Giả Hiếu -
Hứa Bân cầm cái điện thoại để ở đầu giường, nói:
- Từ ngày mai em đừng dùng điện thoại nữa.
- Sao lại thế?
- Anh sợ em bị người khác cướp mất. Anh sợ thằng nhãi đó lại gọi điện thoại cho em, nhìn xem, vừa nãy lúc gọi điện thoại, mặt em đỏ bừng cả lên, giống như một kẻ dâm đãng vậy.
Hy Lôi không nhịn được, nói to, ném quyển sách sang bên:
- Sao anh nói chuyện khó nghe thế! Ai dâm đãng, sao mà anh lưu manh thế!
- Nói đi, nó là ai, mối tình đầu? Người tình cũ? Anh vừa nghe đã biết quan hệ không bình thường.
- Hứa Bân, đừng như thế, cậu ấy thực sự chỉ là bạn đại học của em thôi, chẳng có gì cả.
- Em làm gì để chứng minh là hai người không có gì.
- Em nói không có là không có, phải chứng minh thế nào?
- Thế thì làm theo lời anh, từ ngày hôm nay không dùng di động nữa. Nếu mà không có gì thì chắc là không gọi điện thoại nữa đâu. Nếu mà có gì thì chắc còn gọi cho em nữa.
Hứa Bân nhét cái điện thoại vào cặp táp của mình, Hy Lôi xuống giường, giằng điện thoại từ tay Hứa Bân. Hứa Bân gạt tay một cái, Hy Lôi ngã ngồi xuống giường.
- Có tật giật mình à? Giằng cái gì? Xem ra biện pháp của mẹ anh rất tốt.
Hy Lôi sững sờ đứng im, một lúc lâu sau không nói được gì. Thì ra ban nãy hai mẹ con họ ở ngoài kia thì thầm với nhau một hồi là để nghĩ làm thế nào để đối phó với cô.
Hy Lôi ném mạnh cái gối vào người Hứa Bân, hét lên:
- Anh có não không hả?
Cả một đêm yên lặng.
Những giọt nước mắt lạnh lẽo chảy theo gò má rồi chảy tới tận tai. Hy Lôi nhớ lại cái hình bóng mơ hồ trong ký ức, giây phút đó, trong đầu óc cô, nó càng trở nên rõ ràng hơn. Châu Cường vẫn cao lớn, rụt rè như thế, thấy con gái là đỏ mặt, mỉm cười xấu hổ. Nhưng biết làm những bài thơ tình thơ mộng:
Khi không làm thơ.
Tôi đứng dưới cửa sổ của em và hát.
Tôi nghĩ.
Em không thể nào từ chối ánh sáng
Từ cánh cửa sổ phòng em.
Xuân qua thu tới.
Cho dù em không thể đáp trả lại tôi
Nhưng ít nhất
Tôi nghĩ
Mái tóc dài mượt mà của em
Bàn tay dịu dàng của em
Luôn ở trong miệng tôi
Trở thành những lời ca tuyệt mỹ.
Hy Lôi thầm đọc lại bài thơ của Châu Cường từng được đăng trên
báo tường của trường, bài thơ này Hy Lôi vẫn nhớ như in, vì cô đã thuộc nằm lòng. Nhưng tuổi thanh xuân lãng mạn và rụt rè ấy đã qua đi, không bao giờ còn quay lại được nữa.
Sáng sớm tỉnh dậy đi làm, Hứa Bân vẫn còn ngủ. Hy Lôi rón rén định lấy lại di động nhưng vẫn bị Hứa Bân phát hiện ra. Hai người lại giằng nhau một hồi, cuối cùng sức của đàn ông vẫn khỏe hơn, Hy Lôi không giằng được, đành phải bỏ qua, giận dữ lao ra khỏi nhà.
Cả ngày cô cứ buồn rầu ủ rũ, ngồi trước máy tính, nhìn một đống bản thảo, những chữ viết màu đen như những con giun chạy qua chạy lại trước mắt cô. Ai có thể ngờ rằng bên ngoài cô là một nhân viên công sở năng động, hiện đại, nhưng ở nhà lại bị chồng và mẹ chồng khống chế, bây giờ tự do của bản thân cô cũng hầu như đã mất, ngay cả việc dùng di động cũng trở thành một việc xa xỉ.
Cả ngày Hứa Bân cũng không hề rảnh rỗi, cứ cách vài phút lại xem điện thoại của Hy Lôi, xem có cuộc điện thoại nào không, nhưng cả ngày nó vẫn im ỉm. Buổi trưa, anh không nhịn được nữa, gọi điện thoại tới văn phòng của Hy Lôi, Tiểu Lộc nhấc máy, cô ngạc nhiên:
- Chồng cậu này, gọi tới máy bàn, sao cậu lại quên mang di động vậy!
Hy Lôi chỉ cười cười rồi lắc đầu, nhấc máy. Cô tưởng là Hứa Bân gọi điện tới xin lỗi cô, cô nghĩ, nếu Hứa Bân xin lỗi thì cô sẽ tha thứ cho anh, dù sao thì anh ghen cũng chứng tỏ là anh rất yêu cô.
Nhưng kết quả lại khiến Hy Lôi vô cùng thất vọng, Hứa Bân nói vòng vo một lúc:
- Cái… cái người đàn ông đó hôm nay có gọi điện thoại cho em không?
Vừa nghe thấy anh nói thế, Hy Lôi đã nổi giận đùng đùng, bực mình trả lời:
- Làm sao mà tôi biết được, điện thoại ở chỗ anh còn gì.
Hứa Bân cười he he:
- Ý anh là hắn ta có gọi tới văn phòng tìm em không?
- Anh bệnh à! - Hy Lôi dập mạnh điện thoại khiến các đồng nghiệp trong phòng giật nảy mình.
Hết giờ làm, các đồng nghiệp đã lục tục ra về, Hy Lôi còn chần chừ ở văn phòng rất lâu, chẳng muốn về nhà. Về tới nhà, nghĩ đến cái không khí bí bách ở nhà là cô đã thấy ngực mình đau nhói. Nhìn thấy sắc mặt vui buồn bất chợt của mẹ chồng, nghe những lời cằn nhằn của bà là Hy Lôi đã thấy đau đầu, còn Hứa Bân, trên mặt lúc nào cũng là cái vẻ vô âu vô lo như thể thiên hạ luôn thái bình, cô cảm thấy mình giống như một thần dân thấp hèn của anh, còn anh thì không bao giờ biết được nỗi khổ của nhân dân bách tính. Chỉ nghĩ tới những lời lẽ chuyên quyền của anh ngày hôm qua là Hy Lôi đã chẳng muốn về nhà nữa.
Lang thang trên đường rất lâu, tìm một trạm điện thoại công cộng gọi điện cho Mai Lạc, định hẹn bạn ra ngoài ăn cơm, nói chuyện, không ngờ Mai Lạc đang buồn bã:
- Nàng ơi, nàng còn tâm tư dạo phố à, tớ đang buồn chết đây!
- Sao thế? Cậu vừa mới cưới, có gì mà buồn.
- Ôi trời, tớ có thai rồi, làm thế nào đây?
- Sao mà cậu bất cẩn thế, làm thế nào, không thể phá nữa được, không tốt cho sức khỏe.
- Tại gã khốn Tùng Phi, nói gì cũng không chịu dùng cái đó, giờ thì tốt rồi. Công việc thì không có khởi sắc, nhà thì vẫn chưa trả tiền xong, lại có thêm đứa con thì tớ còn sống sao được nữa.
- Thế làm thế nào?
- Tớ đang về nhà để bàn bạc với anh ấy xem làm thế nào đây!
Một gia đình hạnh phúc thì nhà nào cũng như nhau, nhưng gia đình bất hạnh thì mỗi nhà một kiểu. Câu này thật chí lý.
Hy Lôi còn định gọi điện thoại hẹn những người bạn khác, nhưng phát hiện ra không có di động, trong đầu cô trống không, chẳng nhớ nổi số điện thoại của ai. Một mình cô ngơ ngác đi mãi trên phố, cô độc, buồn bã, lạc lõng, thất vọng, cảm giác bất lực dâng lên trong tim.
Còn lúc này, Hứa Bân ở nhà cũng đã sốt ruột tới mức không ngồi im được nữa. Hy Lôi rất ít khi về nhà không đúng giờ, cho dù không về nhà thì cũng sẽ gọi điện thoại thông báo. Còn hôm nay, anh biết là cô giận, cố ý để anh không tìm thấy, mà anh thì lại đang cầm di động của Hy Lôi, không có di động thì muốn biết cô đi đâu cũng khó. Đã hơn 10 giờ tối rồi, cuối cùng không nhịn được nữa, anh ấn số điện thoại lưu trong danh bạ của Hy Lôi, gọi cho Mai Lạc, biết là Hy Lôi không ở cùng với Mai Lạc, Hứa Bân thực sự sốt ruột.
Mẹ anh cũng thể hiện sự bất an, dường như đang an ủi bản thân mình:
- Chắc là không có chuyện gì đâu nhỉ?
Hứa Bân đang rối như bòng bong, hét lên với mẹ:
- Tất cả cũng tại mẹ, mẹ bảo con tịch thu di động của cô ấy, bây giờ thì hay rồi, nổi giận nên bỏ nhà đi rồi!
Mẹ thấy thế lại vội vàng giải thích:
- Thì cũng là muốn tốt cho con! Con đúng là kẻ hồ đồ, nếu không quản lý nó, để mặc nó ở bên ngoài kết bạn thì mất vợ có ngày. Yên tâm đi, lớn thế rồi không mất được đâu, bướng bỉnh một tí thôi mà. Ở đây nó cũng chẳng có họ hàng thân thích gì, lại không ở chỗ bạn bè, không có chỗ nào đi rồi sẽ về nhà thôi.
Hứa Bân do dự một lát rồi đứng lên:
- Không được, con phải đi tìm cô ấy.
Đúng lúc này thì điện thoại di động của Hứa Bân đổ chuông, nghe điện thoại xong, mặt Hứa Bân biến sắc.
Mẹ vội vàng hỏi:
- Sao thế? Sao thế?
- Bệnh viện gọi điện đến, Hy Lôi bị tai nạn rồi.
Còn tiếp...
(Trích tiểu thuyết Sống chung với mẹ chồng của tác giả Giả Hiếu, do NXB Văn học ấn hành)