Tôi có một đam mê, đó là được đi những chuyến tình nguyện cùng đồng đội, vi vu trên con ngựa sắt, qua khắp các nẻo đường miền quê Việt Nam, để biết có nhiều vùng đất đẹp, nhưng cũng lắm những miền quê vất vả, nhọc nhằn. Tôi đam mê đi, đam mê khám phá, vì tôi muốn hiểu người, hiểu đời và tôi muốn in dấu chân mình trên những nẻo đường hình chữ S cong cong quyến rũ.
Mùa hè năm ngoái, khi vừa hoàn thành xong chương trình năm nhất đại học, tôi quyết định xách ba lô lên, bỏ lại kỷ học quân sự hứa hẹn nhiều trải nghiệm và niềm vui với đám bạn đại học. Bởi khi đó tôi có một khát khao cháy bỏng - vì sự đi. Chuyến hành trình tôi chuẩn bị có lẽ gần nửa năm trời, cho chi phí, phương tiện di chuyển, trang bị cá nhân. Đứa sinh viên nghèo ấy phải tích cóp, tiêu xài tằn tiện lắm mới đong đủ số tiền hai triệu đồng để đóng chi phí cho chuyến đi và những tiền phát sinh trong hành trình.
Tôi phải luyện tập thể lực hàng ngày để trải qua kỳ kiểm tra thể lực gắt gao với hàng trăm cái đứng tấn bóp tay, hàng chục cái hít đất, gập bụng, hàng mấy km chạy bền... Và tôi đã quằn quại, khổ sở biết bao vì không có xe đạp, cuối cùng đứa bạn thân hồi cấp ba ngỏ ý cho mượn. Từ Thủ Đức lên đến quận 10, tôi đi buýt và đi bộ mòn mỏi mới tìm ra cái hẻm nơi nhà bạn tôi đang ở. Và chặng về, thật vất vả biết bao. Nhưng như thế thì thấm thía gì với chặng đường 1.100 km tôi đã đạp cùng đồng đội sau đó, qua 11 tỉnh miền Tây.
Có những điều bạn ngỡ mình không bao giờ làm được, vì bạn cảm giác chúng quá sức so với mình. Môn thể dục với tôi luôn là một nỗi ám ảnh vì nhiều lần suýt vì nó mà không được học sinh giỏi. Và nếu một đứa thể lực tồi như tôi, bảo rằng tôi đã đạp 1.100 km thì chẳng ai tin nổi, thậm chí trước lúc đi hành trình, tôi méo mặt nghi ngại về thể lực của mình. Nhưng tôi có một đam mê, và đam mê ấy không ngừng cổ vũ tôi, thúc giục tôi tiếp tục với con đường mình đã chọn. Bỏ lại đằng sau những lời khuyên ngăn, cũng như những lời dè chừng, mỉa mai của nhiều người, tôi đi!
Tôi đi, biết và thấy. Tôi học được nhiều điều. Tôi đi, lớn và trưởng thành hơn ra. Tôi đi, biết yêu thương và quan tâm nhiều hơn đến người khác. Tôi đi để có thêm nhiều người bạn cùng chí hướng như tôi, đề tôi biết tình đồng đội như thế nào, tình anh chị em không cùng chung mái nhà ra sao... Tôi đi để có những trải nghiệm ý nghĩa, bất ngờ cho cái gọi là “lần đầu”. Chuyến đi ấy đã cho lần đầu tôi ăn một tô bún riêu nghe ngọt hương vị cua đồng; lần đầu tôi ngất ngây khi thấy cánh đồng bao la với những đoá sen hồng sen trắng thanh khiết, thơm mát. Đó cung là lần đầu tôi trố mắt ra vì đi hoài vẫn thấy những hàng thốt nốt típ tắp nối đuôi nhau và cái dư vị ngọt thanh mát lành khi ăn và uống thốt nốt.
Tôi đi để lần đầu biết đến một Miền Tây muỗi vo ve nhiều đến nỗi không biết đập con nào; cùng những con kiến ba khoang trở thành nỗi ám ảnh khi hàng chục người trong đoàn bị cắn và phát dời leo. Đó còn là lần đầu tôi ăn món ốc kho chuối, mà chuối để nguyên cả vỏ; lần đầu tôi tắm cùng đồng đội dưới dòng nước đục nhờ nhờ, ăn cùng chén cơm, cùng chiếc muỗng. Đó là lần đầu tôi xuống bùn nước, ngập chìm trong ấy, chuyền nhau những khối bùn nặng trịch lên bờ; lần đầu tôi ra hòn đảo lớn nhất tổ quốc để đến những cột mốc ở biên giới Tây Nam, tới cửa khẩu và thấy sòng bài casino bên ngoài từ biên giới... Và còn nhiều lần đầu thi vị, lạ lẫm hơn nữa, để tôi trân quý hơn đam mê của mình.
Tôi sẽ còn nhiều chuyến đi nữa trong cuộc đời, vì đời là những chuyến đi mà. Và tôi tin rằng, dẫu những chuyến đi khác còn xa hơn, dài hơn, nhưng tôi vẫn có thể tiếp tục. Vì tôi biết bên tôi còn nhiều đồng đội, bên tôi có những cái nắm tay thật chặt, những nụ cười khích lệ, những tiếng hát át được tiếng bom. Ai đó bảo rằng “muốn đi nhanh, hãy đi một mình, nhưng nếu muốn đi xa, hãy đi cùng đồng đội”. Bên tôi là đồng đội và tôi sẽ đi nhiều hơn thế!
Cuộc thi viết "Sống với đam mê" do Báo điện tử VnExpress phối hợp cùng Công ty TNHH Sapporo Việt Nam tổ chức từ ngày 12/8 đến ngày 23/9. Cuộc thi dành cho mọi công dân Việt Nam từ 18 tuổi trở lên. Độc giả gửi bài dự thi tại đây. |
Dương Thị Mỹ Lanh