- Thành công liên tiếp và trở thành gương mặt quen thuộc trên sàn catwalk, đó là nhờ sự nỗ lực của chị hay chỉ là may mắn?
- Tôi đã tiếp cận với thời trang từ rất lâu. Khi mới 16 tuổi, tôi bắt đầu chụp ảnh, quay phim quảng cáo và xuất hiện trên các tạp chí tuổi học trò. Tuy nhiên, ngay từ đầu tôi đã xác định rõ hướng đi cho mình: làm mẫu chỉ là giải trí bên cạnh việc học. Có khi cả năm dài tôi vắng bóng để ôn thi tốt nghiệp.
Cứ tưởng mọi người không thể nhớ gương mặt chỉ "tạm gọi là xinh" trong số cả trăm người mẫu đẹp yêu kiều, nhưng không ngờ sau khi vào đại học, có vẻ tôi đắt show hơn trước. Chắc là nhờ may mắn(cười).
- Nhưng thực sự chị đã "đổi đời" kể từ khi nhận danh hiệu "Người đẹp Tây Đô". Sự thay đổi ấy có ý nghĩa gì với chị?
- Danh hiệu chứng tỏ sắc đẹp của tôi được xã hội thừa nhận. Cùng đó, nhiều thuận lợi đến với tôi hơn. Có thể là bạn bè thương, thày cô châm chước hơn một chút...
Nhưng điều tôi cảm thấy may mắn nhất đó là góp phần vào việc đánh giá đúng đắn hơn về lớp người đẹp mới hội đủ cả sắc và tri thức, trong khi nhiều người chưa thừa nhận sự đóng góp của giới chân dài và không coi người mẫu là một nghề. Dường như họ cho rằng, nghề mẫu không đáng được coi trọng. Họ không biết người mẫu chúng tôi phải nỗ lực như thế nào để khẳng định vị trí.
"Nghề mẫu cũng cần được coi trọng". Ảnh: Đàn Ông. |
- Với chiều cao khiêm tốn 1,65 m, chị phải làm thế nào để cạnh tranh được với những chân dài khác?
- Trong lĩnh vực người mẫu, tôi không nghĩ mình đang cạnh tranh. Tôi chỉ luôn nỗ lực phát huy thế mạnh.
Bất kỳ người mẫu nào cũng có mặt mạnh, yếu riêng. Những người trong nghề nói tôi ăn ảnh, báo chí khen tôi có khuôn mặt tươi và nụ cười rạng rỡ. Còn tôi thấy mình đẹp hơn khi thả hồn vào mắt, vào môi, vào từng động tác diễn, nên luôn cố gắng phát huy điều này.
- Tham gia nhiều công việc: người mẫu, diễn viên, nghề báo..., chị thấy mình phù hợp với nghề nào?
- Ngay từ những ngày đầu va chạm với nghề mẫu, tôi đã nghĩ mình không thuộc về thế giới ấy nên chọn một con đường riêng. Đó là tập trung học tập bổ sung kiến thức, để có một nghề vững chắc hơn trong tương lai.
Tuy nhiên, phải công nhận sàn catwalk, những điệu nhạc, đèn màu với khói nhả và ánh đèn flash máy ảnh đã ăn sâu vào da thịt tôi. Cứ định bụng sẽ giã từ nghiệp diễn, mà rồi hễ ai gọi đi quay, đi chụp thì lại tặc lưỡi: "Ừ, thì đi...".
Với công việc làm báo, đó là hướng đi tôi chọn lựa và được gia đình ủng hộ. Điều may mắn là tôi hoạt động báo chí theo chuyên ngành văn hoá nghệ thuật bao gồm cả thời trang và làm đẹp, đó cũng là lĩnh vực tôi đam mê nhất.
- Không ít người mẫu đã phải trả giá bởi nghề nghiệp nhạy cảm này. Còn chị thì sao?
- Điều đáng quý nhất mà nghề người mẫu mang lại cho tôi chính là khả năng nhận thức cái đẹp. Cái đẹp được bộc lộ từ "chất" chứ không đơn giản chỉ là hình thức bên ngoài. Từ đó, tôi biết nhìn nhận mọi vật bằng chiều sâu, đánh giá nó dưới góc độ tổng quát và khách quan hơn trước.
- Không bon chen với nghề, bản thân chỉ nghĩ nghề mẫu là sự giải trí bên cạnh việc học, vậy mà không ít lần chị dính những lời thị phi. Chị ứng xử thế nào khi gặp rắc rối?
- Tôi rất nhiều lần bị những lời đàm tiếu, nói xấu này nọ, hoặc nhiều người khi nói đến nghề người mẫu thì thể hiện ánh mắt kỳ thị hoặc không cảm thông.
Đúng là có người mẫu lợi dụng sắc đẹp để kiếm chác, cặp kè..., nhưng đó chỉ là "con sâu làm rầu nồi canh" thôi. Theo tôi, cuộc sống cần phải biết cách cho đi, thứ gì đáng giá thì gắng giữ lại. Nếu cứ mải suy nghĩ vào những thị phi, chắc tôi chẳng còn thời gian để làm việc khác.
- Vậy chị nghĩ sao nếu người ta luôn nói rằng nếu không nhờ vào cái mỏ tiền của đại gia, thì giới người mẫu làm sao có thể xài hàng hiệu, đi những chiếc xe đắt tiền?
- Không chỉ người mẫu mà những ngành nghề liên quan đến nghệ thuật đều không tránh khỏi thị phi. Tuy nhiên, chỉ có người trong cuộc mới thực sự hiểu quy luật cuộc chơi của loại nghề nhạy cảm này.
Tôi tự tin khẳng định người mẫu hoàn toàn có điều kiện sống tốt hơn rất nhiều so với những ngành nghề khác, bằng chính năng lực, sự chăm chỉ, lòng quyết tâm và niềm tin đúng đắn với nghề. Hãy nhìn giới người mẫu bằng thái độ lạc quan và tích cực hơn.
"Sự lãng mạn bất ngờ là điều tôi luôn mong chờ". Ảnh: Đàn Ông. |
- Người đàn ông của chị phải là người thế nào?
- Cao thượng, bản lĩnh, một người anh, người bạn, là một thần tượng, một người yêu tôi hết lòng và tôi cũng yêu người ấy hết lòng. Đó là mẫu người mà tôi mơ ước.
- Trong tình yêu, chị yêu bằng lý trí hay bằng cảm tính?
- Tôi yêu cả bằng cảm tính lẫn lý tính vì tôi sợ sự mù quáng sẽ làm cả hai cùng đau khổ. Sự lãng mạn và bất ngờ là điều tôi mong chờ. Tôi có thể tóm tắt một câu rằng: Ai là người ấy của tôi có thể bị tôi hành hạ đến khổ sở, nhưng anh ấy sẽ được hạnh phúc.
(Theo Đàn Ông)