Giờ này ở quê, bác Năm, chú Bảy, chú Tám cũng đang tất bật ngoài đồng muối vì sắp dứt mùa rồi. Nhiều lúc tôi nằm gác tay lên trán mà ngẫm nghĩ mần chi cái nghề phơi sương, phơi nắng cháy da, cháy thịt cực khổ quá. Có khi được ngồi nhậu với mấy bác, tôi mới được nghe trọn về cái nghề làm muối quê mình và yêu từng hạt muối, cái vị nó trở nên “ngọt” đến lạ lùng. Nghe cha tôi nói, hồi xưa ông cũng làm muối, rồi cũng nhờ hạt muối mà phất lên, bươn ra khỏi cái nghèo đói.
Mỗi lần nghe tôi hỏi:"sao nhà mình bây giờ không có ruộng muối mà nuôi tôm vậy cha?", cha luôn đăm chiêu và nghĩ ngợi nhiều. Trên đôi mắt ấy vẫn luôn có một nỗi niềm sâu kín… Tôi bây giờ có thể nói là đủ lớn để hiểu được những tâm tư của cha. Cha luôn chiều chuộng tôi mọi thứ. So với bạn trang lứa trong xóm, tôi là đứa sướng nhất. Tôi không lội sình, lội ao, thụt cá, mò cua, bắt ốc nắng gió mà được đi học bằng xe máy nữa chứ.
Hồi cha còn thanh niên nghe nói cũng si tình lắm, vì hay bị mẹ cú đầu “mày si tình giống thằng cha mày” khi bị thất tình mấy con nhỏ trong xóm (gái quê mà, không học là nó lấy chồng bỏ cuộc chơi hết) nên tôi biết. Và qua những lời kể, tôi hiểu mẹ thương cha lắm vì cha thương mẹ nhiều… Mẹ nói cái hồi mới ra ở riêng cái nồi đất không đủ tiền mua phải xin bợ cái nồi đất bỏ đi của bà Thiếm hàng xóm.
Ban ngày cha đi học, chiều đi đào đất mướn, khuya về lại may quần áo cho người ta; còn mẹ ở nhà thì bị nội mắng chửi, xỉa xói. Làm lụng đến lúc có tí vốn nên ông bà vựa lại muối rồi gặp thời bán cho thương lái nên mới mua được hai chục công đất để nuôi tôm, nhờ đó mà đi lên đến bây giờ.
Tuy ông bà nội không cho nhưng cha vẫn cố gắng duy trì việc học đến cùng. Cái thời cách nay hơn hai chục năm ở miền Tây, người ta không có quan trọng chuyện học. Mấy chục năm cha cùng mẹ phấn đấu làm lụng, chắt chiu nay gia đình tôi cũng khá giả hơn trước, quan trọng là có cái nhà khang trang không bị dột mỗi khi mưa nữa. Họ luôn cho tôi cảm giác hạnh phúc nhất trên đời này và cho tôi ý nghĩ rằng phải có trách nhiệm giữ và phấn đấu thật nhiều.
Thấm thoát đã 2 năm bước vào giảng đường, tôi vẫn thích được cha cõng đi chơi, vẫn muốn làm thằng lính con của cha, tui thèm cái cảm giác được ngồi sau xe cha chở đi vòng vòng thị xã tìm cho bằng được đôi giày ưng ý để đi chơi Tết… Năm nào cũng vậy, khoảng 25 Tết là hai cha con lại xắn áo lên sơn lại cổng nhà, mấy cái khung cửa sắt, quét vôi, kẻ lại chân tường… Mẹ với nhỏ Út thì sắp xếp, lau chùi lại trong nhà… Vui không tả hết. Con nhớ lắm gia đình nhỏ, nơi có cha có mẹ, có nhỏ em gái, nhớ mâm cơm lúc nào cũng đầy đủ bốn người quây quần trò chuyện rôm rả. Nhà chỉ bốn người thôi, nhưng năm nào cũng làm đủ thứ bánh mứt. Cha nói như thế mới là Tết, cúng ông bà tổ tiên, cúng bác… Cha luôn chỉ dạy tôi từng chút một từ chuyện học hành đến lo tính tương lai, cưới vợ, làm nhà, sinh con...
Người đàn ông ấy luôn truyền lửa, cho niềm tin để tôi thêm tin vào những giá trị bền vững, những giá trị tinh thần mà nuôi dưỡng tâm hồn khôn lớn.
Đối với con, được làm một người đàn ông trụ cột như cha đã là thành công nhất cuộc đời. Lúc này, con đang “túi bụi” với bài vở để chuẩn bị tốt cho bài thi cuối kỳ, luôn mong hoàn thành thật tốt để về với gia đình mình. Sài Gòn đã trở lạnh, giờ này chắc Bạc Liêu cũng lạnh như thế… Con nhớ nhà, nhớ những giai điệu quê mình.
Những con phố bật nhạc Giáng sinh, nhạc xuân, nhạc trẻ sôi động nhưng sao con nhớ quá bài "Dạ cổ hoài lang" quê mình… Mỗi lúc rỗi việc, cha lại mở cái thâu băng cũ nghe cải lương. Càng lớn tôi lại càng thấy yêu câu vọng cổ bởi nó ngọt ngào, sâu lắng như những con người xứ tui vậy. Năm nào cũng vậy, cứ đến mùng 6 Tết là cha mẹ lại mở tiệc họp mặt đầu năm, ăn uống, đàn ca hát xướng. Bắt đầu khoảng thời gian từ Tết Dương lịch, nếu bạn được dịp thăm Bạc Liêu sẽ thấy đờn ca tài tử khắp mọi xóm ấp. Lúc này, ngồi ở căn trọ, con thấy nhớ nhà vô cùng, muốn được ngay lúc này dọn cỏ, chăm lại mấy chậu mai kiểng với cả nhà cùng đón năm mới.
Trời ơi... phải chi lúc này được ngồi ở cái sàn lản sau nhà, tôi sẽ nhảy tỏm xuống mà vẫy vùng cho thật thỏa cái thèm khát của một kẻ xa quê…
Chướng Phong
Cuộc thi “Thời khắc yêu thương” do Công ty TNHH Sapporo Việt Nam phối hợp với VnExpress thực hiện. Đây là nơi để bạn chia sẻ những kế hoạch, dự định ý nghĩa đến người mà bạn mong muốn gửi lời tri ân, yêu thương và cùng họ trải qua những thời khắc cuối cùng của năm. Chương trình kéo dài từ ngày 26/11 đến ngày 23/12 trên trang Đời sống, báo VnExpress. Độc giả gửi bài tham dự tại đây. |