Nhà tôi có một con mương chảy qua, mùa khô hạn như mùa này trạm bơm thường phải bơm nước từ sông Lam lên để tưới lúa. Thế là con mương đầy nước. Nước sông vào mương ít khi trong mà thường đùng đục, tôi tha thiết muốn tắm mương nhưng mẹ không cho.
Mỗi lần nước mương về là cha lại tranh thủ đặt máy bơm để hút nước tưới cam. Cứ chiều đi học về nghe tiếng máy bơm là tôi quẳng ngay cặp sách vào xó, chạy tu tu ra vườn sau "Cha cho con tưới với cha". Ban đầu cha không cho vì "Mấy cơn (cây) ni cao, tay ngắn không tưới được". Tôi cười đầy ẩn ý, nhìn lại thấy ngắn như nhau mà.
Thế là tôi luẩn quẩn quanh đó, nhìn cha tưới cây, thỉnh thoảng cha hạ vòi tưới xuống thấp tôi nhanh chân chạy lại xoẹt tay, xoẹt chân qua dòng nước đang vun vút phóng như bay. "Nghịch dại", cha nói, ít biểu cảm. Sau một hồi kiên nhẫn, đến đoạn cây lè tè ngang đầu tôi, cha gọi "Lại đây tưới", thế là tôi co giò chạy lại, cầm đầu vòi nước bóp mạnh cho nước xoè ra tung toé, sung sướng quăng quật cái vòi đi lung tung. Cha quay lại "Tưới cho nên, phải cầm nhẹ nhàng, tưới quanh gốc trước, sau đó đưa lên cao tưới từ ngọn xuống", "Ri à cha?", "Ừ, đúng, đúng".
Sau khi đã tạm thời tin tưởng tay nghề của tôi, cha đi vào nhà để tôi tự do với vòi nước. Và tất nhiên, tôi chỉ thích tưới từ ngọn cây, để được nhìn dòng nước trượt dài từ trên cao rồi chia nhau đến từng nhánh nhỏ, luồn qua muôn vàn chiếc lá để ào xuống gặp lại rồi cùng tuôn xuống đất. Nhìn cảnh đó cực mê ly. Tôi mê mẩn cả buổi, đến lúc trời chập choạng tối, người lúc đó cũng ướt bệt. Cha quay trở lại "Lại ướt hết, nhìn cha tưới cả buổi ướt có 2 ống quần". Tôi cười hì hì. "Vô tắm rửa đi, buổi ni muỗi nhiều rồi, lỡ có rắn hấn cắn đó", "Cho con tưới tí nữa?", tôi năn nỉ. "Gần hết rồi, cha tưới nốt cho". Tôi chơi cũng đã rồi nên đi vào nhà, để cha và vườn cam tí tách trong tiếng nước nhỏ lại đằng sau.
Đã lâu tôi không được tưới cam mùa hè, không được rửa chân ở mương nước. Cũng lâu không biết nhớ là gì. Tự dưng giữa cái thời tiết rất nóng này, những ngày xưa lại trở về rõ rệt như mới hôm qua.
Cha chẳng bao giờ trách móc tôi điều gì. Tại sao vậy? Ngay cả những lỗi lầm chính tôi cũng không thể tha thứ cho mình? Tôi để cha lại đằng sau đã bao lâu? Vườn cam im lìm trong đêm tối, vắng người tiếng nước rơi cũng lạnh lẽo đâu còn khúc khích như ngày xưa. Càng lâu, tôi càng làm rơi rớt nhiều thứ cha cho. Nhiều khi hoảng hốt vì ngay cả đường nét cũng nhạt nhòa mờ ảo, nhưng có lúc lại rõ mồn một như bây giờ. Lúc đó tôi thấy cha con vẫn gần nhau quá đấy thôi cha. Tôi giống ai mà chỉ cười không nói trước khen chê? Giống ai mà thích tự mình làm mọi thứ cả có thể và không thể? Giống ai mà đi ăn cỗ về vẫn lục cơm nguội? Giống ai mà đang chạy xe lại giật ba hồi gas giữa đường. Người ta nói "Con gái giống cha giàu ba cửa họ". Thôi, tôi một cửa thôi, giàu chi lắm.
Nhiều đêm tôi giật mình tỉnh dậy sau cơn mơ được gặp lại cha. Cha vẫn hồn hậu, dịu dàng như thế. Rồi tôi ngăn mình không được nghĩ nhiều về cha, không nên gọi cha trong những giấc mơ nữa vì tôi biết cha cần đến một thế giới mới, nơi cha sẽ thanh thản mà không phải lo nghĩ nhiều cho con gái của cha. Tôi đã học cách sống không có cha bên cạnh, học cách lái xe vững vàng, học cách nối dây điện, thay bóng đèn, học cách bình thản khi nhìn một cô bé được cha chở đi học… Và giờ đây tôi đã quen với cuộc sống không có cha song hành. "Cha thấy không? Con đã lớn, dù vẫn vấp váp nhưng con của cha sẽ luôn tự mình đứng dậy mà không chờ đợi một ai nâng đỡ. Con tin cha đã truyền cho con sức mạnh đó cho dù ở bất cứ đâu. Yên nghỉ cha nhé. Con gái luôn tự hào về cha".
Lê Thị Hồng Thuận