Tôi từng là game thủ. Vâng! chính xác là như vậy. Nhưng vấn đề ở đây là một giáo viên cấp ba như tôi lại nghiện game. Thật buồn cười đúng không?
Lúc còn sinh viên, tôi không bao giờ chơi game online và cũng không thể nghĩ mình trở thành kẻ nghiện. Khi ra trường đi làm, tôi cũng chưa phải là giáo viên, mà đi phiên dịch cho một công ty nước ngoài. Nghề nghiệp đó không cần phải sống theo bất cứ chuẩn nào như nghề giáo, vì vậy thích làm gì thì làm, không ai để ý. Sẵn có nhiều tiền do lương khá cao, ăn ở công ty lo nên tôi thấy thoải mái về tài chính. Sau giờ làm việc, tôi hoàn toàn rảnh rỗi, chẳng biết làm gì nên đi theo thằng bạn ra Internet ngồi xem nó chơi game.
Tôi không thích game, nhưng lại nghiện bóng đá vì thế thấy tò mò, thêm việc thằng bạn cứ rủ chơi cùng nó, tôi cũng lập tài khoản game và nhờ nó hướng dẫn. Tôi càng chơi càng say, càng nghiện với những cầu thủ ảo mà trông như thật. Có rất nhiều loại hình thi đấu và nhiều cấp độ, nên tôi phải cày liên tục để lên cấp cho cầu thủ, cũng như cho chính tài khoản của mình. Tôi hoàn toàn nghiện ngập khi trong đầu chỉ có game với các cầu thủ dẫn bóng, qua người, sút tung lưới... Cảm giác khi ghi bàn vào lưới đối thủ mạnh hơn thật là tuyệt vời. Tôi bỏ tất cả thời gian và tiền bạc vào trò chơi này để thỏa mãn niềm vui chiến thắng ảo, mà quên mất rằng chính mình đang thất bại hoàn toàn trong đời thật. Theo năm tháng, tiền tôi tiêu hết do trả cho quán Internet, rồi mua cầu thủ, gia cố đội hình... Sức khỏe của tôi tiêu tan do cày từ đêm tới sáng, đến giờ đi làm thì ngủ gục, cứ thế, ngày này qua tháng nọ.
Không có gì đáng nói nếu tôi không bất ngờ chuyển nghề. Một phần do tôi chán công việc hiện tại, một phần nghe theo gia đình vào biên chế nhà nước cho "chắc ăn". Tôi quyết định trở thành thầy giáo dạy cấp ba. Tôi đi khỏi công ty, gạt bỏ những kỷ niệm cũ, đồng nghiệp cũ, chỉ mang theo đúng một thứ, đó là game.
Đồng nghiệp nhìn tôi với con mắt lạ lẫm, nghi kỵ. Học sinh nhìn tôi với con mắt ngạc nhiên và khoái chí khi tôi cũng giống nó, hóa ra thầy cũng nghiện game. Tôi bắt đầu thấy mọi thứ chống lại mình. Đồng nghiệp lạnh nhạt, học sinh xem thường, sức khỏe suy sụp và làm "bạn thân với ngân hàng".
Tôi quyết tâm cai nghiện và phải thay đổi để lấy lại hình ảnh một thầy giáo mẫu mực. Tôi tìm nguyên nhân vì sao tôi lại thất bại trong cuộc sống, lại ra nông nỗi này và may mắn đọc được một số cuốn sách khích lệ tinh thần như "Tôi tài giỏi, bạn cũng thế" hay "Đời thay đổi khi ta thay đổi"... từ đó tôi đọc nhiều cuốn khác nữa và đầu óc dần sáng ra. Tôi nhận ra rằng con người rất dễ sa ngã khi sống không có mục tiêu, sống theo ý người khác, không nỗ lực hoàn thiện bản thân mà lại thích hưởng thụ quá đáng. Và tôi thật sự thay đổi.
Giờ đây, tôi biết thật ra cuộc đời cũng là một loại game online với vô số cấp độ. Vì sao trong game, mỗi lần chúng ta thất bại, chúng ta chơi lại và cố gắng vượt qua cho bằng được màn ấy để qua màn khác, thậm chí có thể bỏ cả hàng tháng chỉ để vượt qua một màn trong game. Cuộc đời cũng có những màn như vậy, tại sao chỉ cần một lần thất bại, chúng ta đã dễ dàng từ bỏ?
Một thứ khác mà tôi cũng học được từ loại game "Quản lý bóng đá" là nếu chúng ta cố gắng làm việc cật lực trong thời gian dài khoảng bảy đến mười năm trong một công việc, sớm muộn cũng đạt được thành công với danh tiếng và tiền bạc. Tôi đã từng trở thành một huấn luyện viên lẫy lừng trong game với mười năm làm việc thật sự cật lực, tại sao trong đời thực tôi không thể làm được? Thật vô lý! Và tôi đã bắt tay thực hiện. Một ai đó đã nói "hãy cứ tin đi, rồi sẽ thành công". Vâng tôi tin và tôi đang quay trở lại trò game online lớn nhất, đó là cuộc đời chính mình, tự đặt ra cho mình những cấp độ cao và nỗ lực đạt được cho dù có thất bại bao nhiêu lần đi nữa.
Màn đầu tiên tôi chọn là viết lách để trở thành nhà văn trong năm năm tới, giấc mơ mà tôi từng chôn chặt do không được ai ủng hộ, chỉ bàn ra. Và tôi đã có những thành công không ngờ tới. Thơ tôi được đăng trên một số báo như Áo Trắng, Tạp chí văn nghệ Tam Kỳ, báo mạng của hội văn học nghệ thuật Hải Phòng, blogviet, lucbat.com... Truyện ngắn của tôi đang lọt vào top 30 cuộc thi viết trên waka.vn do Trần Đăng Khoa và Di Li làm giám khảo. Đó chưa phải là cái gì lớn lao, nhưng lại là một động lực cho tôi tiếp tục bước tới, dấn thân vào những đam mê lành mạnh để một ngày nào đó vươn đến thành công.
Cuộc thi viết "Sống với đam mê" do Báo điện tử VnExpress phối hợp cùng Công ty TNHH Sapporo Việt Nam tổ chức từ ngày 12/8 đến ngày 23/9. Cuộc thi dành cho mọi công dân Việt Nam từ 18 tuổi trở lên. Độc giả gửi bài dự thi tại đây. |
Bùi Hữu Phúc