Những thời khắc cuối cùng của năm cũ đã tới, tôi đọc báo thấy cuộc thi viết “Mẹ mang xuân về”. Nó rất trùng hợp với với tâm trạng của tôi lúc này!
Mẹ mang xuân về. Mẹ đã mang về cho tôi 26 mùa xuân rồi đấy. Xuân về, tôi thấy buồn hơn vui. Tôi không thích Tết, không thích một tí tẹo nào cả. 26 mùa xuân nhưng chưa xuân nào tôi vui hết, vì thiếu mẹ!.
Tết đến, không biết mẹ có vui? Tôi biết chắc mẹ cũng không vui vì không có tôi bên cạnh.
Từ khi tôi có nhận thức, thì tôi phải chấp nhận mẹ đã đi xa rồi. Mẹ lại không có một tấm ảnh nào, một bức chân dung nào của tôi, cứ như đã có sự sắp đặt từ trước để cho tôi được làm con của mẹ, mà không được hưởng bàn tay nâng niu, chăm sóc từ mẹ. Để bây giờ tôi muốn hình dung ra khuôn mặt của mẹ, đôi mắt nụ cười của mẹ mà sao khó quá.
Mẹ giờ đang ở đâu, vẫn hiện hữu cùng tôi hay lên thiên đàng? Ngày còn bé, ngồi trên tầng hai nhà mình, tôi nhìn ra xa và đếm, rồi thầm nhủ, bao nhiêu ánh đèn là bấy nhiêu ngày nữa mẹ sẽ về với tôi. Vậy mà…
Mẹ có khỏe không? Có hạnh phúc không? Có nhớ tôi không? Những câu hỏi đó lúc nào cũng thường trực trong đầu tôi, càng gần Tết nó càng mạnh mẽ hơn lúc nào hết… Tết đến, khi tôi dọn dẹp nhà cửa xong thì cũng qua giao thừa rồi. Tôi không nhìn pháo hoa, không xem tin tức trên cả nước, mọi người vui vẻ hòa chung niềm vui với xuân, còn tôi đắp chăn và khóc... Tết đến, tôi nhớ mẹ nhiều hơn và thèm được dọn dẹp cùng mẹ, nấu ăn cùng mẹ, đón giao thừa cùng mẹ… Với mọi người đó là những điều rất đỗi bình thường, riêng với tôi sao mà nó to lớn và thiêng liêng thế!
Còn nhớ Tết năm trước, giao thừa là lúc tôi khóc to nhất, dữ dội nhất. Tôi đã bị tụt huyết áp. Bố đã pha trà gừng cho tôi, bố hiểu tôi đang nghĩ gì và mong gì. Bố đã ôm tôi, rồi hai bố con cùng khóc. Ngày mùng hai Tết, đại gia đình mình sum họp, về chúc Tết ông bà ngoại, các bác, các dì đều về hết, riêng nhà mình chỉ có mình tôi. Tôi tủi thân vô cùng, mọi người cười vui, chúc nhau năm mới, còn tôi cố gượng cười chỉ để lấp đi những giọt nước mắt.
"Nếu có một phép màu, làm mẹ trở về, chắc mẹ bất ngờ lắm, vì con gái của mẹ đã lớn rồi, tốt nghiệp đại học và đi làm. Mẹ vui không? Vì mẹ xa con khi con còn quá nhỏ, cuộc đời đã dạy con mạnh mẽ, nghĩ về những điều tốt đẹp, về những bến đỗ bình yên, về một tương lai tươi sáng… Con đã và sẽ luôn cố gắng để một ngày nào đó, tìm được mẹ về bên con".
Mọi người nói, năm tôi hai tuổi, mẹ làm ăn xa và bị lừa đi sang Trung Quốc và tôi đã hiểu vì sao mình không có mẹ. Tôi đã quen dần với điều đó, từng ngày trôi qua, tôi đều hy vọng mẹ trở về với tôi. Có thể mọi người cho nó là viễn tưởng, nhưng với tôi thì không. Tôi biết ở nơi xa, mẹ lúc nào cũng nhớ và yêu thương tôi. "Mẹ đừng lo, con sẽ sống tốt để không phụ lòng mẹ, con rất hãnh diện khi được làm con của mẹ. Cám ơn mẹ đã đem xuân về cho con, mặc dù với con xuân không trọn vẹn".
Cuộc thi "Mẹ mang xuân về" do Báo điện tử VnExpress phối hợp với Công ty Unilever Việt Nam tổ chức dành cho các công dân sinh sống trên lãnh thổ Việt Nam. Bạn có thể viết về tình yêu với mẹ, ý tưởng thiết thực để cảm ơn người sinh thành... Chương trình diễn ra trong 3 tuần từ ngày 27/12/2013 đến 16/1/2014. Độc giả gửi bài tham gia tại đây. |
Nguyễn Thị Trang