Cách đây hai năm, nếu ai đó bảo tôi có khả năng viết lách thì không chỉ mọi người xung quanh, mà ngay cả chính tôi cũng buồn cười. Cái tính của tôi hay cáu gắt, nóng giận và chóng chán thì chẳng thể nào phù hợp với việc ngồi yên một chỗ hàng giờ để suy nghĩ và viết. Hồi đi học, điểm văn của tôi cũng bình thường, chẳng mấy khi được hơn điểm bảy, lại càng không thể tham gia thi đội tuyển học sinh giỏi cấp trường hay huyện nào đó. Lúc làm hồ sơ thi đại học, tôi ôn thi khối A nên chỉ nộp hồ sơ thi khối A. Bạn bè ai có khả năng học được tiếng Anh hay văn thì nộp thêm thi khối D.
Tôi ngẫm và cảm thấy mình học chẳng có môn nào nổi trội thì thi một khối chứ có thi thêm cũng đâu tác dụng gì. Thế là tôi lên học đại học theo ngành kế toán khối A đúng như dự định lúc đầu. Bốn năm trôi qua bình yên không vui cũng chẳng buồn. Mọi thứ đi qua cứ đều nhàm chán mà tôi chẳng tìm ra được sở thích hay hứng thú về một việc gì đó. Phải mãi đến cuối năm thứ tư đại học mọi chuyện mới bắt đầu thay đổi theo chiều hướng mà tôi cũng không ngờ đến.
Hồi đó ra Tết, tôi có hai tháng tháng tạm nghỉ học để làm báo cáo thực tập phục vụ cho thi tốt nghiệp. Tôi thuê trọ với người bạn học cùng cấp ba ở quê. Vì địa điểm thực tập xa chỗ trọ, nên tôi đến đó ở cùng cho vui và cũng tiện đường đi lại.
Trong một bữa cơm tối, tự nhiên bạn tôi nổi hứng khoe: "Tao tham gia cuộc thi viết có giải thưởng đấy". "Thật hả? Mai tao cũng tham gia", tôi chỉ buột miệng nói cho vui chứ trộm nghĩ mã mình thì thi thố cái gì.
Bạn tôi toe toét cười nói nửa đùa nửa thật: "Mày mà thi có mà trời sập".
Câu nói đùa đó vô tình đã động chạm đến lòng tự ái của tôi. Mọi khi nói đùa chẳng sao, nhưng hôm đó tự dưng tôi thấy tổn thương ghê gớm. Tôi cúi xuống cố lùa miếng cơm to vào miệng để tránh cơn tức đang trực trào. Mặt gượng gạo: "Ừ, có mà trời sập đất rung ý nhỉ", tôi cố gắng cười to để đánh lạc hướng và tránh gây không khí nặng nề.
Từ hôm đó tôi bắt đầu tranh thủ lên mạng. Thay vì đọc báo hay vào facebook như mọi khi, tôi lại chuyển sang tìm kiếm các cuộc thi. Cuối cùng quyết định viết một truyện ngắn với chủ đề “người mẹ của tôi”, do một trang mạng xã hội tổ chức để chào mừng ngày của mẹ 12/5 năm ngoái. Tôi âm thầm viết từ tối đến nửa đêm, xong gửi đi ngay rồi hồi hộp chờ hồi âm suốt một tuần liền. May mắn đã đến với tôi. Lần đầu tiên tôi có truyện được đăng và cũng là lần đầu tiên tôi viết truyện ngắn. Phải nói là lúc đó tôi vui không nói được thành lời. Tôi mất ngủ cả đêm đó vì mừng. Kết quả chung cuộc tôi không được giải nhưng vẫn thấy hạnh phúc vì được đăng đã là ngoài sức tưởng tượng của bản thân.
Từ đợt đó trở đi tôi có thói quen thỉnh thoảng ngồi viết mỗi khi có cảm xúc ùa đến. Lâu dần đâm ra “nghiện” viết. Mỗi lần ý tưởng bất chợt xuất hiện, chập chờn trong đầu là tôi sẽ ghi chép lại ngay ra giấy hay lưu nhanh vào điện thoại. Tôi viết rất nhiều. Có bài tôi gửi đi dự thi, có bài tôi giữ cho riêng mình. Dù rằng cả năm nay tôi chưa từng đạt giải ở bất kỳ cuộc thi nào, nhưng điều đó cũng chẳng làm tôi buồn phiền nhiều. Điều quan trọng nhất với tôi là đã làm được một việc mà nếu chưa thử sức chả bao giờ, tôi dám nghĩ mình làm được. Càng ngày thời gian tôi dành cho viết lách càng lớn hơn, bởi đơn giản viết làm tôi cảm thấy thoải mái. Đầu óc được đắm chìm trong những câu chữ đẹp đầy màu sắc. Những câu chuyện tôi được chứng kiến, nghe kể hay đơn giản là tự tưởng tượng ra được thể hiện dần trong từng trang viết dẫu còn vụng về, kém hấp dẫn của người mới bước chân vào con đường viết lách. Tuy nhiên, dù sao đó cũng là của riêng mình, là những cảm xúc thật được lưu giữ lại trong từng khoảnh khắc của thời gian.
Mới đây thôi, vào đầu tháng 5, tôi vô tình nhận được món quà đó là cuốn sách “Thanh niên với tình yêu biển đảo”, do tạp chí Thanh Niên phối hợp với Ban Tuyên giáo Trung ương Đoàn tổ chức cuộc thi viết “Tuổi trẻ với tình yêu biển đảo quê hương” gửi tặng. Cuốn sách là tập hợp những bài viết tiêu biểu của cuộc thi và thật bất ngờ trong đó có bài viết của tôi. Đó có thể không là gì với người khác, nhưng với tôi đó là nguồn động lực to lớn giúp tôi tiếp tục cầm bút. Hơn nữa, viết lách cũng đã giúp tôi biết kiên nhẫn, biết lắng nghe và cảm nhận cuộc sống một cách tỉ mỉ hơn.
Đạt được điều đó có lẽ tôi phải cảm ơn người bạn năm xưa vô tình đưa tôi đến con đường văn chương. Tôi thầm cảm ơn chính bản thân vì phút tự ái đó đã giúp tôi tìm được đam mê của chính mình. Còn gì hạnh phúc hơn khi được làm những điều mình thích và có mục tiêu phấn đấu trong tương lai. Tôi đã từng nghe ai đó nói câu cứ đi rồi sẽ đến”. Tôi tin rằng sẽ có một ngày không xa trong tương lai, tôi sẽ viết lên được những tác phẩm giá trị có khả năng chạm đến trái tim người đọc. Và tôi sẽ làm được.
Cuộc thi viết "Sống với đam mê" do Báo điện tử VnExpress phối hợp cùng Công ty TNHH Sapporo Việt Nam tổ chức từ ngày 12/8 đến ngày 23/9. Cuộc thi dành cho mọi công dân Việt Nam từ 18 tuổi trở lên. Độc giả gửi bài dự thi tại đây. |
Trần Trang