Nhiều ngành đã có những ưu đãi dành cho nhân viên từ lâu, nhưng điều này không được công khai, nên không gây ồn ào như đề xuất miễn học phí cho con giáo viên như ngành giáo dục.
Hay như vụ giáo viên phải tự bỏ tiền túi để mua laptop phục vụ giảng dạy không nhận được sự quan tâm, coi như đó là một nghĩa vụ đương nhiên. Chỉ đến khi xảy ra trường hợp cô giáo xin hỗ trợ thì mới lộ ra vấn đề, và rồi cô giáo lại bị kỷ luật.
Thực tế, nghề giáo phần lớn rất khó khăn về tài chính, chỉ có vài môn học là có thể dạy thêm, tức chưa đến 50% giáo viên có khả năng sống tốt bằng nghề. Số còn lại phải làm thêm nhiều công việc khác để trang trải cuộc sống, nhưng ít ai hiểu được điều này.
Giáo viên chỉ mong xã hội thấu hiểu rằng áp lực nghề dạy học là rất lớn và cần có những chính sách thiết thực hơn, ví dụ như trang bị phương tiện dạy học để họ có thể phục vụ tốt hơn cho học sinh.
Về vấn đề lương bổng, không chỉ riêng ngành giáo dục mà tất cả những người làm trong khối công lập đều gặp khó khăn, vì lương không đủ sống. Mỗi lần tăng lương lại rất khó khăn, chỉ tăng thêm được 200-300 ngàn đồng mỗi tháng, đợt tăng gần đây nhất là 30% đã được coi là "kỷ lục".
Vì lương không đủ sống, ai cũng phải xoay sở bằng nhiều cách để nuôi con ăn học. Nhà giáo cũng không ngoại lệ, nhưng khó khăn ở chỗ họ không thể làm thêm như những nghề khác.
Hình ảnh của giáo viên luôn bị theo dõi bởi hàng ngàn con mắt của học sinh và phụ huynh, nên không thể ra ngoài bán rau, cá ở chợ hay làm những công việc lao động phổ thông khác mà phải "chường mặt ra đường". Nhà giáo chỉ có kiến thức để dạy thêm học sinh mà thôi.
Vì thế, tôi thấy xã hội "nợ" nhà giáo, chứ nhà giáo không "nợ" xã hội.
Hồng Nhung