện nó làm cũng chỉ có mình nó, dù vấp ngã hay có niềm vui nào đó nó cũng không thể chia sẻ cho bố mẹ. Nó cũng buồn lắm, nhưng vẫn hy vọng một ngày nào đó cả nhà sẽ hiểu cho nó.
Nó thầm nghĩ ai cũng có ước mơ mà. Làm sao, làm gì để có thể sống hết mình với mơ ước của mình là được, là hạnh phúc cho một đời người ngắn ngủi lắm rồi. Dù chỉ mỗi ngày nó được đi qua ngôi trường đó, được ngắm nhìn những sinh viên mang trên mình bộ đồng phục trường, nó đều muốn nói rằng: "Ê ! tớ không được học ở trường, nhưng tớ hứa sau khi học xong ở trường hành chính, tớ sẽ là sinh viên của trường, sẽ theo kịp và hơn các cậu".
Giờ nó nghĩ khác rồi. Người khác đi đường thẳng thì nó đi đường vòng, nó cũng thầm vui vì rằng nhờ có việc đi đường vòng này mà nó lại có thể biết thêm được nhiều thứ hơn. Nhất là ngôi trường nó đang học.
Con người ta ai mà chẳng có ước mơ, hoài bão cho mình. Nhưng đôi khi không có cơ hội được đạt tới ước mơ thì xin đừng nản lòng bạn nhé. Nếu bạn thực sự sống cho ước mơ của mình, thực sự đam mê nó ắt bạn sẽ có động lực để thực hiện nó và một ngày không xa nó sẽ nằm trong tầm tay bạn.
Câu chuyện của nó có lẽ chẳng thấm gì so với sự nỗ lực và cố gắng của nhiều người. Nhưng trong nó luôn có thứ tình yêu cho mơ ước mình, luôn ấp ủ và không bao giờ từ bỏ. Nó tự nhủ với lòng mình rằng: “Mày sẽ làm được, làm được...”
Hãy biết sống cho những đam mê của mình, biết lắng nghe con tim mình muốn gì và làm tất cả để mình có thể sống thật ý nghĩa. Hy vọng rằng ước mơ đó một ngày nó sẽ khoắc trên mai ba lô, đi khắp nẻo đường xuôi ngược để viết lên hơi thở cuộc sống và một bên ba lô sẽ là một nhà quản lý hành chính giỏi. Sống với đam mê và hành động vì đam mê sẽ giúp bạn có được những tháng ngày ý nghĩa và hạnh phúc hơn.
Cuộc thi viết "Sống với đam mê" do Báo điện tử VnExpress phối hợp cùng Công ty TNHH Sapporo Việt Nam tổ chức từ ngày 12/8 đến ngày 23/9. Cuộc thi dành cho mọi công dân Việt Nam từ 18 tuổi trở lên. Độc giả gửi bài dự thi tại đây. |
Trịnh Thị Linh