Có nhiều lúc tôi lầm tưởng giữa đam mê và ước mơ, tôi cứ nghĩ đam mê của tôi là trở thành một cô giáo gõ đầu trẻ, nhưng không phải vậy, đó chỉ là ước mơ. Mà thực ra đó là giấc mơ vì tôi chỉ mơ về nó chứ chưa bao giờ tôi dám hy vọng sẽ thực hiện nó, bởi lẽ “cơm áo không đùa với khách thơ”.
Tôi đã từng hỏi đam mê của tôi là gì? Một đứa trẻ mười tuổi hay mười lăm tuổi thì chưa nhận thức được điều đó, nhưng một đứa trẻ mười sáu tuổi đã kịp hiểu được thế nào là đam mê, để rồi ích kỷ theo đuổi đam mê một cách vô hướng.
Tôi không nhớ rõ cô gái mười sáu tuổi khi ấy có gọi đó là đam mê hay không hay đơn thuần chỉ là sở thích, chỉ là sự nổi loạn của một đứa trẻ muốn chứng tỏ rằng mình đang dần trưởng thành và có thể tự quyết định tương lai. Tôi chuyển lớp, từ lớp chọn, tự nhiên tôi chuyển sang học lớp xã hội với sự thở dài bất lực của bố mẹ, với cái nhìn kỳ lạ từ bạn bè và với sự hả hê của bản thân. Tôi bắt đầu với đam mê bằng sự ngang tàng ấy.
Tôi nhận ra rằng đam mê của tôi là viết lách và hai năm học phổ thông với tôi là quá ít ỏi để thực hiện đam mê. Tôi quyết định thi vào Học viện Báo chí và Tuyên truyền. Nghe đủ nhưng lời dọa dẫm “Con gái học báo khó lấy chồng lắm”, “Con gái học báo vất vả lắm”, “Con gái học báo chồng không tin tưởng đâu, đi đêm về hôm nhiều”... Tôi gạt phăng những suy nghĩ ấy, bởi tôi chắc như đinh đóng cột vào cái gọi là đam mê “Tôi có đam mê mà, tôi có niềm tin vào đam mê của tôi và tôi sẽ thành công”.
Đam mê của một cô sinh viên năm nhất đó là những chiều đi học về quăng vội sách vở vào phòng, đạp xe gần chục cây số để đi viết bài cho trang tin của trường. Đó là những ngày ngậm ngùi bỏ tiền túi ra để uống cafe trong một quán sang chảnh để tham dự đêm nhạc chỉ vì lỡ đăng ký đề tài với chị trưởng ban, trong khi tiền nhuận bút còn chẳng đủ tiền nước. Những lúc đó tôi lại thấy đáng yêu vì nghề báo cho ta những trải nghiệm khác người, khác đời, đó là những khi nắng khi mưa được xông ra ngoài đường lúc bạn bè ẩn mình trong phòng trọ, đó là những buổi đi đêm về hôm nghêu ngao hát trên con phố dài Kim Mã. Lần đầu tiên tôi thấy đam mê thật đáng để yêu thương.
Đam mê của cô sinh viên năm hai là một ngày hè oi ả, nhận điện thoại từ mẹ biết tin ngoại ốm nặng, cố nán lại một buổi chiều đi viết bài cho kịp đề tài đăng ký để mai về với ngoại thật lâu, ấy thế mà đêm hôm ấy, ngoại đã không chờ được đứa cháu gái bé bỏng của ngoại mà bỏ đi trước, chắc ngoại giận cháu lắm! Lần thứ hai thấy đam mê nhiều khi phải trả những cái giá thật nghiệt ngã.
Đam mê của cô sinh viên năm ba là những ngày chạy dài trên phố xá Hà Nội, nắng có, mưa có, bụi mù có, bỏ bữa có, nhịn ăn có, thâu đêm có... Mọi thứ chỉ để viết và viết, đi và đi. Lúc này tôi nhận ra đam mê là động lực để vượt qua mọi trở ngại.
20 tuổi, người ta bảo tuổi này sôi nổi đầu đời, của khám phá và trải nghiệm nhưng cũng là những ngày của ấu trĩ và ngu ngốc. Nhiều khi tôi tự hỏi liệu những gì tôi đang làm có phải là để thỏa mãn đam mê của tôi hay không hay chỉ là để thỏa mãn sự hiếu thắng của một cô gái bướng bỉnh?
Đó có phải là đam mê hay không, hay đó chỉ là tham vọng của một cô gái cần các mối quan hệ, cần chứng tỏ bản thân với những đồng tiền tự kiếm được và cần một chỗ dựa để không chơi vơi.
Tôi đang theo đuổi đam mê hay tôi đang lạc lối? Tôi cũng không biết nữa…
Cuộc thi viết "Sống với đam mê" do Báo điện tử VnExpress phối hợp cùng Công ty TNHH Sapporo Việt Nam tổ chức từ ngày 12/8 đến ngày 23/9. Cuộc thi dành cho mọi công dân Việt Nam từ 18 tuổi trở lên. Độc giả gửi bài dự thi tại đây. |
Huyenct