Tôi hơn vợ bốn tuổi, gặp nhau lần đầu ở một quán cà phê nhỏ, lúc ấy em vừa tròn 20, chưa biết yêu là gì. Tình yêu của chúng tôi trong sáng và thuần khiết như lứa tuổi học trò. Đêm tân hôn chúng tôi mới chính thức thuộc về nhau. Cứ tưởng rằng câu chuyện cổ tích ấy sẽ dài mãi, ngờ đâu lại là mở đầu cho một cuộc hôn nhân đổ vỡ.
Yêu nhau được ba tháng, tôi đã chủ động gặp gỡ và xin phép bố mẹ em cho hẹn hò với em, cũng là để có nhiều thời gian tìm hiểu hơn về em. Gia đình em thuần nông, bố mẹ đều là người hiền lành, lương thiện. Buồn thay, bố em mắc bệnh hiểm nghèo, biết không thể sống thêm được bao lâu nên bố ngỏ ý muốn được nhìn thấy con gái lên xe hoa trước lúc nhắm mắt. Lúc ấy tôi đã đồng ý dù trong lòng chưa muốn lập gia đình, cảm thấy thời gian hai người yêu nhau còn quá ít, chưa hiểu rõ tính cách của nhau. Lúc ấy tôi nghĩ thôi cứ lấy nhau về tìm hiểu dần. Bản chất em hiền lành, lương thiện là được, rồi nếu cả hai có tính cách nào không phù hợp thì cùng nhau sửa đổi.
Sau khi kết hôn, tôi muốn sau hai năm mới sinh em bé, một phần vì muốn hai người hiểu nhau hơn, phần nữa hai năm sau tôi mới được tuổi xây nhà. Tôi không phải người mê tín nhưng đất mẹ cho, nhà tôi xây nên phải theo ý mẹ. Khi mẹ và họ hàng nội ngoại biết tôi có kế hoạch như vậy đều phản đối, trách móc. Tôi mặc kệ, tính tôi cứng đầu từ bé, họ không nói được nên quay ra gây sức ép lên vợ tôi. Vợ không chịu được sức ép thì lại gây sức ép lên tôi, vậy là tôi đành chịu. Tôi đâu thể nhìn vợ mỗi ngày căng thẳng được. Một năm đầu vợ làm dâu, tôi thấy mọi thứ thật đẹp, thật hoàn hảo. Vợ chăm chỉ dọn dẹp nhà cửa, học nấu nhiều món ăn ngon, đối với mẹ chồng thì ngoan ngoãn lễ phép, gia đình luôn tràn đầy tiếng cười. Mẹ tôi đi đâu cũng khoe có được cô con dâu ưng ý. Mẹ đi xem bói mà thầy bói còn phán con dâu yêu quý mẹ chồng hơn cả mẹ đẻ.
Khi có thai, vợ ốm nghén, lại dọa sẩy, không được đi lại nhiều nên chẳng làm gì. Mẹ bận rộn với công việc kinh doanh, bố ngoại tình rồi bỏ nhà đi từ khi tôi còn nhỏ. Tôi là con một nên việc nội trợ sẽ giao hết cho tôi. Tôi vừa phụ giúp công việc kinh doanh của mẹ, vừa phát triển riêng công việc kinh doanh khác nên rất bận, mệt, thời gian ngủ mỗi ngày chỉ khoảng năm tiếng. Nghĩ đến tương lai con cái, tôi không bao giờ thể hiện sự mệt mỏi của mình, lúc nào cũng tỏ ra vui vẻ, chăm sóc vợ. Tôi tin rằng trí tuệ của một đứa trẻ sẽ được hình thành ngay từ khi ở trong bụng mẹ. Nếu lúc mang bầu người mẹ tâm trạng vui vẻ, thoải mái, đứa con sinh ra sẽ thông minh, xinh đẹp. Vợ nằm một chỗ kêu buồn chán, tôi mua cho chiếc điện thoại thông minh để giải trí (trước đấy vợ chỉ dùng điện thoại đen trắng). Vậy là cả ngày vợ xem phim, chơi game, không còn kêu buồn chán nữa.
Hai tháng đầu tiên sau sinh, em tắc sữa vì quá nhiều sữa, đau nhức, mệt mỏi, việc chăm con tôi cũng giành lấy. Tôi đọc một vài quyển sách về nuôi con theo khoa học nên việc chăm sóc con đối với tôi rất dễ dàng, chẳng bao giờ để con khóc rên rỉ. Đến khi vợ hết tắc sữa và chăm con thì không hiểu con bằng tôi, hay để con khóc. Mỗi khi con khóc, vợ cáu gắt, đánh mắng con làm tôi rất khó chịu, bực mình. Tôi bảo vợ vắt sữa ra bình để tôi chăm con cho em đỡ vất vả. Khi con được hai tuổi cũng là lúc chúng tôi dọn về nhà mới, con được tôi nuôi dạy khoa học từ bé nên rất ngoan ngoãn, thông minh, yêu thương mọi người, ít khi ốm đau, chuyển về nhà mới là có thể ngủ riêng một mình một phòng. Tôi vẫn luôn tự hào là mình chưa bao giờ phải đánh mắng con lần nào.
Vợ mỗi ngày chỉ có việc nội trợ, thời gian rảnh rỗi chơi điện thoại. Càng ngày vợ càng mê điện thoại, chơi game suốt ngày, vừa nấu cơm vừa chơi game. Tối đến vợ giả vờ nằm ngủ, đợi tôi ngủ say là dậy chơi game. Nhiều lần tôi góp ý nên kiếm việc gì mà làm, vợ chê làm công nhân vất vả mà lương ít, làm kinh doanh lại không có vốn. Tôi khuyên vợ chịu khó đọc thêm sách để mở mang kiến thức, kiến thức mới là vốn liếng trong kinh doanh, vợ không nghe, chỉ thích tôi cấp vốn rồi tự kinh doanh. Tôi ham đọc sách nên trong nhà đủ các loại sách về kinh tế, nghệ thuật kinh doanh, triết lý cuộc sống, đối nhân xử thế... Tôi hiểu rất rõ rằng nếu không có kiến thức mà làm kinh doanh thì rủi ro hơn cả đánh bạc, vì thế tôi không đồng quan điểm với vợ.
Khi con lên ba tuổi đi học mẫu giáo, tôi không còn phải chăm sóc cho con nhiều nữa, thời gian rảnh nhiều, vợ thấy vậy bắt đầu chia việc nhà với tôi. Vợ nấu cơm rửa bát còn tôi quét dọn nhà cửa, giặt phơi quần áo, tôi cũng đồng ý. Mẹ tôi bắt đầu không hài lòng về con dâu. Vợ vì mải chơi game nên bữa cơm không còn được ngon như trước, không còn những món cầu kì bắt mắt, quay đi quay lại là các món luộc. Không ít lần mải điện thoại mà vợ để cháy cả nồi, nhiều lần luộc rau mặn không ăn nổi, cơm bữa khô bữa nhão. Giữa mẹ chồng nàng dâu thường xuyên cãi vã. Ban ngày tôi nghe mẹ nói xấu, trách móc con dâu (nói xấu sau lưng), buổi tối nằm cạnh vợ lại nghe vợ nói xấu mẹ. Tôi thực sự ngột ngạt với không khí gia đình kiểu này. Tôi chẳng thể bênh ai vì ai cũng có cái lý riêng. Tôi không muốn mất lòng ai nên chỉ im lặng, điều đó làm tôi thấy mình sống thật giả tạo, không đúng với bản chất thật thà, thẳng thắn vốn có.
Khi con bốn tuổi, tôi bắt đầu với dự án kinh doanh khác nên không còn thời gian chia sẻ việc nhà với vợ. Vợ vẫn ham mê chơi game như trước, việc nhà tôi giao cho thì ngày làm ngày nghỉ, mâu thuẫn mẹ chồng nàng dâu ngày càng cao, điều đó càng ngày càng làm tôi thêm chán nản về vợ. Tự nhiên từ lúc nào tôi chẳng còn ham muốn chuyện chăn gối với vợ, chuyển sang phòng khác ngủ riêng, để vợ thoải mái chơi game mà không cần phải đợi tôi ngủ say.
Sau sáu tháng ngủ riêng, tôi thực sự cảm thấy không còn chút tình cảm yêu đương nào với vợ nữa, cũng không hề cảm thấy oán ghét em, chỉ thấy thương hại, thương cho những năm tháng thanh xuân lãng phí, thương em ngày càng trở nên xấu xí về mặt tính cách. Tôi cho rằng em càng ngày càng lười biếng như vậy là do tôi đã quá nuông chiều, nhưng nếu bảo tôi gia trưởng bắt em nghe lời nọ kia thì tôi không làm được. Từ khi 14 tuổi, tôi đã tìm hiểu về giáo lý nhà Phật, tin vào nhân quả, mỗi ngày đều ngồi thiền để tự tu dưỡng, mong muốn mình ngày càng trở lên điềm đạm hơn, vì thế đâu thể dùng lời lẽ nóng giận để áp đặt người khác theo ý mình. Tôi đã viết đơn ly hôn, lý do trong đơn là không hợp.
Vợ đọc đơn ly hôn xong không đồng ý, không hiểu chúng tôi không hợp ở chỗ nào. Tôi mất cả tháng trời để giải thích những điều không hợp nhau về tính cách cho em nghe, em cũng không thể hiểu những gì tôi nói. Càng tâm sự với nhau nhiều, tôi càng thấy vợ không hiểu mình. Tôi bất lực và chán nản thật sự, chọn cách im lặng. Một tháng sau, không chịu nổi sự im lặng của tôi, em cũng đồng ý ký đơn ly hôn để tự giải thoát cho mình. Sau khi ly hôn, em vào Nam lập nghiệp (gia đình tôi ở miền Bắc), con ở lại với tôi. Sau hai năm, em trở về với số nợ vài trăm triệu đồng do làm ăn thua lỗ (em nói với tôi), một mối tình đổ vỡ (tôi theo dõi trang cá nhân của em nên biết).
Khi biết hoàn cảnh hiện tại của em như vậy, tôi rất buồn, thấy một phần tội lỗi của mình trong đó. Tôi rất muốn cho em tiền để trả nợ, nhưng nghĩ kỹ lại nếu làm vậy đâu thể giúp em học được bài học gì trong kinh doanh. Hơn nữa em chỉ nợ bạn bè, người thân nên không có áp lực trả lãi. Từ khi em quay lại Bắc tới nay đã ba năm, tìm được một công việc phù hợp với sở thích, thu nhập cũng ổn định, đủ để chăm sóc bản thân và dư ra trả nợ dần. Nhà tôi cách nhà em tầm 30 phút lái xe, cuối mỗi tuần tôi đều chở con về chơi với mẹ và bà ngoại, sáng thứ hai lại đón con đi học.
Chúng tôi bắt đầu nói chuyện lại bình thường như hai người bạn, tôi thấy cuộc sống của em hiện tại khá ổn, tự lập, có thêm nhiều bạn bè, xinh đẹp hơn. Em tâm sự rằng lúc mới bị tôi bỏ rơi, em rất hận, còn bị tress nặng, phải gặp bác sĩ tâm lý để điều trị. Trong lòng tôi rất thương em, luôn muốn em có cuộc sống thật hạnh phúc, điều mà tôi không thể mang lại.
Bạn bè khuyên tôi nên quay lại, thế nhưng tôi hiểu rõ bản thân. Tình yêu với em trong tôi đã không còn một chút nào, chỉ còn lại tình nghĩ. Tôi ngoài 30 rồi, mẹ ngoài 60 tuổi, bà cũng hay giục tôi đi tìm vợ hoặc không thì quay lại với vợ cũ cũng được. Đau một lần đối với tôi là quá đủ, tôi muốn được tự do, được là chính mình. Tôi như vậy liệu có ích kỷ, chỉ nghĩ cho bản thân, chưa biết hy sinh cho gia đình? Kiểu người như tôi thì nên ở một mình, không nên vướng vào hôn nhân phải không mọi người? Cảm ơn mọi người đã đọc hết câu chuyện dài của tôi, mong có người đồng cảm. Nếu tôi mắc phải lỗi lầm ở đâu, xin hãy cho tôi một vài lời khuyên.
Duy Khang
Độc giả gọi vào số 024 7300 8899 (máy lẻ 4529) trong giờ hành chính để được hỗ trợ, giải đáp thắc mắc.