Tôi xin chia sẻ câu chuyện của mình. Tôi sống tích cực, yêu cuộc sống và luôn sống với lòng biết ơn, lớn lên trong gia đình bình thường ở Ninh Thuận, vùng đất của nắng và gió. Gia đình tôi không giàu về vật chất nhưng rất giàu tình cảm, cả nhà luôn yêu thương, đoàn kết và ủng hộ nhau. Tôi là chị lớn, dưới tôi có hai em gái. Từ nhỏ, tôi đã có ý thức phụ giúp ba mẹ và chăm lo cho hai em. Học xong cấp ba, mình tôi vào Sài Gòn thi đại học. Thời sinh viên, tôi vừa học vừa làm để trang trải cuộc sống. Năm thứ tư, tôi quen một bạn cùng khóa, đó là mối tình sinh viên trong sáng với những rung động đầu đời. Sau khi tốt nghiệp đại học, tôi may mắn nhận được học bổng du học thạc sĩ ở Mỹ. Trước khi hoàn thành việc học, tôi nhận được lời chia tay từ bạn trai vì bạn không thể chờ tôi và đã quen người khác. Tuy buồn nhưng tôi hiểu cho bạn vì chúng tôi chưa yêu sâu đậm và lại còn yêu xa. Tôi chú tâm học tập, khi vừa tốt nghiệp, tôi được nhận vào làm cho công ty ở nước sở tại, cũng là công ty tôi đang làm.
Cách đây khoảng sáu năm, tôi về Việt Nam làm cho trụ sở ở Sài Gòn. Tôi mua một căn hộ làm tổ ấm cho mình và một chiếc xe hơi để tiện đi lại. Ngoài những dịp lễ tết, ít nhất tháng một lần tôi lái xe về quê thăm gia đình vào dịp cuối tuần. Đối với tôi, gia đình cực kỳ quan trọng và muốn dành thời gian bên gia đình nhiều nhất có thể. Tôi thường đi dạo bên bờ biển và tâm tình với mẹ. Mẹ tôi truyền thống nhưng suy nghĩ rất thoáng. Có lần tôi chia sẻ với mẹ về quan điểm hôn nhân của mình: nếu kết hôn, tôi không muốn tổ chức đám cưới, chỉ cần đăng ký kết hôn và có bữa cơm ấm cúng giữa những người thân trong gia đình; tôi sẽ chỉ kết hôn nếu gặp người làm tôi muốn kết hôn, không quan trọng người ấy đã từng có vợ và có con riêng; còn không, tôi sẽ sống độc thân và có thể nhận con nuôi. Nghe xong, mẹ nói là tôi hãy làm những gì bản thân cảm thấy hạnh phúc. Tôi cảm thấy biết ơn vì có gia đình tuyệt vời. Những thành quả tôi có hôm nay, một phần nhờ sự nỗ lực, một phần may mắn và phần lớn đến từ sự ủng hộ, yêu thương của gia đình.
Dù sống một mình đã lâu, tôi chưa bao giờ thấy cô đơn vì biết cách tận hưởng cuộc sống, mỗi ngày trôi qua đều ý nghĩa. Nhưng không phải vì hài lòng với cuộc sống độc thân hiện tại mà tôi không nghĩ đến chuyện yêu đương và e ngại hôn nhân. Tôi vẫn luôn lắng nghe cảm xúc của mình, đồng thời cũng chuẩn bị những kiến thức về tình yêu và cuộc sống hôn nhân. Tôi tích lũy kinh nghiệm từ câu chuyện của mọi người xung quanh, nhờ đó cũng cảm nhận được sự đa dạng trong hôn nhân và tình yêu.
Cách đây khoảng một tháng, tôi tình cờ biết đến mục Tâm sự, chỉ đọc vài bài đã cho tôi thấy cuộc sống xung quanh thật muôn màu và sau mỗi bài, tôi đều rút ra được điều gì đó giúp ích cho cuộc sống của mình. Tôi viết bài trước là khi mới xuất viện do mổ ruột thừa. Khi tôi chuẩn bị làm thủ tục xuất viện, anh bất ngờ xuất hiện, thuyết phục tôi nên ở lại bệnh viện thêm một ngày, nhưng tôi thấy mình ổn và muốn về lo cho bé mèo nhận nuôi ở nhà. Anh đề nghị đưa tôi về. Anh chăm sóc tôi tận tình, chuẩn bị đồ ăn, giúp tôi cho mèo ăn và còn dọn thùng vệ sinh của nó. Anh làm thuần thục vì hai con của anh cũng đang nuôi mèo. Sau khi chuẩn bị hết mọi thứ cho tôi, anh về và dặn nếu cần gì thì gọi cho anh. Đây là lần đầu tiên chúng tôi ở gần nhau ngoài công ty và cũng là sự quan tâm rõ nhất anh dành cho tôi.
Thỉnh thoảng tôi hay viết lại những chuyện xảy ra trong cuộc sống của mình. Đó là cách giúp tôi nhìn nhận vấn đề được rõ hơn, cũng là cách giúp tôi thấy trân trọng những gì mình đang có và động viên bản thân mỗi khi gặp khó khăn, nhất là thời sinh viên và khoảng thời gian sống một mình ở Mỹ. Nhận được sự quan tâm từ người đàn ông mình rung động làm tôi thấy hạnh phúc và trân trọng, tôi đã viết lại cảm xúc của mình và chia sẻ lên mục Tâm sự. Không ngờ một chị đồng nghiệp đọc được và đoán ra tác giả là tôi. Chị làm bên bộ phận nhân sự, là người đầu tiên tôi quen khi về Việt Nam, chị cũng từng muốn làm mai cho tôi và em trai của chị. Chị đã gửi bài viết đó cho anh. Ngay sau đó, anh đến gặp tôi và bày tỏ tình cảm của mình, tôi rất xúc động và đồng ý cho cả hai cơ hội tìm hiểu nhau. Điều bất ngờ là chị đồng nghiệp đó là bạn của vợ cũ anh. Thông qua chị, vợ cũ anh hẹn gặp tôi và tâm sự nhiều chuyện.
Trước khi kết hôn, chị có một mối tình rất sâu đậm, người ấy đi học tiến sĩ ở Nhật, do hiểu lầm nên chị đề nghị chia tay. Sau đó chị gặp anh, có cảm tình với anh vì anh là người tốt, họ kết hôn và sống với nhau nhưng trong lòng chị vẫn áy náy với người yêu cũ. Cách đây khoảng 10 năm, chị gặp lại người yêu cũ, người ấy vẫn thương nhớ chị, họ giữ liên lạc rồi không thể vượt qua cảm xúc của mình. Khoảng bốn năm trước, chị thú nhận với chồng, sau một ngày suy nghĩ anh đồng ý ly hôn với một điều kiện là chị phải đảm bảo không để hai con thiếu tình yêu thương từ mẹ. Chị thấy rất có lỗi với chồng cũ, luôn tôn trọng, biết ơn anh và mong anh sống hạnh phúc bên người xứng đáng. Giờ tôi có thể chắc chắn một điều, tình cảm tôi dành cho anh xuất phát từ nhiều yếu tố: ngưỡng mộ tài năng, ngoại hình, tính cách,... nhưng quan trọng hơn hết anh là người trân trọng tình cảm gia đình giống tôi. Nếu chỉ yêu vì ngưỡng mộ tài năng và ngoại hình, từ lâu tôi đã yêu rất nhiều người. Chuyện tình cảm thật khó nói, càng phân tích càng khó có câu trả lời trọn vẹn. Không có lựa chọn nào là hoàn hảo và cuộc sống không có khó khăn này cũng có khó khăn khác, quan trọng là mình có niềm tin để vượt qua khó khăn. Chỉ cần hai người yêu thương nhau, thấy phù hợp với nhau và muốn đi cùng nhau, những chuyện khác không còn quan trọng nữa.
Với tôi, tuổi tác không quan trọng, miễn là biết hòa hợp. Ở bên anh, tôi thấy vui vẻ và ấm áp. Chúng tôi có cùng sở thích về âm nhạc và ăn uống, thích chạy bộ mỗi sáng, yêu thiên nhiên, sống giản dị, lành mạnh và kín đáo. Anh cũng từng sang trụ sở bên Mỹ làm việc vài năm nên chúng tôi có nhiều đề tài để nói. Hai con anh ngoan và rất tự lập, chúng tôi trò chuyện vui vẻ vì có chung đề tài là mèo. Kết hôn với anh, tôi không quan trọng việc hai con xem tôi là mẹ, tôi chỉ mong chúng tôi coi nhau là một gia đình. Gia đình không phải lúc nào cũng êm đềm, nhưng gia đình sẽ luôn yêu thương, tôn trọng, nghĩ cho nhau, khích lệ nhau và là chỗ dựa cho nhau. Mẹ của anh, hơn ba tôi vài tuổi, đang sống với chị gái anh ở Canada, đã gọi về trò chuyện với tôi. Bác rất mừng vì cuối cùng anh cũng có mối quan hệ mới sau ly hôn. Bác vui tính kể cho tôi nghe những tật xấu của anh và dặn anh phải yêu thương tôi thật nhiều. Tôi khá mạnh mẽ nhưng rất dễ xúc động trước tình cảm gia đình, tự nhiên hai mắt nhòe đi vì cảm động.
Tôi đã kể với gia đình mình về anh, cả nhà rất vui vì tôi gặp được người mình thương. Cuối tuần tới tôi sẽ không về quê một mình mà có ba cha con anh đi cùng. Nhìn lại chặng đường đã đi qua, tôi cảm thấy mọi sự việc xảy đến với mình đều mang một ý nghĩa nhất định và thấy biết ơn cuộc đời đã cho tôi gặp anh. Cuộc sống không phải toàn những điều ngọt ngào, đó là một hành trình với nhiều vui, buồn và thử thách, nhưng tôi luôn có niềm tin nếu mình sống chân thành, sẽ cảm nhận được hạnh phúc mà cuộc sống mang lại. Tương lai là điều không thể biết trước và sống là không chờ đợi nên tôi sẽ yêu thương thật nhiều ở hiện tại. Bài viết đã quá dài, nhưng tôi muốn gửi lời cảm ơn đến mục Tâm sự đã cho tôi cơ hội chia sẻ câu chuyện của mình và một lần nữa cảm ơn những lời động viên, góp ý của các bạn.
Quỳnh Hoa
Độc giả gọi vào số 024 7300 8899 (máy lẻ 4529) trong giờ hành chính để được hỗ trợ, giải đáp thắc mắc