Ai cũng có một cuộc đời. Tuy nhiên hầu hết mọi người chúng ta sau khi già đi đều có những trăn trở vì những hoài bão tuổi trẻ vẫn chưa thực hiện được. Có những hối tiếc thực sự trở thành những day dứt ám ảnh và chúng ta lôi nó xuống mồ mà chưa kịp định hình cho nó một cái tên.
Cũng là cuộc đời, sao không sống khác đi. Tôi đã nghe từ cô ấy câu nói này và rồi từ chính câu chuyện của cô, tôi ngộ ra nhiều điều về cuộc sống. Ừ thì cũng là một cuộc đời, nhưng mấy ai sống khác đi lối mòn mà mình ngỡ là con đường đầy ánh sáng…
Hai mươi lăm tuổi, bạn tôi đã chắt chiu cho mình những gì mà có thể cả đời bạn không gom hết được, ấy là những chuyến đi, những bức hình vô giá và những kỷ niệm ngọt ngào đắng cay đủ vị về đất, về người trên xứ sở mà chúng ta đang sống.
Tốt nghiệp khoa Văn trường Đại học Khoa học xã hội & Nhân văn, cô nàng có cái tên thật đẹp Phương Thảo bắt đầu sự nghiệp với vai trò một cô giáo trẻ tại vùng quê yên bình xứ biển Nha Trang. Tuy nhiên, với đam mê viết lách và khát khao được sống với niềm đam mê đó, Thảo đã quyết định từ bỏ sự nghiệp của mình và vào Sài Gòn, bỏ lại sau lưng những lo lắng và tiếng thở dài của bố (mẹ cô mất sớm) với quyết tâm thành công để gia đình đừng lo lắng. Rồi cô bắt đầu thực hiệm đam mê của mình với vị trí biên tập viên và sau đó là phóng viên cho Thời báo Kinh tế Sài Gòn.
Với nhiều người, đó là một vị trí đáng mơ ước, nhưng cô ấy vẫn thấy rằng mình còn thiếu rất nhiều điều để có thể trở thành một cây bút thực sự. Công việc cầm bút mỗi ngày cuốn cô ấy đi với nhiều mảnh đời và cảm thấy mình cần đi nhiều hơn nữa, trải nghiệm nhiều hơn nữa để có thể thấu hiểu và cảm thông nhiều hơn nữa. Cô ấy bắt đầu ấp ủ khát khao chinh phục những cung đường trên mọi miền tổ quốc. Cô ấy muốn hiểu biết nhiều hơn về những vùng đất trước giờ chỉ biết trên sách vở, những vùng đất đầy rơm rạ đói nghèo trên mọi miền đất nước, để những bài viết của mình thực sự "đời" hơn.
Những chuyến đi bắt đầu như thế, đầy mạnh mẽ và bạo liệt, đầy quyết tâm, hứng khởi, và cũng đầy những nhọc nhằn đúng nghĩa của "phận gái dặm trường".
Triền miên với những chuyến độc hành từ Nam ra Bắc đến vùng cao Tây Nguyên (và giờ cô ấy đang “phiêu bạt” miền Tây). Ít ai ngờ được cô gái 25 tuổi với làn da trắng, nụ cười hiền lại có đủ bản lĩnh để chinh phục những khó khăn gặp phải trên đường đi chỉ với chiếc balo, chiếc điện thoại để liên lạc, và chiếc xe máy đã mòn mỏi vì những ghồ ghề trên đường và cả bụi đường, mưa gió…
Bắt đầu từ tháng 4 vừa qua, khi chinh phục hàng nghìn km đường, sau chuyến miền Tây này, cô ấy sẽ lại về Sài Gòn và bắt đầu hành trình xin việc với niềm đam mê viết lách của mình. Cái cách mà cô ấy tạo nên kinh nghiệm để có thể tâm huyết hơn với nghề chắc chắn sẽ mang lại cho những thành công nhất định. Tôi tin thế. Và nếu không trở thành những người giàu có về tiền bạc, cô ấy sẽ trở nên cực giàu có về tâm hồn. Và tôi đợi những bài báo ăm ắp chữ tình chữ tâm của cô…
Điều gì đã nâng bước cho cô? Đó chính là đam mê. Đúng vậy, đam mê và đầy tâm huyết với nghề. Tôi nghĩ rằng hơn bất kỳ đứa nào trong chúng tôi, những bạn bè thân của cô ấy, đó chính là đam mê sống đến mãnh liệt. Cô ấy đi và viết về những trải nghiệm với tất cả niềm đam mê của mình, về những tràn ngập yêu thương, lung linh vẻ đẹp và đầy rẫy những nhọc nhằn… Còn chúng tôi vẫn miệt mài với bốn bức tường văn phòng chật hẹp, “giấc mơ con đè nát cuộc đời con” (Chế Lan Viên).
Bạn có những niềm đam mê ấp ủ mà không thể nào thực hiện được? Điều gì đã ngăn trở chúng? Cơm áo gạo tiền ư? Hay chính những lo lắng tủn mủn của một cái tôi không can đảm đã ngăn chúng ta lại? Chúng ta không đủ can đảm để có thể rời bỏ công việc và thu nhập hiện tại để dấn thân vào những phù du của đam mê mà khi bước chân đi, chúng ta không dám chắc rằng sẽ đến được đích của thành công?
Nhưng có thể chúng ta đang sống sai lầm. Và rất có thể sau này chúng ta sẽ hối tiếc về những băn khoăn của hiện tại. Đam mê nào cũng đáng trân trọng, quan trọng là bạn có đủ dũng cảm để sống cùng niềm đam mê đó hay không thôi.
Và chính người bạn thân của tôi đã giúp tôi hiểu rằng, nếu đã trót đam mê thì hãy mạnh dạn mà tiến, sau màn đêm sẽ là bình minh đang chờ đón bạn, dẫu chân đau, nhưng có niềm vui nào hơn được thấy ánh mặt trời?
Cuộc thi viết "Sống với đam mê" do Báo điện tử VnExpress phối hợp cùng Công ty TNHH Sapporo Việt Nam tổ chức từ ngày 12/8 đến ngày 23/9. Cuộc thi dành cho mọi công dân Việt Nam từ 18 tuổi trở lên. Độc giả gửi bài dự thi tại đây. |
Nguyễn Thị Bích Nguyện