Anh sinh ra trong một gia đình rất đỗi bình dân và giản dị. Ba anh làm nghề lái thuê vận chuyển những chuyến hàng Bắc - Nam, mẹ anh bỏ mối thực phẩm cho những phiên chợ tờ mờ sáng. Còn anh là con trai cả trong gia đình gồm 5 thành viên. Ngày xưa, khi nhà còn khá giả, cuộc sống của anh lúc đó cũng chẳng phải toan tính gì nhiều. Anh có đầy đủ những điều anh muốn. Thậm chí, “Anh còn được xem là đại gia Biên Hòa nữa cơ đấy!”. Mắt anh mở to, sáng bừng khi hồi tưởng về cái quá khứ huy hoàng ngày nào. Rồi trong một phút giây ngắn ngủi, lòng anh chợt thắt lại, mắt anh tối sầm, nhìn xa xăm khi kể về cái biến cố ấy - biến cố đã thay đổi cuộc đời anh, mãi mãi...
Vì tính chất công việc, nên ba anh phải thường xuyên di chuyển, ông được tiếp xúc bên ngoài nhiều hơn và với vẻ bảnh bao, phong độ của một người đàn ông chững chạc, mỗi chuyến đi lại mang đến cho ông nhiều mối tình mới. Câu chuyện vỡ lẽ bởi những cuộc điện thoại xa nhà từ người vợ và khi ấy, mẹ anh quyết định “ra đi”. Anh kể thời điểm đó không khác gì một cơn ác mộng, mỗi ngày anh đều thấy ba anh say xỉn từ sáng đến tối, còn mẹ anh khóc lóc, tự hành hạ thân thể bà. Căm hận cái tính đa tình của ba. Đau đớn thay cho cảm giác cay đắng tột cùng của mẹ. Hơn hết là bất lực trước hoàn cảnh gia đình, phải bán hết nhà cửa để trả nợ vì bị lừa đảo. Anh lang thang trên những con phố, suy sụp; anh tuyệt vọng, càng điếng đau hơn là lúc “Anh Hai mà chẳng giúp được gì cho gia đình!”. Anh trách mình cay nghiệt, tự nhủ sẽ kết liễu cuộc đời để bớt đi một gánh nặng. Đêm hôm đó, lẽ ra anh đã tự tướt bỏ sự sống của mình. Nhưng không, anh chọn cách vươn cao như những tòa nhà chọc trời. Anh đã chọn hướng đi ngược lại…
Anh chọn cách vực dậy bằng chính đôi chân, đôi tay và khối óc của mình. Ngày ngày, trời chưa kịp sáng, anh đã một mình chạy ra chợ làm thuê, anh bốc vác, anh lái xe chở hàng, anh thu gom rác cho mấy cô chú ngoài chợ. Nhiều đêm anh không về nhà, lại làm lơ xe cho những chuyến hàng bất chợt với mong mỏi kiếm chút ít tiền trang trải cuộc sống và chăm lo cho hai đứa em nhỏ. Anh dặn lòng phải nỗ lực học hành thật giỏi để đậu vào trường đại học Ngân hàng TP HCM. Những vết sẹo nơi gò má, nơi cánh tay anh hiện lên rõ mồn một là bằng chứng sống cho biết bao lần “suýt nhừ tử” vì làm việc thiếu kinh nghiệm.
Rồi sau bao nhiêu cố gắng vất vả với cậu con trai 18 tuổi, công bằng đã không phụ lòng anh, anh chính thức được nhận vào ngôi trường mơ ước. Anh mừng rỡ khôn siết và càng dặn lòng phải học và làm thật giỏi nhiều hơn nữa. Anh nói “Muốn thoát nghèo, chỉ có học”, vì thế, trong suốt bốn năm đại học, anh không ngừng tìm kiếm cơ hội để được học, anh tranh thủ mọi lúc để tiếp thu với những nền kiến thức mới. Song song, anh vẫn đi làm thêm ở nhà hàng, quán bar, có lúc lại nhận dạy kèm gia sư với ấp ủ tương lai sẽ trở thành ông chủ chuỗi nhà hàng chuyên bán thịt bò tại Biên Hòa. Và cứ thế, anh trở nên bản lĩnh, mạnh mẽ đương đầu với những thử thách, chông gai của cuộc đời để sống với ước mơ của chính mình hồi nào chẳng biết. Hiện giờ, anh vừa mới tốt nghiệp với tấm bằng loại giỏi trên tay và anh vẫn luôn cố gắng không ngừng nghỉ, không chùn bước. Anh đón nhận những thử thách như một kẻ chinh phục chiến thắng. Anh sống bằng tất cả những khao khát, những đam mê và bằng cả tuổi trẻ nhiệt huyết của mình.
Anh thở hơi thở của hoài bão, anh hành động hành động thực hiện hóa ước mơ…
Cuộc thi viết "Sống với đam mê" do Báo điện tử VnExpress phối hợp cùng Công ty TNHH Sapporo Việt Nam tổ chức từ ngày 12/8 đến ngày 23/9. Cuộc thi dành cho mọi công dân Việt Nam từ 18 tuổi trở lên. Độc giả gửi bài dự thi tại đây. |
Phương Khanh