Từ khi còn ngồi trên giảng đường đại học, tôi đã mê viết lách. Sau mỗi giờ học, tôi lại thỏa sức sáng tạo qua ngòi bút, khi thì mẩu chuyện ngắn cóp nhặt từ đời thường, lúc là bài tản văn về những điều thú vị bắt gặp trên hè phố. Tôi say sưa ghi lại tất cả trên trang giấy trắng và mơ ước một ngày trở thành nhà báo để viết nên những dòng chữ có ích cho đời.
Tôi ngày ngày chăm chỉ học hành, trau dồi câu chữ để hiện thực hóa ước mơ. Nhưng rồi đến năm thứ ba đại học, khi chỉ còn một năm nữa là tốt nghiệp ngành báo chí, tôi nhận được một hung tin: mình mắc bệnh máu trắng. Những cơn sốt về đêm, đau nhức khớp xương cùng chứng biếng ăn hành hạ tôi mỗi ngày. Không thể diễn tả nổi cảm giác của tôi lúc đó: tuyệt vọng, chán nản và muốn buông xuôi. Ngòi bút của tôi không còn sức lực để ghi lại cuộc sống hàng ngày, thay vào đó là những lời than trách, trách sao sớm bị ông trời dập tắt đam mê?
Tôi sẽ mãi chìm đắm trong nỗi tuyệt vọng nếu không có một ngày, tôi nghe được cuộc nói chuyện giữa hai đứa trẻ ở bệnh viện. Đó là một bé gái chưa đến 10 tuổi nằm giường cạnh tôi, mắc bệnh ung thư xương. Một ngày, cậu bạn thân thiết của cô bé vào thăm, nước mắt lưng tròng và nói những lời nghe rất tội nghiệp: "Mai mốt bạn có về chơi lò cò với mình nữa không? Mình nghe bác sĩ bảo bạn phải cưa chân, không nhảy dây hay chạy nhảy được nữa. Bạn ngồi một chỗ thì ai đi học cùng mình đây?". Đáp lại thái độ bi quan của cậu bạn, cô bé mỉm cười: "Đôi chân mình vẫn còn đây, nếu mình không để nó hư, làm sao bác sĩ cắt bỏ được? Mình nhất định sẽ khỏi bệnh, để còn đi học và chơi lò cò với bạn nữa chứ".
Tôi đã thức tỉnh từ giây phút ấy. Phải, tại sao lại bi quan khi căn bệnh của tôi hoàn toàn có khả năng chữa khỏi? Tại sao cứ nằm đây chờ chết mà không lạc quan tin tưởng vào ngành y? Tôi bắt đầu đi theo những đợt xạ trị và ghép tủy xương. Không thể đến giảng đường mỗi ngày, tôi tự mày mò bài giảng qua sách vở. Cuốn nhật ký trước kia thấm đẫm nước mắt, giờ là những dòng chữ lạc quan yêu đời. Tôi cũng tiếp tục nghiệp văn chương, lần này lấy ý tưởng từ những mảnh đời, những số phận đáng thương xung quanh mình.
Và rồi sau gần hai năm kiên cường điều trị, căn bệnh máu trắng đã buông tha tôi. Khỏi phải nói, bố mẹ và gia đình tôi vui mừng đến thế nào. Ngày đầu tiên quay trở lại ngôi trường thân quen, tôi mừng đến chảy nước mắt. Con đường phía trước còn dài, cuộc chiến của tôi với căn bệnh quái ác còn kéo dài một thời gian nữa, nhưng ít nhất tôi đã không để nó dập tắt đam mê.
Giờ đây, tôi đã trở thành biên tập viên của một tạp chí thời trang, lập gia đình và có một bé trai ngoan ngoãn. Nhớ lại chặng đường đầy chông gai đã trải qua, tôi không khỏi cảm ơn gia đình, bạn bè, người thân đã tiếp cho tôi nghị lực, truyền cho tôi sức mạnh để vững bước đi tiếp. Tôi ước mơ dùng ngòi bút làm việc có ích cho đời cuối cùng cũng trở thành hiện thực. Tôi đúc kết được một quan niệm: "Hãy nuôi dưỡng hoài bão trong mình và đừng bao giờ ngại khó, bạn sẽ sớm thành công".
Cuộc thi viết "Sống với đam mê" do Báo điện tử VnExpress phối hợp cùng Công ty TNHH Sapporo Việt Nam tổ chức từ ngày 12/8 đến ngày 23/9. Cuộc thi dành cho mọi công dân Việt Nam từ 18 tuổi trở lên. Độc giả gửi bài dự thi tại đây. |
Vũ Thu Hà