Nhiều năm rời ghế nhà trường, mỗi lần nhắc đến trường xưa, lớp cũ, thầy cô.. tôi luôn thấy bồi hồi. Thời đi học, chúng tôi thường mong ngày tốt nghiệp đến nhanh để được làm người lớn, không còn phải đụng đến sách vở, nơm nớp sợ những giờ kiểm tra hay giận hờn khi cô trách mắng vì tội ham chơi, lười học.
Rồi năm tháng học trò cũng thấm thoát qua, khi trưởng thành, tôi và bạn bè lại mơ mình bé lại, vô tư cắp sách đến trường trong vòng tay thầy cô, thoát khỏi lo toan, suy nghĩ bộn bề của người lớn. Mong muốn là vậy, nhưng liệu mấy ai thường xuyên kết nối với thầy cô, mỗi năm đều bố trí về thăm họ?
Như rất nhiều lứa học trò, ngày ra trường, cứ đến 20/11 lớp tôi lại rôm rả rủ nhau thăm trường cũ. Nhưng mỗi năm trôi qua, những chuyến trở về thưa dần khi ai cũng lấy lý do lo toan cuộc sống để vắng mặt. Dần dần, đến mùa tri ân nghề giáo, chẳng còn thấy ai mở lời nhắc cả lớp gọi điện, về thăm thầy cô nữa.
Tôi nhớ mãi lời tâm sự của cô bạn cùng khu phố vài ngày trước: "Ba năm đầu sau tốt nghiệp, cứ 20/11, lớp tớ lại tổ chức họp lớp, thăm giáo viên. Mỗi lần về, ai cũng ngạc nhiên vì qua bao thế hệ học trò, thầy cô vẫn nhớ từng thành viên. Cô chủ nhiệm thường nhắc lại chi tiết kỷ niệm, gọi tên đứa nghịch, đứa bướng là cả lớp lại được trận cười vang. Mấy năm gần đây, lớp tớ ít về vì đa số đều bận lập nghiệp ở thành phố. Thỉnh thoảng gọi điện, cô đều hỏi 20/11 này có về không? Tự nhiên thấy mình có lỗi, khi cô luôn dõi theo bước chân cả lớp, còn chúng mình thì toàn im lặng".
Đọc lời chia sẻ của các bạn trên Facebook về kỷ niệm cũ, những đêm thức khuya học bài, buổi sáng sớm đi thi hay khi bị thầy cô phạt, tôi rất xúc động.
Cậu bạn ngồi trước tôi hồi cấp ba viết: "Thời đi học, thầy dạy toán rất hay phạt mình vì tội đi muộn, trốn học. Ngày đó, bị phạt trước cả lớp cảm thấy rất xấu hổ, tức giận, nhưng khi trưởng thành mới nhận ra người thầy khiến mình cảm thấy sợ hãi một thời, lại là những người mình biết ơn nhất. Nếu không có sự nghiêm khắc của thầy, chắc chắn mình không đỗ đại học và có sự nghiệp như hôm nay. Ba năm rồi mình không về thăm thầy, cũng rất ít khi gọi điện hỏi thăm, lời cảm ơn và xin lỗi thầy vẫn nợ đến hôm nay".
Buổi học cuối cùng, giáo viên đều nghẹn ngào chúc trò thành công, dặn dò có thời gian nhớ về thăm. Cả lớp ôm nhau khóc hứa năm nào cũng về, nhưng thời gian trôi, lời hứa chẳng trọn vẹn. Ai cũng có đủ lý do như xa xôi, bận rộn để biện minh cho mình.
Tôi đọc đâu đó câu nói: tri ân thầy cô không chỉ là những chuyến xe trở về mà đôi khi đơn giản là bắt đầu với một tin nhắn, một cuộc điện thoại hỏi thăm. Ngày mai, tôi sẽ nhắc cả lớp gọi điện từng cho thầy cô, ôn ký ức xa xưa và bày tỏ lời cảm ơn, yêu thương chưa kịp nói.
Huệ Lan