Một chiều thu tháng tám, trời Hà Nội đổi gió. Bên ô của sổ cô sinh viên mười chín tuổi đầy mơ mộng, ào ào lá bay và mưa bụi… cuốn đâu về một chiếc lá cô đơn lưu lạc. Nó thấy buồn. Mấy hạt mưa mạnh dạn bay sượt qua bàn tay. Ôi… lũ vô tình và lạnh lẽo. Cái lạnh bên của sổ giữ nó lại lâu hơn, không phải vì nó thèm chút gió, mà bởi nó bị kéo về một thuở ấu thơ trên những ô cửa sổ ngày xưa, mở ra trước mắt là những cánh đồng, là cánh cò, là tiếng lũ trẻ đùa nhau trong những tầng rơm rạ..
Sống 19 năm trên đời, con bé ấy luôn tự hào vì tuổi thơ huy hoàng của nó. Cái sự dũng cảm và sự tự tin nó cho là gen của bố nó, khiến mấy đứa quanh làng cũng phải tấm tắc. Nó làm cái nó thích và thích cái nó làm. Nó là đứa con gái được ba nó rèn cho cái khí của thằng con trai thực sự. Trong cái xã hội vẫn còn chút trọng nam, đôi con gái song sinh của bố dường như chưa được người ta cho là “có”. Nhưng bố vẫn tôn nó là “siêu nhân”, dạy cho nó biết đam mê và khao khát. À, còn cái đứa song sinh của nó kia lại là niềm tự hào của mẹ nó. Đứa đó rất ngoan và nữ tính. Cái đứa đó mặc váy xòe, lòa xòa, rườm rà. Trong khi nó không cho vứt cái quần đùi vải ngụy rách vài ba đường vì bao phen dàn trận xông pha với lũ bạn. Vì theo nó và bố, cái quần “đầy khí thế”.
Thời gian cứ thế trôi… ôi, thời gian là kẻ đáng sợ nhất trên đời! “Bản lĩnh nam nhi” của nó đã bị “test” nhiều đến nỗi giờ đây nó thành cô gái đôi mươi ngoan hiền và thục nữ. Cái ngày xưa đó... cái ngày mưa thuở đứa nhỏ vẫn năm sáu, mẹ nó đã phải bỏ rơm rạ mà đuổi theo. Khi bị ăn đòn mẹ, nó đã cố nín... chỉ trở về nhà sau chiếc xe đạp của ba. Lần thứ hai đi chơi, nó rơi tõm xuống ao và chìm. Ông trời phụ hộ, anh họ nó đã kịp vếch lên mà nó chỉ biết gào trong sợ hãi chứ chẳng nín như lần khác được nữa. Nó trở về trong vòng tay mẹ. Bắt đầu biết sợ nước, sợ roi, sợ điện, sợ ngã... Đi học, nó bắt đầu sợ kiến, sâu, giun và toàn bộ ti tỉ những con linh tinh gì mấy đứa con trai đồng tuổi bắt mà nhát nó. Những nỗi sợ dạy nó rằng bờ vai mẹ vẫn là an toàn nhất, ấm áp và rất bình lặng…
Thuở tiểu học ấy yên ả trôi nhanh, con bé học hành trung bình, nhẹ cân và không xinh xắn, đã thế còn biếng ăn, ít nói. À, cũng có cái tích cực, nó chỉ thích vẽ, kiểu vô hại, mẹ nó thấy nó không phá phách như trước là ổn rồi, tùy nó. Vậy nên nó cứ hay ngồi một mình bên cửa sổ mà ngọ nguậy hộp bút màu 2.500 đồng, hình chữ nhật 12 màu mà nó yêu quý của những năm 2000. Lúc đêm khuya nó thích được nghe tiếng mưa rơi lộp độp qua từng lớp lá chuối, hòa vào tiếng ếch nhái râm ran đầu hè, đắp chăn và dúi vào lòng mẹ. Vậy là đủ.
Bước sang tuổi 12, nó chập chững học tiếng ngoại ngữ. Sách toàn hình họa. Nó thích vẽ và bị hớp hồn toàn tập. Cô đẹp, sách đẹp, nó đâm ra mê. Nó ôm lấy sách viết và vẽ đến nỗi từ cái thùng đựng lúa đến khoảng thềm ngoài hiên đầy nét phấn của nó. Và nó đã học tốt tiếng Anh - cái môn đầu tiên mà nó khẳng định là nó “học”.
Mà cũng chẳng phải thế, năm 14, sau cú trượt vỏ chuối môn tiếng Anh cấp huyện, mẹ nó tiếc. Mà cũng có tiếng xì xào, nó nghe cô chú nó bảo: “Tiếng Anh của nó bằng gì được dân thành phố”. Hồi đó không biết dân thành phố như nào nhưng lúc đầu là thù thù cái đã. Cái tuổi nó thế. Hay tự ái. Mà nó cũng tự hỏi “Nó nói người ta có nghe được không?”. Nó thấy câu hỏi mình cũng có lý, học một thứ tiếng ở cái làng quê sáng đi học chiều ra đồng rượt châu chấu thì cũng chưa chắc được cái gì. Rồi nó lại tự hỏi "Học tiếng anh làm gì, có làm gì đâu". Bạn bè cũng chả hứng thú với cái duy nhất mình hơn tụi nó, đã thế còn bị chúng nó bảo “nói ngọng”. Nó cũng tức. Nó nhìn cái thằng ngồi bên nó, ngủ ngon lành. Nó chép miệng, cũng thèm ngủ. Hay là úp mặt lên bàn ngủ? Nó lại nghĩ tới cảnh lúc nào về nhà cũng bị đem điểm ra so sách với cái đưa sinh đôi kia lại chán - hừ, cái đứa “Niềm tự hào của mẹ nó”. Mà nó cũng chẳng quan tâm... Rồi những nét phấn trên thùng phi phai dần. Nó đâm ra buông thả nhiều.
Cô bé lại trở về bản chất ham chơi, nghịch ngợm. Nó cũng yêu nhất cái chỗ ngồi của nó. Đúng vị trí gió lên, lúc nào cũng ào ào, vù vù từ ngoài đồng vào. Nó để cho gió thổi luồn vào cả tóc, qua cổ vào tai và ù ù lên mặt nó. Mát rười rượi. Nó phải chiến đấu với nhiều đứa khác để tranh cái chỗ đó. Bảo vệ đến cùng. Đứa bạn còn khen nó: “Mày thích cái gì là mày làm đến cùng nhỉ, sợ mày”. Câu nói thoáng qua đôi khi làm nó nghĩ nhiều. Nó thấy cái khoảng thời gian đó, bạn bè đó, không khí đó, vẫn là tuyệt vời nhất đời nó. Nó chưa cảm nhận được cái áp lực của mùa thi. Những đứa bạn nó, nó yêu tất cả nụ cười, câu đùa cợt, cái thụi chào là đến đau. Tất cả là vô giá. Trong tim nó ngập tràn những gì lạc quan và tươi đẹp nhất… Đó là thứ nó cảm nhận rõ nhất khi những tiết học cứ hết dần… cuối dần...
Nhưng có điều… hè năm đó sắp phải thi chuyển cấp. Nó bỏ bê hết cho chị nó, cô nó, bố nó, mẹ nó. Bỏ hết. Và chính nó đã làm mình thay đổi! Chị và bố con bé đăng ký cho nó khóa học trong cái trường khá danh tiếng ở chỗ nó sống và cả buổi tình nguyện với một tổ chức từ thiện nước ngoài nữa. Nó cũng chưa để ý lắm. Thứ thu hút nó là những trò cuối cấp mà bạn nó bày ra, vô số trò… Và rồi ngày tình nguyện đến, vô tình làm nó nhận ra một niềm yêu thích mà nó đã bỏ lỡ gần một năm trước. Nó giúp được rất nhiều bệnh nhân bằng vốn kém từ vựng kém cỏi của nó và cũng gắng trò chuyện với những người bạn kia về ước mơ của chính nó. Sau khi nghe cô bé nói, Megan - một cô bạn nước Mỹ động viên “All of our dreams can come true, if we have the courage to pursue them”. Mọi giấc mơ đều có thể trở thành hiện thực nếu chúng ta dũng cảm the đuổi chúng. Phải chăng nó chưa đủ dũng cảm? Đó là thứ đầu tiên thay đổi một tí tẹo cái góc trong tâm hồn lười biếng của của cô bé bấy giờ.
Ngày ôn thi vào ngôi trường chuyên, nó tạm biệt bàn bè và rời đi. Xuống một thành phố xa xôi, cách đồng quê nhà nó vài chục cây số. Nó bắt đầu tiếp xúc môi trường mới, bạn bè mới, học với những đứa mà hồi xưa nó thù dân thành phố. Khóa học cũng thay đổi cô bé nhiều. cô bé biết tham vọng, dù bao lần bị bạn bè cười nhạo. Khi thì kỹ năng đọc từ điển, khi thì diễn đạt văn thiếu từ vựng... Bất chấp tất cả, nó vẫn lên bảng! Không biết cái gì xui khiến nó. Càng lên bảng, nó càng thấy mình sai, càng sai nó càng lên bảng. Vì đơn giản là nó tức, đôi khi nó chán ghét bản thân mình, nhưng sự kỳ vọng của mẹ cha và cả niềm ước ao của nó nữa. Ở đây thứ ngôn ngữ của mình học đang có cơ hội để thay đổi. Không! Nó muốn thay đổi! Vượt qua sự dèm pha của mọi người, sự kinh thường của những người mà nó thậm chí chẳng muốn để tâm đến. Nó không muốn ở trong vòng tròn an toàn nữa, nó muốn chấp nhận thử thách.
Thỉnh thoảng nửa đêm, nó giật mình không thấy mẹ nó, nó chỉ muốn khóc. Cái áp lực khiến nó muốn về nhà ngay với mẹ và gặp bạn gặp bè. Nhưng, nó hiểu tất nhiên là không được về, không được bỏ cuộc. Bố nó đã cho nó một cơ hội, bố lặn lội từ chuyện đăng ký đến tiềng nong, tạo điều kiện cho nó, nó phải nắm lấy. Nó yêu bố. Mà giờ nó cũng mới thấm câu nói “ Hạnh phúc bây giờ là khi con thích tô màu và con được tô màu. Hạnh phúc nó đơn giản lắm con gái à, nhưng nếu con không biết nắm bắt hạnh phúc sẽ tuột khỏi tay”. Và nó đã mạnh dạn cầm nó, mong ước tô lên giấc mơ riêng mình. Đó là một sự thay đổi lớn! Những đêm chong đèn, nó học đến lằn tay, mỏi mắt. Nó y như là tu đạo, ngồi thiền. Nó lao vào học với tất cả trái tim và khối óc. Và đó cũng là lúc nó hiểu ra giá trị của sự cố gắng. Nó tự thấy nó tiến bộ và tự lập trong suy nghĩ nhiều lắm.
Đáng yêu thay, cô bé có chuyến về nhà sau kỳ ôn miệt mài vất vả. Nó lao ra giữa bao nhiêu nắng và gió miền Trung như đóa hoa vươn mình đón mặt trời. Chưa bao giờ nó thấy nắng đẹp như thế. Và như một món quà, cô bé kịp trở về thăm những người bạn cũ vào ngay buổi học ôn cuối. Gặp mọi người, nó chỉ muốn ôm chầm mà kể lể, mà thở than mà hỏi "mày nhớ tao không?". Nó ôm chầm và cảm nhận được sự chân thành của tình bạn tuổi 15. Nó đủ đẹp để trái tim luôn thổn thức khi nhớ về. Rất thật. Bởi nó hiểu rằng, đường đời sẽ dẫn nó đến những ngã rẽ khác nhau và thật khó để được gặp lại nhau nữa…
Nỗ lực thế nhưng nó vẫn thất bại. Nó nhận ra dường như sự cố gắng là chưa đủ. Nó trượt cái trường chuyên mà bố nó đăng ký. Nó buồn, chán. Đôi khi nó thấy mình vô dụng, kém cỏi. Nó đã khóc rất nhiều. Nhưng đổi lại, nó cũng học được một điều rất quý giá “Failure is success if we learn from it”. Nghĩ nhiều, nó kết luận: nó đã thắng, không phải cái gì khác, nó đã thắng chính nó - đứa đã bỏ cuộc mộ năm về trước. Nếu chẳng bao giờ dám chấp nhận và thay đổi, nó sẽ không bao giờ là người trưởng thành như thế.
Ba năm trôi qua, con bé kia vẫn tiếp tục hãnh diện trên con đường của nó. Rồi đến chuyện chọn trường. Nó liều mình đăng ký vào Khoa Ngoại ngữ trường Báo ở Hà Nội. Nó sợ chứ. Ai cũng sợ nó không đậu. Nó hối hận nữa. Lúc đi thi về mà nó cứ trăn trở mấy đêm. Lúc bạn bè nó có điểm. Nó cuống lên, có đêm nó nghĩ thương mẹ nó lặn lội đưa đón nó học, nó lại lo, nó là đứa dễ khóc trong những thời điểm như thế. Một đứa gan lỳ như nó lại trở nên yếu mềm hơn bao giờ hết.
Đỗ. Nó đỗ! Mẹ nó mừng. Bố nó tấm tắc. Nó thì còn phải nói, hú hét với bạn nó cả đêm. Đấy! cứ cố gắng là sẽ thành công. Hễ đi là đến. Hôm say nó còn bô lô với bạn bè nó “Đừng từ bỏ ước mơ. Sống mỗi một lần, làm sao phải sống hèn mọn? Hãy sống dũng cảm! Sống hết mình và là chính mình! Ngại gì không thử. Có thử mới biết mình làm được đến đâu. Hãy tin vào bản thân mình”.
Cuộc đời trôi đi, nó vẫn tiếp tục bước những bước đi vững chãi trên giảng đường đại học dẫu có thăng trầm, thành công, thất bại, nước mắt hay niềm hân hoan. Nó vẫn hạnh phúc rằng cha mẹ chưa một lần phải thất vọng vì nó. Nó đã lớn. Nó đã biết nghĩ. Nó vẫn giữ được cái gen quý mà bố nó truyền cho. Nó yêu mọi người. Nó yêu cuộc đời. Nó yêu nó vì nó đã sống là chính bản thân nó. Và nó chính là tôi. Cô bé này sẽ luôn sống tự tin và khát khao như thế!
Cuộc thi viết "Sống với đam mê" do Báo điện tử VnExpress phối hợp cùng Công ty TNHH Sapporo Việt Nam tổ chức từ ngày 12/8 đến ngày 23/9. Cuộc thi dành cho mọi công dân Việt Nam từ 18 tuổi trở lên. Độc giả gửi bài dự thi tại đây. |
Nguyễn Thị Ly