“Dù ai đi ngược về xuôi nhớ ngày giỗ tổ mùng 10 tháng 3
Dù ai buôn bán gần xa nhớ ngày giỗ tổ tháng 3 mùng 10”
Câu ca dao từ ngàn xưa để lại, nó không còn xa lạ với tất cả mọi người dân Việt Nam chúng ta nữa. Khi nói tới câu ca dao này, tôi liền nhớ về quê cha đất tổ, Đền Hùng...
Tôi sinh ra và lớn lên tại quê cha đất tổ, vùng đất linh thiêng của đất nước. Tôi chưa bao giờ quên mình là con lạc cháu rồng, có thể chính điều ấy đã tiếp cho tôi sức mạnh, nghị lực để vượt qua những sóng gió và khó khăn trong cuộc sống, chắp cho tôi đôi cánh để bay cao bay xa và thực hiện thành công đam mê, khát vọng của chính mình.
Ai cũng có ước mơ, đam mê của riêng mình. Người dạy tôi sống cần phải có ước mơ, đam mê và theo đuổi những ước mơ ấy đó là những người thầy, cô và đặc biệt là người bố của tôi. Bố nói: “Ông trời không quyết định số phận của ta, ta mới là người quyết định số phận của mình, muốn có thành công, hạnh phúc, con phải dám ước mơ, dám thực hiện ước mơ ấy, và phải có đam mê và theo đuổi nó đến cùng”. Đó là bài học người cha đã dạy cho tôi và cũng chính là bài học cuộc đời mà bố tôi đã rút ra từ cuộc đời của mình. Những lợi dạy ấy đã theo tôi và giúp tôi luôn sống trong những ước mơ, đặt ra đích để tôi thực hiện, cho dù cuộc sống của tôi có là màu gì đi nữa thì tôi vẫn lạc quan để ước mơ và thực hiện ước mơ ấy.
Từ nhỏ tôi có một ước đó là trở thành một nhà chính trị, nhà lý luận. Ước mơ ấy cứ lớn dần lên cùng với sự trưởng thành của chính mình. Tôi cứ tưởng rằng nó đơn giản và có gì đó là ngớ ngẩn, nhưng để có thể đạt được ước mơ ấy thì không hề đơn giản chút nào.
Ngày viết hồ sơ thi đại học đã tới,các bạn luôn đắn đo suy tư nên thi trường nào? nộp mấy hồ sơ?. Còn tôi chỉ có một ý nghĩ đó là thi vào Học viện Báo chí và Tuyên truyền, sẽ trở thành một nhà chính trị, nhà lý luận, hay nhà báo. Ngay lập tức, tôi đã quyết tâm chọn và gắn bó với trường báo. Khi thấy tôi đăng ký vào trường ấy, ai cũng khuyên tôi nên đi học cái khác, vì học chuyên ngành tôi theo đuổi học rất khô khan, vất vả. Có người thì mỉa mai, bóng gió. Tôi bỏ qua mọi lời đàm tiếu. Trước ngày nộp hồ sơ, tôi nói với bố mẹ rằng sẽ thi vào trường báo, theo đuổi ước mơ trở thành một nhà lý luận, một nhà chính trị của mình. Bố nhìn tôi không đáp, mẹ nhìn tôi đầy lo lắng nói: “Đó không phải là nghề hợp với con, nó sẽ hợp với con trai. Con nên học đại học Hùng Vương, trường ấy gần nhà, như vậy sẽ đỡ tốn kém, con biết hoàn cảnh nhà mình mà”.
Hôm sau bố hỏi tôi: “Con đã nghĩ kỹ chưa? học chính trị đã khó, làm chính trị càng khó hơn, đó là một nghệ thuật, yêu cầu rất cao. Nếu con không đam mê, không có quyết tâm thực sự thì con đừng theo học nó, chỉ một sai sót nhỏ con sẽ hại mình và vô số người khác”. Tôi ngật đầu nói: “đó là ước mơ của con, con sẽ theo đuổi nó bằng cả trái tim và lý trí bố ạ! Bố yên tâm”. Tôi nói lời xin lỗi với bố và cầm hồ sơ đi nộp. Từ nhỏ tới lớn tôi luôn là niền tự hòa của bố mẹ, thầy cô, chưa bao giờ trái lời bố mẹ. Vậy mà lần này vì ước mơ tôi đã làm tất cả.
Sau ngày hôm đó, tôi lao vào học một cách điên dại, quên ăn, quên ngủ, cho dù bị ốm không dạy được nhưng tôi vẫn cố gắng cầm sách để học. Mẹ đã mắng tôi rất nhiều, mang hết sách vở của tôi đi giấu và nói khi nào khỏe lại mới được học. Tôi đã khóc xin mẹ trả lại sách vở cho mình, mẹ nói con khỏi ốm thì mẹ sẽ trả và mẹ tin con sẽ làm được.
Ngày định mệnh ấy đã tới, tôi vượt qua kỳ thi một cách thành công và thừa khá nhiều điểm. Niềm vui ấy chưa được bao lâu, căn bệnh cũ của bố tái phát, cần tiền để chữa trị, nếu tôi đi học thì gia đình rất khó khăn, bố có thể không được chữa bệnh. Tôi đã khóc và từng nghĩ mình sẽ không đi học và đi làm lấy tiền chữa bệnh cho bố, khi bố thấy tôi như vậy, bố đã khóc và nói: "Không được con à, chị gái con đã không học cấp 3 vì thương bố mẹ và các em. Bố không bao giờ để lặp lại điều đó, cho dù phải đi ăn mày bố cũng sẽ nuôi con ăn học". Từ đó tôi quyết tâm và cố gắng học tập, không ngừng trau dồi bản thân, tôi tranh thủ đi làm thêm tự nuôi sống mình, giảm bớt gánh nặng cho bố mẹ. Với sự nỗ lực và quyết tâm ấy, bệnh tình của bố dần phục hồi, tôi được theo đuổi ước mơ của mình, đạt được thành tích tốt trong học tập và giành được học bổng trong các kỳ học.
Trên đời này không có con đường cùng, mà chỉ có ranh giới. Vì vậy bạn hãy ước mơ, ước mơ thật nhiều và tự tin theo đuổi nó để gặt được vụ mùa bội thu.
Cuộc thi viết "Sống với đam mê" do Báo điện tử VnExpress phối hợp cùng Công ty TNHH Sapporo Việt Nam tổ chức từ ngày 12/8 đến ngày 23/9. Cuộc thi dành cho mọi công dân Việt Nam từ 18 tuổi trở lên. Độc giả gửi bài dự thi tại đây. |
Nguyễn Thị Thoa