Anh lớn lên trong một gia đình nông dân nghèo khó, tại một vùng quê cơ cực và bần hàn gắn với ruộng đồng. Anh là một người con trai hiền lành, có chí và khá bạo dạn, nhưng cũng đã trải qua quá nhiều khó khăn trong cuộc đời. Để chinh phục bằng được đam mê và hoài bão của mình là trở thành một kỹ sư điện trong tương lai, anh đã đánh đổi tất cả mọi thứ, làm tất cả mọi công việc và thử thách qua một thời khá dài.
Năm đầu tiên anh thi đỗ đại học theo mong muốn và nguyện vọng của bố mẹ và mọi người. Đỗ đại học, nhưng lại không được học cái mình thích, không được phát huy hết khả năng và niềm đam mê của mình, và càng không thể giả vờ ngoan ngoãn để sống như một cái bóng. Anh đã quyết định thi lại trường khác theo đúng đam mê và khả năng của mình. Và anh đã làm được. Những năm tháng trên giảng đường, anh đã học được rất nhiều điều, đặc biệt là những kiến thức về điện, về cách vận hành, cách quản lý, và cả những thứ tiếng nước ngoài mà anh thích học. Gia đình khá khó khăn, nên anh phải tranh thủ đi làm thêm ngoài giờ học, anh làm tất cả các công việc, vất vả anh cũng làm, đêm về lại tự học thêm tiếng Trung, tiếng Hàn, và cả tiếng Anh nữa. Ngành học của anh khá vất vả, giỏi lý thuyết là một phần nhưng quan trọng hơn là phải thực hành tốt.
Bẵng một cái thời gian, anh ra trường với tấm bằng khá, suýt giỏi. Với một thằng con trai để có được kết quả đó là cả một quá trình dài nỗ lực và cố gắng, đam mê và kiên định. Sinh viên mới ra trường năm đầu tiên, không có bất kỳ một bàn tay nào nâng đỡ, anh phải mất mấy tháng trời rông rải khắp các tỉnh miền bắc để xin việc, vì chưa có kinh nghiệm, nên rất khó để xin được một việc làm ổn định, anh đã phải làm ở Vĩnh Phúc, Hà Nam, Hà Nội... Không thể chịu được cái cảnh bóc lột quá đáng ở đây, chàng trai của mảnh đất miền Trung này đã quyết định đi xuất khẩu sang Hàn Quốc để thực hiện giấc mơ đổi đời. Dựa vào vốn tiếng học được từ thời sinh viên, anh vượt qua hàng trăm thí sinh cùng thi tuyển để có vé đi Hàn Quốc. Anh đã phải mất rất nhiều thời gian và tiền bạc để đầu tư cho chuyến đi đó.
Nhưng rồi chuyện gì đến cũng phải đến, ròng rã mấy tháng trôi đi, anh vẫn không nhận được thông báo lịch bay, anh biết mình đã không còn cơ hội nữa. Là một thằng con trai, nhưng với hoàn cảnh đó, anh không đủ mạnh mẽ để nghĩ thêm bất cứ điều gì về tương lai nữa. Anh không muốn cố gắng nữa, anh bị khủng hoảng quá lớn, mất hết phương hướng và vô cùng mệt mỏi. Phải mất một thời gian sau đó anh mới có thể trở về trạng thái ổn định. Rồi anh về Hà Tĩnh để làm việc. Anh nộp hồ sơ vào một công ty nước ngoài, sau mấy vòng phỏng vấn cạnh tranh quyết liệt, anh đã được nhận vào công ty.
Mọi chuyện thật không đơn giản, và có rất nhiều cái khiến anh không khỏi phật lòng. Anh làm việc trong môi trường ấy luôn luôn bị chèn ép, soi mói đủ thứ trên đời. Chưa hết, anh phải làm việc với một người tổ trưởng quá ư là khó chịu.
"Đây là bằng xin hay là học ra đây", ông ta hỏi anh với điệu bộ khinh khỉnh và khiêu khích khi muốn thử trình độ của anh. Thật ra ông này chỉ hơn anh về kinh nghiệm trong công việc thôi, còn về bằng cấp thì ông anh này còn thua xa so với anh. Thế đấy, những năm tháng vất vả, lăn lộn và cố gắng trên giảng đường để giờ đây lại nhận lại những lời nói đó.
"Chú em chưa đủ trình để làm việc với anh đâu, ra ngoài kia phụ đi". Anh cắn răng chịu đựng, anh cảm nhận được dòng máu trong người anh đang sôi lên sùng sục. Nhưng anh vẫn làm, thậm chí anh còn làm cả việc nhặt sắt vụn nơi công trường đầy nắng ấy. Ừ thì mình vẫn phải tôn trọng họ, và càng phải cố gắng nhiều hơn để không bị coi thường hay thua kém bất kỳ ai.
Những năm tháng khó khăn ấy cứ thế trôi qua, và anh đã làm được điều mình muốn, đã thực hiện được đam mê ấp ủ bấy lâu của mình. Anh đã là một kỹ sư điện giàu kinh nghiệm, một người quản lý công nhân quá tuyệt vời, theo sự nhân xét của công nhân anh quản lý. Mọi việc dần đi vào quỹ đạo ổn định và anh lại thực hiện tham vọng lớn hơn của đời mình, làm một nghề tay trái, bên cạnh cái đam mê của mình. Anh đã phải tự xoay xở vốn liếng, tự thuê mặt bằng, tự làm hết dụng cụ và trang trí thật bắt mắt cho cái nhà hàng của mình. Nhiều đêm anh không ngủ vì trăn trở, suy nghĩ, anh thức trắng đêm làm cho kịp tiến độ công việc, thực trắng đêm để tranh thủ chăm chút cho nhà hàng.
Thời gian vẫn lặng lẽ trôi đi, chàng trai 25 tuổi ấy đã trải qua muôn vàn khó khăn và thực hiện được ước mơ và đam mê của mình. Anh đã là một kỹ sư điện giỏi, một nhà quản lý tốt và là chủ của một nhà hàng ăn uống nơi mảnh đất miền Trung đầy nắng và gió ấy.
Chỉ có thể đặt ra cho mình cái mục sống, lẽ sống chân chính ngay từ đầu, bạn sẽ có phương hướng và động lực để chinh phục nó. Hãy kiên định và dũng cảm, hãy sống với nghị lực tiềm tàng vốn có trong con người bạn. Bởi vì ta sống là để chinh phục.
Cuộc thi viết "Sống với đam mê" do Báo điện tử VnExpress phối hợp cùng Công ty TNHH Sapporo Việt Nam tổ chức từ ngày 12/8 đến ngày 23/9. Cuộc thi dành cho mọi công dân Việt Nam từ 18 tuổi trở lên. Độc giả gửi bài dự thi tại đây. |
Nguyễn Thị Minh