Tuổi thơ yêu quý của tớ có lẽ vì quá mải mê và bận rộn với quá nhiều thứ mà tớ đã vô tình bỏ quên cậu ở một chỗ. Cho tớ xin lỗi nhé, từ khi bắt đầu vào ngưỡng cửa của tuổi mới lớn, rồi đến khi nhận ra mình không còn là một đứa trẻ to xác nữa, đó là một hành trình dài mà lại quên mất rằng cậu luôn ở bên tớ. Tự nhiên tớ thấy nhớ lắm, nhớ những thứ, những việc mà lâu rồi mình không làm. Cái hồn nhiên vô tư một thời bị dìm sâu vào trong một xó xỉnh nào đó, để rồi nhường chỗ cho một con người khác hẳn, sống theo cách khác hẳn vì cuộc sống bên ngoài không phải là lũy tre ao cá nữa.
Tớ nhớ những buổi trưa hè không ngủ, một mình đội mũ, xách xô, vác cần đi câu cá, làn da đen lại càng đen thêm có lẽ bởi những buổi trưa hè như thế. Thế nhưng đó là những buổi trưa hè đáng quý, tính kiên nhẫn của tớ có lẽ được rèn giũa từ đó. Kiên nhẫn bới biết phần thưởng của mình sẽ là gì.
Có cô gái nhỏ
Lặng lẽ một mình
Ngồi trong đám cỏ
Chờ cá cắn câu.
Có một con sâu
Lâu lâu ngọ nguậy
Gào khóc trong đầu
Bị biến thành chầu thức ăn của cá.
Có một con cá
Lặng lẽ lượn quanh
Thận trọng đớp rình
Thế là mắc lưỡi.
Vậy là gái nhỏ
Câu được cá rồi
Vội mắc tiếp mồi
Thả cần câu tiếp
Đôi má ửng đỏ
Vì ánh mặt trời
Nhưng cô vẫn ngồi
Mỉm cười rạng rỡ
Đó là cảm giác hạnh phúc mãn nguyện của tớ khi những chú cá cắn câu, là thỏa mãn vô cũng khi sau mỗi kỳ nghỉ hè có cả một bể cá rô để dành cho lũ chó mèo trong nhà, là cảm giác tự hào khi cả nhà đang ăn cá mà con câu đấy nhé. Nghĩ lại sao hồi ấy những trò chơi của trẻ con cũng không thấy hấp dẫn như các cậu. Tớ thấy nhớ hình ảnh một cô bé đầu trần chân đất, một tay xách xô, một tay cầm cần chạy theo lũ con trai kiếm chỗ có nhiều cá để câu. Vậy mà nói dừng là đột nhiên dừng hẳn. Cái cần câu từng được nâng niu, gìn giữ cuối cùng lại lăn lóc trong cái xó tường rồi cuối cùng bị mang ra làm que đuổi gà. Trò chơi bắt cá dần trở nên xa lạ. Bỏ chiếc cần câu, tớ cũng cất tính kiên nhẫn của bản thân vào một góc. Cô bé ấy đã lớn - hình ảnh của trước kia đã không còn là mối bận tâm của tớ nữa rồi.
Tớ nhớ cậu lắm nhỏ ạ, bữa cơm canh rau đay ngon hơn là nhờ có cậu. Nhớ ngày đó nhà mình chẳng mấy khi phải mua tép khô bởi trong nhà lúc nào cũng có sẵn. Chỉ cần một buổi sáng thức dậy thật sớm, với cái que nhỏ, chút cám gạo rang thơm lừng chạy ra chạy vào mấy lượt, chẳng mấy chốc là có tép để ăn rồi để phơi khô nữa. Chẳng thể nhớ được trong từng ý mùa hè mình đã làm hỏng bao nhiêu cái vó, đã phải túm đi túm lại bao nhiêu chỗ thủng, nhưng nhìn vào thành quả có được, tớ không khỏi thấy tự hào khi là cô con gái nhỏ đảm đang, biết chăm lo của bố mẹ.
Khi bản thân lớn thêm một chút nữa, những tâm sự xuất hiện nhiều hơn là lúc tớ tìm đến cậu: góc sân nhỏ và khoảng trời lớn của tớ ạ. Thật may vì bây giờ các cậu vẫn ở bên cạnh tớ mà không, chính xác hơn phải nói là tớ vẫn giữ lại được các cậu ở bên mình. Tớ chỉ tìm đến các cậu khi đêm đã về thật muộn, nhìn lên khoảng trời trước mặt và phóng tầm mắt thật xa trong đêm tối. Tớ yên bình khi được ở nhà nhưng yên bình hơn khi được ở bên cậu: lúc đó việc tớ cần làm chỉ đơn giản là hít thở thật sâu và tận hưởng không khí mát lành ấy.
Cơn gió mát rượi của mùa hè, pha chút se lạnh của màu thu và lạnh cóng trong những đêm đông dài, hay ánh trăng rằm sáng vằng vặc, ngắm nhìn bầu trời trong xanh với hàng nghìn, hàng vạn ngôi sao đang tỏa sáng khiến cho con người ta mê mẩn. Có lẽ tớ chỉ có thể biến mình thành kẻ lãng du trong những đêm một mình ngửa mặt lên trời như thế - như đám mây nhỏ lơ đãng trôi đi, du hành trong một thế giới tưởng tượng nào đó. Xếp lại những trăn trở và băn khoăn để rồi khi bước xuống khỏi nơi đó, tớ lại là một con người có nội tâm tĩnh lặng chẳng bao giờ thể hiện tâm trạng của mình dù chỉ là những điều đơn giản nhất như buồn vui, giận hờn. Tớ vẫn một mình mạnh mẽ bước đi. Vậy nên, chỉ có các cậu mới biết tớ nhỏ bé và yếu đuối như thế nào. Tớ đã khóc bao lần ở nơi khoảng trời ấy, tớ đã từng muốn chia sẻ cậu với một người khác nữa góc sân nhỏ ạ, chia sẻ để cho tất cả bớt cô độc hơn. Nhưng rồi điều đó chỉ dừng lại trong suy nghĩ của tớ mà thôi.
Tớ vẫn tìm về cậu khi muốn cân bằng lại cảm xúc trong mình, thế nhưng ở nơi thành phố ồn ào này làm gì có chỗ nào tĩnh lặng chứ, những khoảnh khắc lại cứ theo nhau chạy thật nhanh mà tớ chẳng thể nắm giữ được hết. Bầu trời ở đây cũng không phải là không gian rộng lớn cho tâm hồn tớ vẫy vùng nữa rồi. Góc sân nhỏ, khoảng trời lớn ấy chẳng nơi nào có thể thay thế được.
Trịnh Thị Huệ