Tôi rất ghét những năm học môn văn, bởi nó là môn tôi học rất tệ. Tôi nhớ chính xác là tôi có một điểm 7 duy nhất và là điểm cao nhất trong tất cả bài tập làm văn của tôi, còn tất cả là vừa đủ điểm sàn qua môn... đó là tất cả những gì tôi cố gắng. Thế nên mỗi lần tới giờ làm bài, tôi luôn là người nộp trước nhất, không phải vì tôi làm tốt mà vì không còn chữ nào để viết thêm nữa. Còn các bạn tôi thì viết đến đôi giấy thứ hai. Tôi thấy các bạn mê viết mà tôi không hiểu chữ ở đâu nhiều đến vậy. Có những lúc thấy mấy đứa bạn tôi chụm đầu để đọc báo Mực Tím hay Hoa Học Trò một cách say sưa, nhưng tôi luôn thắc mắc có cái gì mà lúc nào cũng dành nhau để đọc. Thậm chí các bạn còn tranh thủ đọc trong giờ học luôn. Những lúc đó tôi luôn tìm cách phá các bạn, có lúc cột 2 tà áo dài lại với nhau, có lúc ném vào giữa một con rắn giả hay con chuột giả là các cô nương ấy hét toán lên, vứt tất cả mà chạy ra. Rồi thì tôi bị một trận dòn nhừ tử từ các cô nương ấy.
Thế mà giờ này, tôi lại mê đọc truyện mới lạ chứ. Mà tôi cũng chẳng để ý mình thích đọc truyện từ khi nào. Dần dần tôi lại bắt đầu thích viết truyện, mà viết truyện thì phải có lối văn, lý luận chặt chẽ mới thuyết phục được người đọc. Tôi mặc kệ, cứ thích là viết. Lần đầu tiên tôi viết truyện và gửi đi. Từ ngày gửi bài viết đó, tôi lúc nào cũng mở mail để kiểm tra. Và sau 5 ngày chờ đợi, tôi đã nhận được mail của ban biên tập với dòng chữ “Bài viết của bạn không được đăng". Một cảm giác buồn, hụt hẫng, niềm hy vọng trong tôi đã bị dập tắc ngay lần đầu tiên. Không thể nào!
Tôi tự nhủ với bản thân sẽ thử lại một lần nữa. Thế là tôi tiếp tục viết tiếp bài thứ 2, gửi bài và chờ đợi. Cái cảm giác chờ đợi và huy vọng bài mình sẽ được đăng trong tuần này. Và cái gì đến cũng sẽ đến, một lần nữa "Bài của bạn không được đăng". Tôi nghĩ mình chẳng có cái năng khiếu này rồi, thôi thì đi đọc truyện của người khác viết vậy. Tôi lang thang đọc truyện trên các trang mạng, tình cờ tôi phát hiện một cuộc thi "Lạc Quan Việt Nam" do báo Thanh Niên tổ chức. Đọc sơ thể lệ tham gia, ôi hôm nay là ngày cuối cùng nhận bài. Tôi bắt tay vào viết ngay lúc đó, không biết lúc đó cảm xúc ở đâu ra mà tôi ngồi từ 12h trưa đến 15h là xong bài viết.
Nhưng khác với 2 lần trước, tôi không mong đợi bài của mình có đạt hay không, chỉ mang tính chất viết lên nỗi niềm của mình mà thôi. Thế nhưng tôi vẫn thích viết truyện, nên những lúc rãnh rỗi tôi lại ngồi viết, đôi lúc mọi người trên công ty thấy tôi không nghỉ trưa mà cứ ngồi bấm máy tính. Tôi chỉ biết cười trừ chứ nói viết truyện chắc mọi người té xỉu hết. Vì có ai làm kế toán mà lại ngồi viết truyện đâu chứ, mà nó lại là cái môn ngày xưa tôi ghét nhất và học tệ nhất nữa chứ. Với niềm đam mê đọc truyện và viết truyện, tôi cứ viết và gửi dù rất nhiều lần tôi nhận được câu trả lời mail quen thuộc "Bài viết của bạn không được đăng".
Một ngày mới, như thường lệ tôi kiểm tra mail và la lên "Cuối cùng thì đã được đăng rồi" trong niềm hạnh phúc. Ôi một ngày thật tuyệt vời khi nhận được mail "Chúc mừng bài viết bạn đã được đăng". Niềm vui và sung sướng không thể nào tả được, tôi cười suốt ngày hôm đó. Cuối cùng niềm đam mê viết truyện của tôi đã được đền đáp sau bao ngày cố gắng. Niềm vui đó lại càng nhân lên gấp bội khi tôi nhận được mail bài viết lọt vào danh sách 200 bài được yêu thích nhất của cuộc thi và tôi nhận được một món quà từ ban tổ chức là cuốn sách "Lạc Quan Việt Nam".
Đến nay, tôi đã có 5 bài viết được đăng trên trang "Truyện ngắn.com.vn". Tuy số lượng bài tôi gửi đến con số 15, nhưng với niềm đam mê viết, tôi muốn viết lên niềm mơ ước, suy nghĩ hay cho cái gì đó bay xa...
Viết là niềm đam mê của tôi!
Cuộc thi viết "Sống với đam mê" do Báo điện tử VnExpress phối hợp cùng Công ty TNHH Sapporo Việt Nam tổ chức từ ngày 12/8 đến ngày 23/9. Cuộc thi dành cho mọi công dân Việt Nam từ 18 tuổi trở lên. Độc giả gửi bài dự thi tại đây. |
Trần Thị Linh