Ngày con đón mùa xuân thứ 20 của cuộc đời mình cũng là ngày mẹ bước qua tuổi thứ 57. Khi bé, con nghĩ Tết đơn giản chỉ là dịp để con được mẹ mua cho quần áo mới, là dịp con được sống sung sướng vài ngày ăn gà, ăn bánh mứt thoải mái, mà chẳng phải ngày bình thường nào trong năm con cũng có được. Lớn một chút, con thấy Tết cũng chỉ là dịp để con xả hơi vài bữa sau cả năm học căng thẳng. Nhưng đến khi con thực sự phải sống xa mẹ, con mới hiểu ra rằng Tết là dịp duy nhất để một gia đình đoàn viên sum họp.
Đến thời khắc này, với con Tết vẫn chỉ là một thứ vô hình xa xỉ nào đó. Trong ký ức của mình, có lẽ ngày 30 Tết của con chưa bao giờ có mẹ. 19 năm qua, con quen dần với việc cùng bố với anh chị lo dọn dẹp, nấu nướng mà không có mẹ. Bất giác trong suy nghĩ, con thấy có chăng là mẹ quá tham công tiếc việc, ngày Tết người ta mua thịt chứ có ai mua cá đâu mà sao mẹ phải đi chợ bán hàng đến tận ngày 30. Con giận để mẹ một mình tự lau dọn nhà cửa, không nói năng với mẹ câu nào, không ăn cùng mẹ bữa cơm ngày tất niên, không chịu ngủ cạnh mẹ. Bởi con trách mẹ sao lại đánh rơi mất khoảnh khắc hạnh phúc của một gia đình trong ngày cuối cùng của một năm như thế. Con trách mẹ sao chẳng bao giờ để ý xem tâm trạng của con như thế nào. Con trách mẹ, trách mẹ… và chỉ biết trách mẹ trong suốt 19 năm qua. Nhưng có lẽ con lại chưa bao giờ chịu lắng lòng lại đôi phút để hiểu cho tấm lòng của mẹ…
Nghề bán cá của mẹ là công việc suốt hơn 30 năm qua. Khi chứng kiến con mới thấy những ngày đông rét căm, mẹ vẫn dầm nước từ sáng sớm đến tận khuya. Rồi tự nhiên con thấy ghét mùa đông, ghét cái lạnh ấy vô cùng. Con ghét cả đôi bàn tay chai sần của mẹ, chỉ đụng vào nước thôi đã nứt nẻ hết thảy. Vậy mà con lại để mẹ thui thủi dọn dẹp nhà cửa ngày Tết một mình, để đôi tay ấy cứ vô tình ngày càng chai sần thêm. Ngày con bé, con đã không nhận ra rằng nhờ những ngày 30 Tết lặn lội ngoài chợ của mẹ mới có được những đồng tiền ít ỏi để mua bộ quần áo mới cho con. Lớn một chút, con đã chẳng biết được rằng nếu mẹ không đi chợ ngày 30 không có những đồ dùng để ba chị em chúng con ở nhà dọn dẹp. Đến khi con thực sự phải sống xa mẹ, con mới biết được rằng chính 19 cái ngày 30 Tết của mẹ đã đem lại những cái Tết thật ý nghĩa cho cuộc đời của con…
Những gì ngày hôm nay con đang nghĩ lại, có thể là muộn. Có đôi khi con muốn đưa tay hứng lại một vài mảnh vụn vỡ của ký ức 19 năm trước, nhưng con lại sợ nỗi đau đớn khi bị chúng cứa vào. Những điều con muốn nói nhưng lại sợ chẳng dám nói. Con chỉ mong cái Tết thứ 20 tròn trịa của con sẽ có mẹ bên cạnh trong ngày 30. Con hy vọng được cùng mẹ dọn dẹp nhà cửa, ăn bữa cơm tất niên, chuẩn bị vài ba thứ cho đêm giao thừa. Con có thể không cần mua quần áo mới, có thể đi làm thêm để mua dụng cụ dọn dẹp cho ngày Tết, nhưng hãy cùng con ở nhà ngày 30 Tết, mẹ nhé!
Cuộc thi "Mẹ mang xuân về" do Báo điện tử VnExpress phối hợp với Công ty Unilever Việt Nam tổ chức dành cho các công dân sinh sống trên lãnh thổ Việt Nam. Bạn có thể viết về tình yêu với mẹ, ý tưởng thiết thực để cảm ơn người sinh thành... Chương trình diễn ra trong 3 tuần từ ngày 27/12/2013 đến 16/1/2014. Độc giả gửi bài tham gia tại đây. |
Lý Thị Thu Thảo