Có lẽ để hận một ai đó thật dễ dàng nhưng để tha thứ thì cần rất nhiều nỗ lực và bao dung.
Hơn một năm trước, tôi đã gửi mail làm quen một bà mẹ đơn thân, may mắn giờ tôi đã là chồng của cô ấy.
Từ khi chúng tôi quay lại với nhau, chồng hết mực cưng chiều tôi cho tới giờ.
Tôi 35 tuổi, chồng hơn bốn tuổi, hôm nay là kỷ niệm bảy năm ngày cưới, tôi dành chút thời gian nhìn lại chặng đường đã qua.
Ngoài việc xây nhà báo hiếu bố mẹ hai bên, hàng tháng chúng tôi đều dành một khoản như nhau gửi về hai bên để ông bà chi tiêu.
Hành trình nuôi con cũng có nhiều nước mắt, tủi hờn nhưng nhìn con lớn lên với tôi là một niềm hạnh phúc khó tả.
Giờ đây, nhìn nhận những chuyện đã qua, tôi càng cảm thấy yêu thương vợ; nếu không có em, chắc giờ tôi đã rẽ theo hướng khác.
Tôi tưởng tượng ra cảnh mình không còn mẹ ở trên đời và chợt tỉnh ra, bao lâu nay mình đã phí thời gian làm một đứa con đúng nghĩa.
Tôi là tác giả bài: "Người đàn ông ngoài 40 từng đổ vỡ muốn tìm hạnh phúc mới", cảm ơn quý báo rất nhiều.
Tôi sẽ tiếc nuối nhiều về công việc và cuộc sống ở đây nhưng dù sao gia đình vẫn là quan trọng nhất.
Giờ tôi thấy em không còn né tránh tôi, nói chuyện vâng dạ lễ phép, ánh mắt nhìn tôi có vẻ quý mến.
Ngày gặp nhau, nhìn thấy anh, anh nhìn thấy tôi, cả hai cảm thấy như đã thân thuộc, quen nhau lâu lắm rồi
Em, cô gái Phú Thọ dễ thương, hiền lành, nhẹ nhàng, thông minh, biết đối nhân xử thế, đi đâu cũng có người yêu thương quý mến.
Em cảm thấy an toàn và bình yên khi ở bên anh; gia đình anh chào đón em như người con út.
Chúng tôi xa nhau chỉ vài tuần, nhưng đã quá đủ để tôi thấy anh chính là người tôi muốn chia sẻ cuộc sống còn lại.
Hôn nhân của tôi được tám năm, bước vào giai đoạn người ta gọi là sống với nhau chỉ còn trách nhiệm, mọi thứ đều như thói quen.
Chồng tôi theo nhiều người nhận xét là xấu, người lại bảo bình thường, thế nhưng không hiểu sao trong mắt tôi thì anh lúc nào cũng đẹp.
Giờ tôi có thể cắm cúi một mình dưới bếp nấu nướng nhưng ăn cơm xong, tôi chỉ ngồi chơi, chỉ tay năm ngón cho anh dọn dẹp.
Nhiều lúc tôi cứ ngớ ngẩn, dằn vặt, tự hỏi mình bị gì cho đến khi đọc bài: "Hẹn hò với cô gái 'hớp hồn' tôi ở nhà thờ.
Tôi từng đọc bài: "Cô gái tình cờ gặp ở nhà thờ đã 'hớp hồn' tôi", nghĩ anh may hơn trúng số khi đăng báo mà tìm được cô ấy.