Mẹ tôi sinh năm 1968, đến giờ được 46 tuổi, và bà mới thực hiện được ước mơ của mình cách đây 4 năm.
Năm lớp 7, mẹ tôi xếp hàng lấy rau ngoài chợ, khi các cô ấy hỏi dùng số tiền ông tôi đưa lấy nốt chỗ rau nhé, mẹ tôi liền vâng mà không suy nghĩ. Chỗ rau ấy xếp cao đến ngang hông một người lớn, bỏ rau lại, ông tôi đã lấy roi mây lùa mẹ tôi từ chợ về vì dốt quá.
Vừa chạy về nhà vừa khóc, mẹ tôi rẽ lối chạy sang một hướng khác, và vô tình qua một cửa hàng quần áo, đứng trước bộ quần áo màu huyết dụ, mẹ tôi nhìn không chớp mắt, cho đến tận khi đi ngủ.
Từ ấy bà bắt đầu học may, khâu vá, tự học bằng cách nhiệt tình nhất, nhịn ăn sáng giấu ông bà tôi mua vải, tự đo và tự may tất cả mọi thứ có thể. Vào một ngày hè, năm mẹ tôi đang học trung học, ông tôi nói rằng ông tôi mong mỏi mẹ sẽ trở thành giáo viên. Mẹ tôi nói: “Trong nhà, mẹ là người ông yêu quý nhất, nhưng mẹ lại trượt đại học”.
Sau đó mẹ tôi đi làm công nhân ở một xí nghiệp. Để chạy trốn? Không hẳn, tôi hỏi mẹ sao lúc ấy không theo ngành may mặc luôn, mẹ tôi nói rằng bà khi ấy “vô định”, tôi không hiểu ngữ nghĩa của từ đó, nhưng giờ thì tôi hiểu, là do khi ở tuổi 20, con người ta vô định, vì cuộc sống xung quanh, về thái độ gia đình, về gánh nặng của cụm từ “đã lớn”, “tự lo”, hoặc cũng vì những sự vội vàng kiếm tiền để thoát khỏi vòng tay cha mẹ. Khi ấy chúng ta lỡ làng và vội vàng trong suy nghĩ.
Mẹ tôi vội vã trong thất vọng, tự ti, để chạy khỏi thứ mặc cảm “thất bại” khi thi trượt đại học trong khi bản thân không mang hy vọng về nó, mẹ tôi chôn vùi nhiệt huyết.
Tôi kể câu chuyện về bà ấy vì tôi thấy rất nhiều người, cho dù hiện tại thế hệ đã đi qua hơn 20 năm, nhưng vẫn có nhiều bạn trẻ đang rơi vào trạng thái như vậy.
Rồi mẹ tôi gặp bố tôi, bố tôi hỏi: “Em muốn làm công việc gì nhất trong đời?”. Sau đó thì bố tôi tặng mẹ tôi một khóa học may, còn mẹ tôi đã may tặng bố tôi một chiếc áo sơ mi.
Có lẽ mẹ tôi đã sớm có một cửa hàng may nếu như không lỡ có tôi vào năm thứ hai sau khi cưới nhau, rồi bác tôi bỏ đi để lại bà chị họ khi đó chỉ hơn tôi có một tuổi. Gác lại ước mơ, mẹ tôi vun đắp cho gia đình, nhưng chiếc máy may vẫn không bị bám bụi, những ngày đi học, hầu hết quần áo của chị em tôi đều do mẹ may. Tôi vô tâm không một lần khen mẹ, không những thế còn giận dỗi mẹ khi may bị lỗi.
Khi tôi học năm nhất, nhà tôi chuyển nhà, bố tôi sửa lại phòng khách và để ra những khoảng trống trong phòng, tôi nói rằng chúng ta hãy kê vào đó những chiếc bàn hoặc giá sách để cho phòng đẹp hơn.
“Không, chúng ta sẽ kê những chiếc máy may”, bố tôi cười vui vẻ và nói. Cả tuần ấy dường như không có lúc nào hạnh phúc hơn.
Bố tôi ra đi trong một buổi tối sau khi đi làm về, ông ngủ và chờ mẹ tôi về ăn tối, và rồi ông không dậy nữa.
Sau an táng, mẹ tôi suy sụp, bà đọc sách, cứ đọc và mắt mẹ tôi mờ đi chỉ trong một tuần. Rồi đến ngày người ta chuyển tới những chiếc máy may đã được đặt từ trước. Cả đêm hôm đó mẹ tôi lạch cạch ở dưới nhà, kê và lắp những chiếc máy may, hôm sau đi mua chỉ, sắp xếp. Từ ngày hôm ấy, mẹ tôi tập trung luyện tập may vá. Mẹ viết cho bố một bức thư và để lên ban thờ.
Mẹ tôi bắt đầu treo biển và nhận những tấm vải lớn để may ga trải giường, may tạp dề, rồi những bộ quần áo cho trẻ con. Có vải thừa, mẹ tôi may cho đứa cháu những chiếc quần nhỏ, những chiếc yếm, mẹ cũng mua thêm vải may áo cho tôi. Từ những chiếc áo tôi mặc, bạn bè tôi đến may áo, may váy, may túi.
Và giờ mẹ tôi luôn mỉm cười, vì bà đã không bỏ quên ước mơ của mình, giờ thì mọi người sẽ nhớ đến những chiếc máy khâu của mẹ tôi khi họ cần, có thể những đường may ấy không được thời thượng, không quá cầu kỳ nhưng nó mang sự chăm sóc. Khi bạn nhìn một bức vẽ, bạn sẽ cảm thấy tình cảm của người vẽ nó, con người của họ trong đó, còn khi bạn mặc một chiếc áo do bàn tay của một người mẹ may, bạn sẽ luôn thấy ấm áp.
Chúng ta luôn nỗ lực để đến với ước mơ của mình, nhưng đôi khi chúng ta cần phải đánh đổi hoặc dừng lại chậm một chút và có lúc ai đó sẽ thấy tiếc cho chúng ta vì thực hiện ước mơ muộn quá, nhưng chỉ cần ta không từ bỏ, chỉ cần chúng ta hạnh phúc khi được sống với những công việc ấy.
Cuộc sống luôn đưa ra thời gian để kiểm chứng ước mơ của chúng ta, cho dù có muộn màng nhưng chỉ cần chúng ta không từ bỏ thì ta sẽ đạt được ước mơ ấy.
Bạn có nghĩ rằng mình sẽ có đủ kiên nhẫn đi tới cùng không?
Cuộc thi viết "Sống với đam mê" do Báo điện tử VnExpress phối hợp cùng Công ty TNHH Sapporo Việt Nam tổ chức từ ngày 12/8 đến ngày 23/9. Cuộc thi dành cho mọi công dân Việt Nam từ 18 tuổi trở lên. Độc giả gửi bài dự thi tại đây. |
Phạm Hải Ly