Tại sao cuộc sống này lại đáng quý? Tại sao thời gian lại là vàng bạc? Tại sao ước mơ lại cần thiết?
Tôi từng được cấp trên của mình khuyên nhủ bằng một câu nói ngắn gọn “Tất cả chúng ta sinh ra là để xếp hàng chờ chết, không hề có ngoại lệ nào cả!”. Điều khiến cuộc sống trở nên đáng quý là bởi nó không kéo dài mãi mãi, rồi đến một ngày nó sẽ kết thúc… vì vậy hàng tỷ người ngoài kia đang chạy đua theo thời gian, chứng tỏ giá trị của bản thân và cố gắng đạt được mơ ước. Cũng có người thất bại nhưng miễn là họ đã nỗ lực đấu tranh vì điều có ý nghĩa, đối với họ còn cách sống và lựa chọn nào tốt hơn thế nữa đâu? Tôi hiểu cấp trên muốn nhắn gửi gì tới mình, đó là không nên phí phạm chút thời gian quý báu trong đời bằng việc sống thay kẻ khác!
Tôi là một họa sĩ, cầm bút từ năm lên hai tuổi, biết vẽ trước khi biết viết, biết nói và sớm được gia đình phát hiện tài năng. Hơn mười năm sau đó tôi theo đuổi hội họa miệt mài nhưng càng lớn, sự ủng hộ của gia đình càng biến mất, thay vào đó là những cuốn sách dày cộm và những con số bay nhảy trêu ngươi trí thông minh của tôi. Tôi không phải là một học sinh xuất sắc, nhưng sinh trưởng trong gia đình quân nhân gốc Bắc thì phải có truyền thống học hành đỗ đạt cao. Lúc đó tôi hiểu ngày xưa bố mẹ cho tôi đi học vẽ chỉ là để nuôi dưỡng tâm hồn trẻ thơ, chứ họ chưa bao giờ muốn tôi trở thành họa sĩ cả. Cái ngành nghệ thuật của thời mới thoát khỏi bao cấp người ta còn khinh lắm, làm họa sĩ đâu phải ai cũng nổi tiếng giàu có, nghèo và thất nghiệp nhiều… lại còn gặp bất hạnh trong hôn nhân. Bố mẹ sợ tôi khổ, bắt tôi học những môn văn hóa, đưa hàng đống tấm gương “con nhà người ta” ra so sánh với tôi, rồi đổ lên lưng tôi những áp lực.
Thời niên thiếu, tôi trải qua vô cùng khó khăn, càng vẽ, bố mẹ càng đốt. Tôi giấu kỹ đến đâu, họ cũng tìm ra được. Tôi khóc lóc van nài đủ kiểu, cuối cùng cũng được bố mẹ đồng ý với điều kiện “Thi đậu vào trường điểm của tỉnh rồi con muốn làm gì thì làm”. Mỗi năm yêu cầu một tăng lên trong khi sức tôi có hạn, tôi không giỏi giang và bẩm sinh không phải thần đồng, nên chỉ có thể bù vào bằng sự chăm chỉ cần cù. Tôi đã làm những gì họ muốn và tôi nhắc lại lời cam kết cách đấy không lâu. Mới đầu gia đình tôi phản đối, nước mắt tôi giàn giụa “Bố mẹ là người lớn, người lớn phải giữ chữ tín, sao lại dối gạt con nít làm gì? Sau này làm sao con có thể tin vào bố mẹ được nữa?”
Bố mẹ tôi im lặng trước lý lẽ thuyết phục và chấp thuận cho tôi nhưng họ phân ra quỹ thời gian rõ ràng, ít ỏi. Lúc ấy ngoài kiến trúc ra, tôi không thể thi trường nào khác vì điểm số cả hóa lẫn sinh đều thấp, tôi đậu tốt nghiệp nhờ bốn môn còn lại vớt điểm. Lên đại học, mặc dù không phải thủ khoa nhưng ít nhất tôi đã được theo học cái mà tôi thực sự thích. Tôi đã sống vì những kỳ vọng của bố mẹ tôi quá lâu rồi, bây giờ tôi sẽ sống vì điều tôi muốn!
Sáu năm sau, giữa một rừng nhân tài, tôi choáng ngợp bởi bạn bè còn giỏi hơn mình, gia đình có truyền thống nghệ thuật nên được chỉ dạy từ tấm bé, khả năng và trình độ của họ đều cao hơn tôi. Tốt nghiệp nhiều người trong số đó trở nên nổi tiếng, minh họa cho một toà soạn báo hoặc nhà xuất bản. Họ được phỏng vấn, được ca ngợi và lương thì cao ngất ngưởng. Tôi gần như sụp đổ vì thói ghen tị đã thấm sâu vào máu từ lâu, tôi cố gắng nhưng những nỗ lực không đem đến sự thay đổi nhiều… Rồi tôi trở thành một nhân viên thiết kế trong công ty Agency nhỏ, ngày ngày làm những bài post up lên Facebook, gần như mất đi lý tưởng của một họa sĩ.
Cách đây hai tuần, người yêu tôi hủy bỏ lời cầu hôn và nói “Anh yêu em vì em là một cô gái sống hết mình với đam mê, nỗ lực không biết mệt đến quên chăm sóc bản thân mình. Anh muốn bảo vệ và lo lắng cho em nhưng bây giờ ngoài quanh quẩn bên anh và thỏa mãn với công việc hiện tại, em chẳng còn khát vọng mãnh liệt, chẳng còn sống vì bản thân em nữa. Đó không còn là người con gái anh yêu, vì vậy tốt hơn hết là chúng ta chia tay đi!”, tôi như sực tỉnh, phần vì giận dữ, phần cảm thấy hụt hẫng vô cùng…
Tôi bắt đầu sáng tác lại, đường cọ quệt đến đâu lửa nhiệt huyết càng sôi sục trong tôi đến đấy. Người ta bắt đầu chú ý đến tôi dù không nhiều và phong cách của tôi vẫn chưa thực sự bứt phá, nhưng tôi tin dù phải mất bao lâu nữa cũng sẽ đến lúc tôi thành công. Vì không có cố gắng sẽ chẳng có kết quả nào, ít nhất chỉ cần ngày mai tôi tiếp tục vượt qua tôi của ngày hôm nay như vậy đã là thành công lớn nhất rồi!
Cuộc thi viết "Sống với đam mê" do Báo điện tử VnExpress phối hợp cùng Công ty TNHH Sapporo Việt Nam tổ chức từ ngày 12/8 đến ngày 23/9. Cuộc thi dành cho mọi công dân Việt Nam từ 18 tuổi trở lên. Độc giả gửi bài dự thi tại đây. |
Trần Hải Bình