Cuộc đời tôi đến bây giờ vẫn nghèo te tua, tơi tả nón lá nhưng tôi luôn hạnh phúc khi trên từng chặng đường có những thầy cô tuyệt vời yêu thương tôi với tất cả tấm lòng.
Hồi học cấp I, cô An là người dạy tôi nhiều nhất. Cô như người mẹ thứ hai của lớp, luôn chăm lo từng tí một cho lớp và cho tôi. Tôi nghèo, cô cũng nghèo nhưng cô luôn giúp đỡ tôi những lúc khó khăn, có nguy cơ nghỉ học.
Rồi lên cấp II học văn với cô Vân hiền lành dịu dàng. Cô đã thắp lên tình yêu văn học với những bài giảng tuyệt vời, mở ra cho tôi những chân trời tươi đẹp, khác hoàn toàn với hiện tại nghèo khổ đắng cay lúc đó và cho tôi động lực để vươn lên. Nhớ mãi ngày chia tay cấp II, cô đặt tay lên vai cậu học trò nhỏ thó, rơm rớm nước mắt: "Cố gắng lên! Cô hy vọng nhiều ở em!". Chao ôi! Mới đó đã 13 năm rồi cô của em ơi!
Cấp III, họa vô đơn chí. Đã 'nghèo như cái bánh bèo' còn đau ốm liên miên, tiền bạc trong nhà cứ rủ nhau 'nhảy hiphop' ra khỏi nhà. Giữa mênh mông mịt mù mệt mỏi thì thầy Hường chủ nhiệm đã đến bên giường bệnh động viên. Thầy âm thầm xin nhà trường miễn học phí, còn những khoản đóng góp của lớp thì thầy kêu thủ quỹ đừng nói với tôi mà thầy sẽ đóng hết. Thầy ơi! Con mãi không quên có những buổi trưa nắng chang chang bỏng rát con lầm lũi đi về mệt mỏi liêu xiêu, bỗng thấy thầy từ phía sau chạy đến, lúc thì cho con ít tiền, lúc cho con bộ áo quần tươm tất cho bằng bạn bằng bè để con khỏi tủi.
Rồi cũng bước vào được giảng đường đại học, đến năm hai tôi được học với cô Lan Hương. Những chặng đường gian khó của thời sinh viên như ngắn lại khi có cô đồng hành, động viên: "Cố gắng lên con, còn hai năm nữa" "còn một năm nữa",....Mới ra trường đi làm không có xe đi, cô gọi tôi sang nhà và đưa cho chiếc xe mà ngày xưa cô đi để giúp tôi đỡ vất vả nặng gánh mưu sinh.
Trầy vi tróc vảy cũng lên được cao học. Ngày đầu đến gặp thầy Trần Kỳ Đồng hướng dẫn, tôi hơi sợ vì chẳng thấy thầy cười mà có vẻ khó tính. Nhưng thầy tốt vô cùng. Thầy dặn: Đừng bao giờ in bài chi cho tốn tiền, cứ gửi qua mail cho thầy đọc. Tôi biết là đọc trên máy tính đối với thầy rất vất vả. Nhưng sợ học trò tốn kém mệt mỏi tiền bạc, thầy lại còn cho tôi tiền thêm để in bài nộp cho khoa, trường, chuẩn bị buổi báo cáo. Ngày Tết, thầy dặn: xuống nhà thầy ăn tết đừng ở nhà trọ một mình buồn và cũng tốn kém nữa. Thầy là một tấm gương tuyệt vời về liêm khiết. Thầy ơi! Còn một ngày đứng trên bục giảng là con sẽ còn noi tấm gương đó của thầy.
Với tất cả tình cảm, con chúc thầy cô mãi luôn hạnh phúc! Mãi nhớ thầy cô!
Nguyễn Tiến Dũng
Chia sẻ bài viết của bạn về ngày Nhà giáo Việt Nam tại đây.