Khi vừa trải qua một chuyến hành trình dài, các bạn thường tự vấn rằng: mình đã làm được gì sau chặng đường đó? Tất nhiên, khía cạnh tôi muốn nói sau đây không dành cho những người đã có nhiều trải nghiệm về cuộc sống, tôi muốn hướng đến các bạn trẻ - những người cũng đang "tập bơi" để đi tìm hoài bão như tôi.
Có những lúc tôi gục ngã và vô phương trước con đường mình đang đi, nhưng rồi tôi tự động viên mình phải vượt qua tất cả. |
Thành công là kết quả, chứ không phải là sản phẩm.
Tôi vừa trở về từ chuyến đi miền núi kéo dài 8 ngày. Về đến nhà cũng là lúc đồng hồ chỉ đúng 12h ngọ. Tôi rất mệt vì say xe sau chuyến lắc lư trên đoạn đường quốc lộ 1A đang nâng cấp. Mặc dù chân tay rũ rượi, bụng đói lả, nằm xõa xuống giường, nhưng tay tôi vẫn cố mở chiếc láp gõ để xem tin tức cùng việc loanh quanh online facebook. Vô tình, tôi đọc được bài viết dự thi của một người bạn trong cuộc thi này, mà nói đúng hơn đó là sự trải nghiệm của bạn ấy về khát khao với nghề, với cuộc sống. Vốn dĩ tôi biết bạn là cô gái cá tính nhưng khi đọc nó, tôi cảm phục vì sức sống trong bạn thật mãnh liệt. Nó khơi dậy sự hào hứng vỗn bị mềm nhũn trong tôi mấy tuần nay, đồng thời thôi thúc tôi một dòng suy nghĩ: bật dậy và viết bài.
Quay trở lại chuyến đi miền núi. Chúng tôi vừa hoàn tất chuyến đi gần 400 km lên các huyện miền núi, nơi mà trước đó chúng tôi mới chỉ được biết thông tin qua mạng và ti vi.
Thực hiện một chuyến “phượt” dài ngày lên vùng cao là một dự định đã được bàn bạc sôi nổi bởi những cô cậu mới ra trường như chúng tôi. Ấy thế nhưng quyết định đi thời điểm nào, đi với ai thì chưa có kế hoạch cụ thể. Chỉ đến khi trong một cuộc chém gió cà phê tỉ tê, một câu nói bông đùa vô thưởng vô phạt “Ê bây, ngày ni thời tiết đẹp, hay là chiều nay chúng ta đi luôn” đã thúc giục hai cô gái trẻ lên đường.
Cũng ái ngại về chuyến hành trình dài cả mấy trăm cây số vì xưa nay chưa bao giờ được đi, bao nhiêu vấn đề phải lưu tâm: chỗ ăn ngủ, đường sá leo dốc, đói đề tài… nhưng rồi những dòng suy nghĩ ấy đều bị gạt lùi bởi sự hiếu kỳ đúng bản năng của những cô phóng viên trẻ. Hai đứa đùa nhau: xách ba lô lên và đi thôi!
Chuyến hành trình cũng có thể tạm gọi là dài và tương đối nhẹ nhàng, bởi chúng tôi xác định mục đích của nó không đặt nặng vấn đề có sản phẩm, mà quan trọng hơn hết là đáp ứng trí tò mò của chúng tôi - hay nói cách khác đó là sự trải nghiệm.
Cuộc sống sẽ cho ta nhiều thứ thay vì mất đi nếu như chúng ta không ngừng cố gắng. |
Mỗi ngày chúng tôi đều chạy xe đi loanh quanh khai thác thông tin và tối đến hai đứa hai góc cũng ngồi gõ gõ. Trong những bài gửi đi, không phải bài nào cũng được dùng, thậm chí hơn một lần tôi còn bị “dội gáo nước lạnh” lên đầu. Tôi thừa nhận là mình đã khóc và cảm thấy mất động lực làm việc. Nhưng rồi tôi tĩnh tâm lại và thầm cảm ơn những gáo nước lạnh đó vì nhờ nó, tôi nhận ra những khuyết điểm của mình.
Tôi đã nhiều lần méo mặt và chán nản khi tác phẩm của mình không được tòa soạn dùng, nhưng vẫn có một nhà báo kỳ cựu nói với tôi rằng “Thành công là kết quả chứ không phải là sản phẩm cô bé ạ! Bài của em có thể không đăng, nhưng nó mang lại một kết quả tốt đẹp cho những người kém may mắn, thì đó là một thành công lớn cho người làm báo”. Vậy đấy, tôi đã dần quen với điều đó và không còn buồn mỗi khi bài mình bị cho vào “sọt rác” nữa.
Từ khi bắt đầu gắn với công việc viết lách, tính cách của tôi trở nên cáu bẳn và nóng này hơn. Thời gian riêng tư tôi dành trò chuyện với người yêu cũng không còn nhiều như trước. Khi chuông điện thoại reo lên là tôi lại cáu “em đang viết, nói chuyện anh sau”. Vậy đấy, vì xưa nay tôi chỉ tập trung làm được việc khi xung không bị một ai quấy rầy.
Có thể con đường bạn đi không dẫn đến sự thành công viên mãn, nhưng đổi lại bạn nhận được nhiều thứ quý báu trong cuộc sống mà tiền không bao giờ có thể mua được. |
Nhiều lần viết bài, tôi phải gặm đi gặm lại, xóa đi xóa lại cả chục lần, bù tóc bù đầu vẫn không nghĩ ra nên viết như thế nào. Đó là những lúc tôi chán ngắt cái thực tế viết “như gà mắc tóc” của mình. Tôi lại tranh thủ thời gian lười biếng ấy loanh quanh facebook rên rỉ và vô tình nhận được một lời khuyên quý báu từ một người chưa từng gặp mặt: “Cháu cứ viết, viết không được thì nghỉ, sau lại viết tiếp, viết khi nào cháu không còn sửa được nữa thì cháu hãy gửi đi. Không được vội”, bác bảo đó là cách học nhanh nhất để cây bút của tối ngày càng cứng cáp hơn. Nghe theo lời dạy của bác, mấy hôm nay thay vì sự lười nhác khảo lại bài như mọi khi, tôi dành thời gian xem kỹ từng con chữ, sửa bài rồi mới gửi. Thói quen đó đã hình thành và lớn hơn trong tôi mỗi ngày.
Vì vậy, các bạn đừng nên lười biếng với những chuyến đi, hay ngại ngần trước một điều gì khó khăn phía trước. Cũng đừng bao giờ so đo hai chuyện được mất, bởi vốn dĩ, đó là một phép so sánh hư hại vùi dập ý chí tiến thủ của bạn.
Ngay cả bản thân tôi hiện tại, công việc cũng chả đâu vào đâu, vẫn là một lều báo lang thang và vẫn thường có thói quen kêu la ‘trời ơi đất hỡi”. Nhưng trên thực tế tôi vẫn đi, vẫn phải cố gắng, vẫn phải chấp nhận những lần tác phẩm “hụt đăng”. Như một câu nói từng gây sốt cộng đồng mạng, “hãy xách ba lô lên và đi”, các bạn sẽ thấy sự trải nghiệm cho bạn nhiều thứ bí báu hơn là mất đi.
Tôi cũng mới bắt đầu học viết ba tháng nay thôi. Ba tháng đó tôi vẫn “lỳ mặt” ăn lương cha mẹ, hơn một nghìn lẻ lần tôi lung lay bỏ cuộc nhưng rồi giờ đây, tôi vẫn đang cố gắng từng ngày. Cuộc sống ít ra ở thời điểm này cho tôi thấy rằng mình phải tự cứu lấy mình, thay vì trông chờ vào một điều may mắn hiếm hoi. Dù hiện tại với tôi mọi thứ chẳng đâu vào đâu, nhưng tôi vẫn cứ cố gắng, vẫn học viết và viết.
Cuộc thi viết "Sống với đam mê" do Báo điện tử VnExpress phối hợp cùng Công ty TNHH Sapporo Việt Nam tổ chức từ ngày 12/8 đến ngày 23/9. Cuộc thi dành cho mọi công dân Việt Nam từ 18 tuổi trở lên. Độc giả gửi bài dự thi tại đây. |
Tre Xanh