Tôi gặp hắn trong một buổi tối bên quán cà phê cạnh hồ Trúc Bạch. Cảm giác ban đầu của tôi về hắn là một kẻ khoác lác, xấu trai, nói lắm, sĩ diện. Với ngoại hình hầm hố như một tên xã hội đen vừa ra tù, ăn nói ồn ào, nếu không phải là bạn thân của bạn trai tôi, có lẽ tôi cũng không mặn mà gì khi tiếp chuyện với người như vậy.
Và quả thật, hắn vừa từ trại cai nghiện về được vài tháng nay. Người hắn gầy, mặt rỗ, mắt to, lòng trắng nhiều hơn lòng đen nên có cảm giác lúc nào hắn cũng trừng mắt lên với người đối diện. Hắn có chiếc miệng rộng nên mỗi lần cười ngoác đến tận mang tai. Nhưng hắn vô tư, chuyện gì cũng kể, sau một lúc tiếp chuyện, tôi nhận thấy hắn cũng có chút duyên duyên, đúng là ông trời không lấy đi của ai tất cả.
Hắn nói về nghề đúc đồng mà hắn đang làm. Từ ngày ở trại cai nghiện về là hắn vào xưởng của ông họ ở trong làng Ngũ Xã làm việc. Ở đấy trả lương cho hắn 3 triệu đồng một tháng, không bằng một phần ba số tiền một đêm lên sàn uống rượu. Nhưng hắn vẫn làm, đều đặn và chăm chỉ. Sản phẩm đầu tay của hắn là chữ "Nhẫn" viết bằng tiếng Hán cầu kỳ trạm trổ, sơn màu vàng óng, hắn treo giữa nhà, nơi để chiếc đồng hồ cũ. Có lẽ với hắn chữ “Nhẫn” là chữ hắn cần nhất bây giờ để thay đổi cuộc đời.
Hắn là con một, trai Hà Nội, có 2 nhà mặt hồ Trúc Bạch cho người nước ngoài thuê, mỗi tháng có một số tiền khủng đủ để cả gia đinh sống sung túc. Thế nên hắn mới hư hỏng, học xong cấp 3 trường Đinh Tiên Hoàng, cái trường học dành cho học sinh cá biệt nhất Hà Nội, hắn cũng nghỉ luôn, không có khả năng thi đại học thì cũng chẳng muốn làm nghề ngỗng gì. Nhà hắn lúc nào cũng có tiền rồi, ăn tiêu mãi không hết thì việc gì phải đi làm. Mẹ hắn đi xem bói, thầy bảo rằng "Cái thằng nhà bà, sinh vào mùng 1 tháng 7, nếu nuôi nấng dạy dỗ giỏi lắm thì thành nhân tài, còn nếu không sẽ thành kẻ cướp”.
Bố mẹ hắn rõ ràng là không thể dạy bảo được hắn!
Hắn bắt đầu nghiện ngập từ cuối năm lớp 12, heroin, ban đầu chỉ chơi bời đôi chút những lúc quá buồn, hoặc quá vui. Nhưng dần hắn thích chìm trong cái cảm giác phê pha ấy, hắn nghiện lúc nào không hay. Từ quán bar, sàn nhảy, đến thuê nhà nghỉ, đâu hắn cũng chơi. Bạn hư hỏng thì lúc nào cũng sẵn lòng tiếp đón hắn, vì hắn có tiền và phóng khoáng. Bố mẹ luôn sợ hắn bỏ nhà đi. Vì hắn là đứa con trai duy nhất nên đòi hỏi vòi vĩnh tiền bạc rất nhiều, rồi bố mẹ lại phải cho. Bạn bè tốt có khuyên hắn một vài lần rồi người ta cũng chán, cũng xa lánh dần vì không còn phù hợp.
Tôi hỏi bạn trai, sao anh không khuyên nó, giúp đỡ nó, anh nói: "Bọn nghiện hút cũng giống như bọn đang yêu mù quáng, có trời mà khuyên mãi được, cũng phải có thời gian để họ tự hiểu ra. Thật ra thì cũng nói nhiều với nó lắm rồi nó mới được như ngày hôm nay". Ngay cả bố mẹ hắn cũng đành bó tay mặc cho số phận, họ cũng vớt vát một vài hy vọng rằng hắn cũng có một chút thông minh, chút biết suy nghĩ, rồi hắn sẽ nhận ra sai lầm.
Và hắn bắt đầu biết suy nghĩ từ 2 năm trước, là ngày hắn xin tự nguyện vào trại cai nghiện vật vã trong đó chiến đấu với bản thân. Hơn một năm sau hắn trở về, đón hắn từ trại là bạn trai tôi, thằng bạn "sạch sẽ" và thân nhất.
Hắn vào xưởng đúc đồng Ngũ Xã làm việc từ đấy.
Trong con mắt của mọi người, hắn là một kẻ vô công, rỗi nghề, được bố mẹ gửi cho ông họ, với mục đích lao động cải tạo. Nhưng sau một thời gian thì không ai không khỏi trầm trồ về những sản phẩm mà hắn làm được. Hắn có khả năng, một năng khiếu bẩm sinh trời phú, có lẽ hắn cũng có một chút tinh túy trong người mà ông tổ truyền lại. Mọi người thường nói ông nội hắn là một nghệ nhân đúc đồng tài giỏi. Hắn có tố chất, nếu hắn đam mê, có lẽ sẽ trở thành một người kỳ tài.
Tôi cũng trở thành bạn hắn từ lúc nào không hay, thật sự bây giờ phải nói, tôi khoái cái tính cách vô tư phóng khoáng đến mức thiếu suy nghĩ của hắn. Nhưng ẩn sau cái vô tâm ấy, hắn có tâm hồn, một chiều sâu không tưởng.
Hắn cho tôi đi thăm quan xưởng đúc đồng và giới thiệu những sản phẩm của hắn. Nơi đây có nhiều pho tượng phật lớn và hắn chỉ một pho tượng trông có vẻ gần hoàn thành nhất, đó là tác phẩm của hắn. Tôi thật sự không biết gì nhiều về nghề đúc đồng, nhưng với 5 năm học mỹ thuật cũng đủ nhận ra rằng tượng hắn đúc và gọt giũa có chút nổi bật hơn so với những pho tượng khác. Thấy tôi khen, hắn ngoạc mồm cười sướng như một đứa trẻ: “Tao không làm thì thôi, chứ tao mà làm á, chỉ có đỉnh”.
Tết năm ấy hắn tặng tôi 1 chữ “Tài”, chắc hắn muốn tôi thành công trên con đường sự nghiệp. Hắn nói: “Tao chỉ tặng hai đứa mày, mỗi đứa một chữ, thằng Hùng (bạn trai tôi) tao tặng chữ “Nghĩa”. Nó là thằng bạn sống tốt với tao nhất từ trước tới giờ, tao thế nào nó cũng không thay đổi”.
Tôi cười, trêu nó: “Mày cứ lại hư nữa thử xem, tao bảo Hùng thay đổi được đấy, lúc đấy thì đem trả chữ cho mày luôn”.
Và thời gian luôn là cách để con người ta chứng mình được nhiều thứ. Nó cứ thế miệt mài cho ra đời rất nhiều tác phẩm đẹp, cũng được ông họ tăng lương cho kha khá. Nó kể chuyện về tiền bạc tự tay mình kiếm ra bằng sức lao động lúc nào cũng thế, đầy hào hứng và kèm theo điệu cười rất ngộ.
Một điều tuyệt vời là lũ trẻ con bán vé số và kẹo cao su quanh khu vực hồ Trúc Bạch đứa nào cũng biết anh Mìn (tên ở nhà của nó), làm được bao nhiêu tiền anh đem cho chúng nó tất. Mỗi tối anh phát cho mỗi bé 50.000 đồng ăn phở. Điều này trở thành thói quen thành với chúng nó. Nhìn thấy anh ở đâu, chúng nó cũng chào thật to để anh nhìn thấy.
Tự dung tôi lại thấy hắn không còn xấu trai nữa, hắn hay cười, nói chuyện vui vẻ rất có duyên và quan trọng là hắn có chữ tâm trong lòng. Tôi thiết nghĩ điều đó thật là tốt đẹp làm sao. Trong cuộc đời này muốn làm bất kỳ một điều gì thành công ta cũng đều cần đến một tâm huyết yêu nghề mạnh mẽ, cộng với một thứ rất quan trọng nữa đó là tâm hồn trong sáng. Hắn có cả hai thứ. Và tôi tin hắn sẽ hạnh phúc với cuộc đời của chính hắn!
Cuộc thi viết "Sống với đam mê" do Báo điện tử VnExpress phối hợp cùng Công ty TNHH Sapporo Việt Nam tổ chức từ ngày 12/8 đến ngày 23/9. Cuộc thi dành cho mọi công dân Việt Nam từ 18 tuổi trở lên. Độc giả gửi bài dự thi tại đây. |
Nguyễn Thị Minh Trang