20 tuổi, tôi cũng có những ước mơ, hoài bão của riêng mình. Tôi thích viết, viết rất nhiều về tất cả những gì tôi nhìn thấy ở cuộc sống xung quanh, tôi không gửi cũng không cho ai nhìn thấy, tôi muốn giữ những điều đấy cho riêng mình. Mỗi lần buồn, tôi lại lấy ra đọc như một lời nhắc nhở bản thân. Có lần tôi vô tình đọc được những mẩu tin ngắn in trên tờ báo cũ về những hoàn cảnh khó khăn cần sự chia sẻ và ngay sau đó, tờ báo ấy nhận được rất nhiều phản hồi giúp đỡ từ độc giả. Lúc đấy, tôi nghĩ đến làng quê nơi tôi sinh ra, nơi đây còn rất nhiều hoàn cảnh như thế và đó cũng là lý do tôi theo đuổi ước mơ làm báo. Chỉ còn 2 tháng nữa thôi, tôi sẽ bước vào kỳ thực tập tại cơ sở, biết bao dự định cho tương lai đang chờ tôi phía trước.
Một năm nữa lại sắp qua đi, ai cũng muốn hoàn thiện những việc dang dở, những dự định cá nhân… để sẵn sàng cho sự chuyển giao năm mới và bản thân tôi cũng vậy. Tôi vui vì đã đi được nửa chặng đường ước mơ, tôi cứ nghĩ đến mục tiêu của mình ngày còn bé mà phấn đấu.
Mẹ tôi đã xa quê hương Cao Bằng gần 25 năm, vì rất nhiều lý do mà quan trọng hơn là vấn đề tài chính mà đến giờ mẹ vẫn chưa được về quê lần nào. Mỗi lần mấy mẹ con ngồi nói chuyện với nhau, mẹ lại nhắc, những ký ức ngày xưa là con đường, ngọn núi, là những buổi đi chăn trâu với bạn bè… Tất cả những kỷ niệm đó luôn gợi về trong tâm trí mẹ. Rồi khi TV phát những chương trình về Cao Bằng, mẹ lại ngạc nhiên “ Sao giờ khác thế”, “ Ngày xưa toàn nhà sàn chứ làm gì có nhà xây thế này”… Khi tôi hỏi “Hay là mẹ về quê chơi một lần đi”, lúc đó mẹ chỉ nói giờ về ngoài đó, lấy tiền đâu mà đi, còn bao nhiêu thứ phải lo.
Tôi không khỏi suy nghĩ, chạnh lòng khi chẳng bao giờ mẹ nghĩ cho bản thân mình.. Những câu hỏi của mẹ luôn làm tôi nhớ mãi. Từ khi đi học ở Sài Gòn, xa Đắc Lắc tôi càng thấu hiểu hơn những gì mẹ tôi nghĩ. Bất kể nơi đâu, trong hoàn cảnh nào thì trong sâu thẳm trái tim mỗi con người, quê hương là điều gì đó thật thiêng liêng, cao quý.
Dịp cuối năm, khi mọi người sum họp gia đình, quây quần bên nhau, cùng nhau chuyện trò về năm cũ , tôi ao ước mẹ tôi sẽ được đặt chân tới nơi mẹ đã sinh ra, trò chuyện thân mật với những người bạn của mẹ đã rất lâu không gặp. Chắc hẳn mẹ sẽ có nhiều điều muốn nói.
Bùi Thị Quỳnh Như
Cuộc thi “Thời khắc yêu thương” do Công ty TNHH Sapporo Việt Nam phối hợp với VnExpress thực hiện. Đây là nơi để bạn chia sẻ những kế hoạch, dự định ý nghĩa đến người mà bạn mong muốn gửi lời tri ân, yêu thương và cùng họ trải qua những thời khắc cuối cùng của năm. Chương trình kéo dài từ ngày 26/11 đến ngày 23/12 trên trang Đời sống, báo VnExpress. Độc giả gửi bài tham dự tại đây. |