Từ:HuongDoan
Đã gửi: 06 Tháng Tư 2011 3:03 CH
Thân mến gửi các bạn Lê, Khiết!
Những nỗi buồn, những niềm đau mà các bạn đã trải qua, tôi thấy đâu đó chính là niềm đau, nỗi khổ của mình. Phải chăng, chuyện của tôi chính là kết cục tất yếu của tất cả những niềm đau nỗi khổ đó.
Tôi không quá bi lụy khi viết những dòng này, nhưng điều tôi muốn nói ra đây là để qua những điều tâm sự của tôi, các bạn có thể tìm thấy được ánh sáng tình yêu cho con đường của mình, ánh sáng mà mình phải cố tạo ra khi cuộc đời đã không cho mình một tình yêu, không cho mình một người bạn đời như bao người khác.
Tôi kết hôn năm 22 tuồi và sinh con năm 24 tuổi, kết quả của một tình yêu đẹp sau khoảng thời gian dài yêu đương, tìm hiểu. Thời gian đầu, tuy không hẳn hoàn toàn viên mãn nhưng cũng không đến nỗi tệ, tôi không giỏi giang vào loại xuất sắc nhưng cũng là người vợ biết lo toan cho chồng, có công việc làm ổn định và hơn nữa anh là người biết yêu thương, biết lắng nghe và quan tâm đến tôi.
Bây giờ, sau gần 10 năm cưới nhau, chúng tôi đã sống ly thân. Tôi ra ngoài thuê nhà sống cùng con trai năm nay 8 tuổi, còn anh thì vẫn sống cùng gia đình của anh, chúng tôi đã ly thân được gần một năm rồi. Sau khoảng thời gian 3 năm đầu sống chung, chồng tôi ngày càng lộ rõ bản chất gia trưởng, hồ đồ và vũ phu của mình.
Tôi đã không biết bao nhiêu lần phải chịu đựng những lời lẽ thô tục, những câu mắng chửi, xúc phạm và những trận đòn từ chồng. Nguyên nhân là tất cả những điều va chạm trong cuộc sống, từ va chạm nhỏ đến va chạm lớn, anh sẵn sàng chửi bới, đánh đập không nương tay.
Tôi đã nhận nhục chịu đựng, thời gian đầu là vì sĩ diện bản thân, danh dự gia đình, sau là vì con cái. Tôi cũng đã bao lần khóc hết nước mắt van xin anh hãy biết kìm chế nóng giận, hãy vì con, vì gia đình, vì tình yêu mà anh từng dành cho tôi, đừng đối xử với tôi như vậy “vì em cũng là con người bằng xương bằng thịt, anh đánh em như vậy làm sao em chịu đựng nổi”.
Tôi cũng từng nghĩ như bạn Lê “Tôi cứ nghĩ tại sao tôi cũng có cha có mẹ, có học hành, công việc đàng hoàng mà vẫn phải chịu nghe những lời lăng mạ, đánh mắng của một người mà lẽ ra phải là người thương yêu và hiểu tôi nhất" và “nếu dần dần anh cứ thế này thì với tính cách của tôi, tôi sẽ chia tay anh không sớm thì muộn. Tôi là người rất độc lập về kinh tế, tôi không ngại vất vả nuôi con một mình”.
Sau bao lần chịu đựng những trận đòn, những câu mắng chửi xúc phạm từ chồng, những đêm trắng thức chờ chồng mà điện thoại thì ngoài vùng phủ sóng, chồng tôi đi nhậu nhẹt với bạn bè 2-3h giờ sáng mới về là chuyện thường ngày, có đôi khi thâu đêm đến sáng mới về, tôi đã quyết định đưa đơn ra tòa.
Bây giờ tôi dần dần đã lấy lại được quân bình cho cuộc sống của mình, tôi không còn phải sống trong cảnh thấp thỏm lo âu, không biết hôm nay anh về mấy giờ? Anh có say không? Anh có kiếm chuyện gây gổ đánh đập mình không? Tôi làm việc và nuôi con một mình, cuộc sống có khó khăn nhưng tôi thanh thản tinh thần, và con tôi không phải chứng kiến cảnh ba say xỉn rồi gây gổ, đánh đập mẹ mỗi ngày.
Chuyện tôi dài lắm và nỗi khổ tôi từng chịu đựng thì cũng nhiều, nhiều vô kể. Tôi từng đau nên tôi thấu hiểu nỗi đau của các bạn, tôi không dám khuyên các bạn hãy từ bỏ người đàn ông vũ phu ấy nhưng tôi chỉ muốn nói với các bạn và những người đàn ông vũ phu rằng: sự chịu đựng nào cũng có giới hạn và sợi dây nào kéo căng quá thì nó cũng sẽ đứt mà thôi.