Mẹ à, quê mình lại bão to. Lòng như lửa đốt, con gọi về cho mẹ. Tiếng mẹ lẫn vào tiếng mưa “Mẹ ổn mà, con an tâm”. Tiếng mưa xối xả, âm được âm mất nhưng đủ để con nhận ra giọng mẹ hơi khản, con gặng hỏi “Ừ, hôm qua mẹ đang làm vườn thì mưa…”
Mẹ ơi, sao mẹ không chịu nghỉ ngơi? Nhà mình đỡ nghèo rồi mà mẹ. Đâu còn căn nhà ngày xưa mỗi lần ngứa vì rôm cắn con cọ lưng vào vách, vữa rơi lả tả. Mỗi lần mưa xuống, mẹ nằm chỗ dột con nằm chỗ khô. Nhà lênh láng nước và rác. Giấc mơ ngủ quên rơi xuống nước ám ảnh con suốt tuổi thơ dài. Nước mưa hắt qua tấm liếp che cửa sổ mục nát, đọng trên chiếc bàn học cập kênh.
Con học lớp 3. Cô giáo giao bài viết văn: Ước mơ của em. “Em mong những ngày nắng. Nhà sạch và khô. Bàn học của em không bị ướt… Em sẽ học thật giỏi, để xây một căn nhà khang trang cho mẹ”. Mẹ đã khóc ướt nhòe những dòng chữ ấy.
Buổi trưa, con đọc báo mạng thấy quê mình vẫn mưa trắng trời.
Con lại nhớ những ngày đi học gặp trời mưa to, mẹ đi đón thấy con tự ý lội về, mẹ mắng con... Tối, mẹ nằm ôm con thủ thỉ: “Cho mẹ xin lỗi, mẹ chỉ có mình con…”. Mẹ ơi, mẹ chỉ có mình con. Nên mẹ khổ.
Mà bố thì vẫn đi đi về về theo cách của bố.
Đủ để cả tuổi thơ con không bị bạn bè trêu ghẹo là đồ con hoang...
Bố không ở nhà, trời mưa, đường đất nhỏ trơn, mẹ bấm chân dắt con để không bị ngã xuống ao nước mênh mông trước nhà. Con lại càng thêm yêu những ngày nắng. Đợi ngày nắng lên. Mẹ sẽ căng vải màn để bắt tép. Sau mưa, tép trong ao nhiều vô kể, tươi rói, nhảy tanh tách. Mẹ trộn tép với muối và thính, phơi mấy cái nắng thật to rồi cất đi. Mẹ làm mắm rất khéo. Cả muối dưa cũng khéo. Những món ăn mặn nhà nghèo. Dưa muối mắm tép, nắng mưa từ liếp cửa sổ của mẹ đã nuôi con trưởng thành. Lớp 4, con trượt đội tuyển học sinh giỏi. Mẹ cười hiền: “Thế là con gái đỡ phải đi học xa”… Lớp 5, con đỗ. Con nhớ nụ cười trong đôi mắt mẹ. Đôi mắt mẹ đẹp nhưng buồn thăm thẳm. Ai gặp mẹ lần đầu cũng phải thốt lên điều đó.
Con đi học trên thành phố cả ngày. Bạn bè có tiền ăn hàng buổi trưa. Con ngồi ăn ngon lành cặp lồng cơm của mẹ. “Eo, con bé nhà quê”. Con cắm cúi ăn, nước mắt mặn chát, mặn hơn món sườn kho mẹ làm cho con. Món sườn kho bằng ba ngày tiền lương của mẹ. Tối con về ôm mẹ khóc. “Con ghét chúng nó”. Mẹ dỗ dành: “Các bạn không hiểu…”. “Mẹ ơi, mẹ đừng làm món khác, con chỉ muốn ăn mắm tép”. “Để cuối tuần con nghỉ học, mẹ làm...”.
Cuối tuần, ăn cơm mắm tép, tiếng con véo von: “Yêu cái ao nhà mình mẹ nhỉ”. Mẹ không nói gì, chỉ nhìn ra phía con đường xa xa… Rồi đêm xuống mẹ gánh đất lấp ao. Đất đỏ sau đồi, mẹ đào, mẹ xúc, mẹ gánh. Tiếng đất đổ xuống lòng ao tùm tùm… Tiếng đất đổ nghe đã gần mặt nước. Mẹ lại đóng gạch, đêm nào cũng đến khuya, sáng dậy vội vàng đi làm, tóc nhiều khi còn dính cát và vữa. Rồi mẹ nung vôi… Bố tạt qua nhà được dăm bữa, con chỉ nhớ tiếng bố quát mẹ: "Cô điên à?"
Mẹ, gầy rộc, hốc hác ròng rã 3 năm trời.
Mẹ con mình có nhà mới, không còn bị dột, ngập nước và rác. Giấc mơ ngủ quên rơi xuống nước trôi qua êm đềm. Con có bàn học mới, nhìn ra khung cửa sổ gỗ, không còn bị nước mưa hắt vào.
Ngày mẹ làm bữa cơm mừng nhà mới, chỉ có vài người hàng xóm, con đã khôn hơn, không hỏi như xát muối vào lòng mẹ: “Mẹ ơi, sao bố không về?”
Ao đã thành vườn rộng. Mẹ vẫn chiều con món mắm tép chưng. Mắm tép biển mặn mòi, thơm ngọt. Mẹ đạp xe 10km ra tận bến mua về: “Tép ở bến ngon và rẻ hơn con ạ”. Con lại ước mơ. Ước mơ mẹ không còn phải căn cơ, tằn tiện.
Con đi thi đại học, mẹ nhờ bố đi cùng, vì hai mươi năm mẹ chỉ quanh quẩn nhà, chợ. Cả đoạn đường dài lên trường, bố chẳng nói gì. Con thi xong môn cuối, ra chỉ thấy mẹ. Con ôm mẹ mà khóc: “Mẹ an tâm, con làm được bài”. Mẹ nghẹn ngào: “Thế là tốt rồi con ạ”.
Con đỗ, lên Hà Nội, học ngày học đêm. Ngày nhận được tin báo trúng tuyển vào một cơ quan tốt, con khóc òa. Ước mơ của con đã ở rất gần. Con thu xếp đón mẹ lên ở cùng. Nhưng mẹ thủng thẳng: “Còn nhà, còn vườn, còn sức khỏe, mẹ muốn làm cho đỡ buồn. Khi nào già yếu, không làm được gì, mẹ sẽ ở với con. Mà… con gái hai mấy rồi, lấy chồng đi”.
Đám cưới con, mẹ chấm nước mắt. Bố về rồi đi luôn, chắc để con có đủ bố mẹ trong ngày trọng đại. Con lên xe dâu, quay đầu nhìn lại, chợt thấy mái tóc mẹ như bạc trắng trong cơn mưa chiều…
"À ơi, con gái mà gả chồng gần
À ơi, con gái mà gả chồng xa
Trưa nay nhớ mẹ, phải chờ ngày nắng lên…".
Vũ Thu Hằng