Nhạc sĩ Lê Minh Sơn. |
- Anh nghĩ sao khi người ta nói không có Ngọc Khuê hát "Bên bờ ao nhà mình", "Chuồn chuồn ớt"… khán giả sẽ ít biết đến Lê Minh Sơn?
- Sự kết hợp giữa một nhạc sĩ và một ca sĩ thì không thể nói ai thiệt ai hơn, quan trọng là cái duyên và sự đồng điệu. Ca sĩ không có bài hát - không thể hát, nhạc sĩ không tìm được ca sĩ không thể đưa tác phẩm ra công chúng. Nhưng để tạo nên thành công của một bài hát, ngoài nhạc sĩ, ca sĩ, còn phải kể đến nhạc sĩ phối khí. Đó là 3 điều không thể rời nhau trong nền âm nhạc hiện đại.
- Gần đây báo chí nói nhiều về “cuộc tình” trong âm nhạc của anh và Thanh Lam. Anh nghĩ sao khi có người nói nghe diva này hát nhạc của anh không thích bằng Ngọc Khuê, Tùng Dương?
- Chuyện thích hay không thích người này người kia hát cũng là điều bình thường. Nghe nhạc của tôi, cái quan trọng là các bạn hãy lắng nghe tinh thần của tác phẩm. Còn mỗi giai đoạn, tôi viết theo những xu hướng khác nhau. Ngọc Khuê là sự đỏng đảnh, lả lơi của cô Thị Màu đồng bằng Bắc Bộ. Tùng Dương là mảng jazz classic, còn Thanh Lam là mảng dân tộc bùng nổ, mang cá tính mạnh.
- Năm qua, mảng âm nhạc dân tộc đã đưa tên tuổi của anh đến với khán giả, giúp anh nhận được nhiều giải thưởng danh giá. Năm nay, anh nghĩ sao về ý định “chạy trốn” khỏi lũy tre, bờ ao, con chuồn chuồn để đến với vùng âm nhạc rộng lớn hơn?
- Nước ta có 80% dân số ở nông thôn, nhưng tôi nghĩ phải có đến 98% là người đồng quê. Nhạc của tôi là nhạc Việt Nam và tôi tự hào về điều đó, còn có thể đi đâu được nữa? Một số người nói âm nhạc của họ sẽ ra sông, ra biển, còn tôi lại thích âm nhạc của mình quanh quẩn bên bờ ao. Tôi nghĩ con chim to chưa chắc sẽ bay cao hơn con chuồn chuồn ớt.
- Gần đây, có một số nhạc sĩ đã tự thể hiện các sáng tác của mình và ít nhiều tạo được sự chú ý của khán giả như Lương Bằng Quang, Duy Mạnh…Còn anh sao chưa nghĩ đến một album riêng do chính mình thể hiện?
- Từ khi nhạc sĩ Trần Tiến nói với tôi: “Bố xuất thân từ ca sĩ, mà bố hát còn thua con!”, tôi bắt đầu nhận thấy mình hát cũng không đến nỗi tồi! Hiện tại cũng có một số chương trình mời tôi hát những tác phẩm do mình sáng tác. Tôi vừa hát, vừa chơi guitar và nhận được sự ủng hộ nhiệt tình từ phía khán giả. Biết đâu đến một lúc nào đó tôi sẽ làm album, tự thể hiện tác phẩm của mình! Còn bây giờ tôi chưa thể chuyên tâm cho việc đó, vì còn có nhiều dự án làm với các ca sĩ khác.
- Anh đang là hiện tượng của nhạc trẻ, nhưng sau khi “Nắng lên” chắc sẽ có buổi “Chiều muộn”. Anh sẽ làm thế nào để có thể hạ cánh an toàn mà không shock?
- Tôi không cho phép mình “bay” nên cũng chưa phải dành thời gian để nghĩ phải “hạ cánh” như thế nào. Mỗi ngày, tôi vẫn làm việc đều đặn. Tác phẩm của tôi và cái duyên kết hợp với ca sĩ đã làm tốn khá nhiều giấy mực của báo chí.
Được khen, tôi vui. Nhưng bị chê, tôi cũng không quá buồn. Vì mỗi người cảm nhận nghệ thuật theo một cách khác nhau. Có người thích và cũng sẽ có người không thích. Khi nào có quá nhiều người không thích, tôi sẽ làm album Mưa.
- Anh nghĩ thế nào về việc đạo nhạc?
- Tôi chưa thấy nhạc sĩ nổi tiếng nào mà ăn cắp nhạc cả. Những nhạc sĩ bạn biết chỉ là những người “tiếng nổi” mà thôi. Bạn đừng quá thất vọng, mọi việc vẫn đang phát triển rất tốt, đội ngũ sáng tác trẻ có nhiều người nhiệt huyết, yêu nghề, chịu khó tìm tòi, sáng tạo. Có cái này thì mới có cái kia, từ thau mới thấy hết giá trị của vàng, nên chúng ta hãy cứ lạc quan.
Hiện tại, tôi và những người cùng chí hướng như tôi cũng chẳng biết làm gì ngoài… làm việc. Chúng tôi sẽ làm bằng sức lao động đích thực của mình. Còn những khán giả “nông nổi” như bạn nói chỉ là một phần rất nhỏ. Bạn hãy tin còn rất nhiều người yêu nhạc Việt Nam thật sự.
- Vừa giảng dạy, vừa chơi đàn, anh lấy thời gian đâu mà anh sáng tác được nhiều ca khúc như vậy?
- Có một điều thú vị là nhiều sáng tác của tôi được phôi thai trong thời gian… đi đường. Đi trên đường là lúc tôi nghĩ ra một ý tưởng nào đó, khi đã hình thành được ý tưởng thì chỉ mất 5-10 phút là tôi có thể hoàn thành một tác phẩm. Chứ tôi không đội mũ lụp xụp, ngồi trong quán cà phê vào buổi chiều mưa mới có thể sáng tác được một tác phẩm.
Nếu không phải đi diễn thì một ngày của tôi bắt đầu từ 6 giờ sáng. Việc đầu tiên tôi làm là dành 1 tiếng để tập thể dục, sau đó sẽ đến trường giảng dạy. Hôm nào không có giờ thì tôi đến phòng thu. Tôi thường kết thúc một ngày làm việc vào sau nửa đêm.
- Tại sao trên báo chí anh nói nhiều về Thanh Lam, mà ít khi thấy anh nói về vợ mình?
- Với người khác tôi không biết, còn tôi không hề thấy phiền phức. Tôi có như thế nào sẽ sống như vậy, và tự thấy mình sống luôn vừa vặn. Tôi nói nhiều về chị Lam đơn giản vì đó là công việc. Tác phẩm của mình đã được bàn luận quá nhiều, nên tôi muốn gia đình luôn là bí mật, coi nó như của riêng mình vậy.
- Cái bắt tay giữa anh và Thanh Lam đã tạo ra nhiều luồng dư luận trong đó nhiều người bán tín nghi đó không đơn thuần chỉ là mối tình trong âm nhạc. Anh giải thích thế nào?
- Đã là dư luận thì tốt nhất là không nên giải thích. Từ con kiến, qua dư luận có thể trở thành con voi, huống hồ chúng tôi lại cùng chí hướng và bắt tay nhau trong âm nhạc.
(Theo Tiền Phong)