Tôi sinh ra và lớn lên trong một gia đình nghèo, đông anh chị em. Mẹ mang bệnh tim di truyền, cha làm mướn làm thuê suốt ngày. Năm tôi được 9 tuổi, một cơn sốt định mệnh ập đến, dù chạy chữa thế nào cũng không khỏi, kể từ đó tôi phải ngồi một chỗ, không đi lại được như bao đứa trẻ khác, mọi sinh hoạt cá nhân điều phải nhờ đến người thân trợ giúp. Những tưởng số phận bạc bẽo đến thế là cùng, không thể ngờ, một năm sau người mẹ thân thương cũng vĩnh viễn ra đi, căn bệnh tim quái ác đã cướp đi người mẹ duy nhất của tôi. Một nỗi đau quá lớn với một đứa trẻ bất hạnh như tôi. Tôi chỉ biết khóc và gào thét ngây ngô. Chắc vì tuổi thơ đã chứng kiến quá nhiều điều thương đau đã giúp tôi điềm tĩnh hơn nhiều trong cuộc sống, trân trọng hơn hiện tại mình đang có và chân thành rộng mở đón lấy tương lại. Tôi thầm nghĩ dù phải đối mặt với bất cứ nỗi đau nào, sống trong hoàn cảnh nào thì bản thân cũng phải tự phấn đấu vươn lên, sống tốt cho chính mình và những người thân còn lại.
Cơ hội đã đến với tôi và tôi đã quyết định, tôi phải đi, đi tìm học cho bản thân một cái nghề, tự kiếm tiền bằng sức lao động của chính mình. Một cảm giác tự lập trổi dậy thật mãnh liệt trong tôi. Sức sống mới này cứ âm ỉ trong tôi, không còn sự lựa chọn nào khác, tôi thuyết phục cha bằng mọi cách, thật sự là rất khó để mở lời với cha. Cha còn tiên bố một câu, “con muốn đi thì tự đi, cha không đưa đi”. Cũng có nghĩa là không ai dám đưa tôi đi. Tôi năn nỉ: “cha ơi cho con đi học một cái nghề, sau này con tự làm kiếm tiền nuôi bản thân, con không muốn cha cưu mang con suốt đời, con sẽ học cách sống và lao động tốt hơn, không lệ thuộc hay làm phiền anh chị". Cuộc sống đôi khi cũng cần phải có sự mạo hiểm, để chúng ta tự biết khả năng vượt lên trong mọi hoàn cảnh của cuộc sống khắc nghiệt dành riêng cho mỗi một con người và số phận.
Chính sự cố gắng của tôi, chỉ với một sự quyết tâm, dù nhỏ, nó cũng mang một ý nghĩa rất cao, cũng kể từ đó tôi suy nghĩ, dù trong bắt cứ hoàn cảnh nào thì mỗi chúng ta cũng cần phải có một ý chí nghị lực vượt qua, để chiến thắng về với mục tiêu mà mình đang vươn tới. Tôi tự nhủ với mình và thầm nói, trong cuộc sống không có gì là không thể, điều quan trọng là bản thân tôi có thể tự vượt qua được hay không và vượt qua nó như thế nào? Tôi luôn tự hỏi mình như thế. Tôi rất trân trọng những gì mình đã chọn, tôi luôn biết khả năng mình ở mức độ nào và hơn hết, tôi cần phải biết bằng lòng với những gì đã nắm trong tay.
Hiện tại tôi đã có một công việc ổn định, tôi có thể tự nuôi bản thân mà không còn lệ thuộc vào người thân trong gia đình, cái cảm giác cứ mỗi cuối tháng được cầm những đồng tiền tự tay mình làm ra thật sung sướng và hạnh phúc. Cũng từ những đồng tiền làm ra bằng những giọt mồ hôi có đôi khi những giọt máu tuôn chảy, tôi mới thấm thía được cái gọi là “sức lao động”. Kể từ khi trong tay tôi biết cầm những đồng tiền dù rất nhỏ và ít ỏi, tôi luôn cân nhắc tự nhủ mình phải biết sử dụng sao cho phù hợp với hoàn cảnh hiện tại. Cuộc sống hiện tại của tôi tuy chưa thật sự gọi là dư như những bạn cùng hoàn cảnh được sống trong sự che chở, chu cấp vật chất đầy đủ từ người thân, nhưng tôi rất tự hào về bản thân mình. Tôi tự hào vì đã dám quyết định lựa chọn một hướng đi cho chính mình.
Thế đấy, vậy là thắm thoát thời gian nhanh như thôi đưa, tôi có cuộc sống tự lập cũng hơn sáu năm, đó là cả một quá trình mất mát, khổ đau và phấn đấu, phấn đấu không ngừng. Tôi hiểu được sự khó khăn của bản thân và chung cho những người bị khuyết tật, điều đó thôi thúc tôi càng phải có một công việc làm ổn định và cũng khẳng định vai trò của người khuyết tật trong một xã hội văn minh như hiện nay. Xã hội ngày càng tiếng bộ, cuộc sống ngày càng được nâng cao nhận thức về mọi mặt, thì tại sao những người khuyết tật không dám tự khẳng định giá trị của chính mình. Người khuyết tật họ chỉ bị khiếm khuyết một phần nhỏ trên cơ thể, họ vẫn phải sống và làm việc để sinh tồn, nói một cách rõ ràng hơn là họ cũng cần có một mái ấm gia đình, nơi yêu thương chia sẽ như bao người khác, sự thành công lớn nhất trong cuộc đời của người khuyết tật là tìm cho mình một nơi đáng tin cậy để ổn định cuộc sống và làm việc phù hợp với khả năng.
Thật sự tôi rất mãn nguyện với cuộc sống hiện tại, nó mang lại cho tôi một nhựa sống mới, một niềm tin đúng nghĩa cho cuộc sống, một hướng đi đến tương lai tươi sáng trong tầm tay. Tôi sẽ tích lũy dành dụm xây nên một ngôi nhà mơ ước. Hãy cứ theo đuổi niềm đam mê của chính mình và cố gắng thực hiện nó các bạn nhé!
Cuộc thi viết "Sống với đam mê" do Báo điện tử VnExpress phối hợp cùng Công ty TNHH Sapporo Việt Nam tổ chức từ ngày 12/8 đến ngày 23/9. Cuộc thi dành cho mọi công dân Việt Nam từ 18 tuổi trở lên. Độc giả gửi bài dự thi tại đây. |
Ôn Thị Hồng Nhan