Con mắc nợ quê mình nhiều lắm
Nợ hạt thóc vàng vựa lúa tháng năm
Nợ tuổi thơ vùi mình trong rơm rạ
Khi chiều về tiếng sáo buổi hoàng hôn
Nợ ngọn gió những trưa hè oi ả
Bên hàng cây râm mát tuổi thơ con
Nợ con cá trên đồng mẹ giăng bắt
Bát canh cà ướt đẫm giọt mồ hôi
Nợ giọt nước mang phù sa nặng trĩu
Cuối sông Hồng tiếng mẹ hát ầu ơ
Nợ thầy cô cho con từng nét chữ
Tiếng trống trường vẫn văng vẳng bên tai
Màu hoa phượng nặng nghĩa tình sâu nặng
Con giờ đây đã là người thành phố
Biết ngồi xe hơi chân đã biết đi giày
Gót chân nứt do rửa bùn chưa sạch
Vẫn còn đây bao kỷ niệm đong đầy
Mỗi ngày qua một cọng rơm trên phố
Từ hương đồng gió thổi quyện về đây
Cọng rơm vàng đã hằn sâu trong ký ức
Con biết rằng mình vẫn nợ những thanh cao
Điều giản dị trong lòng chưa bao giờ phai dấu
Ôi quê hương hai tiếng thân thương!
Phạm Hồng Quang