Sau 4 năm ra trường và làm việc, tôi thấy mình trở nên giàu có trong tâm hồn. Những ký ức đẹp vẫn còn vươn vấn trong tôi với những ước mơ làm vơi đi bao nỗi đau của những người thiệt thòi, kém may mắn trong xã hội. Tôi trưởng thành hơn và sống trọn từng ngày với những đam mê của chính bản thân mình.
Tôi sinh ra trong một gia đình trung nông ở một vùng biển mặn. Nơi có những ruộng muối trắng ngần, có những con tàu chở cá về sau những chuyến ra khơi. Tôi không thật giỏi nhưng chăm chỉ. Ngày ấy, khi nhà tôi còn nằm giữa vùng đồng trống không có điện thắp sáng, mẹ là người thắp lên trong tôi tinh thần hiếu học qua ngọn đèn dầu mờ ảo.
Năm 2006, trong đợt tuyển sinh, tôi nhận được giấy báo trúng tuyển đại học, nhưng tôi bị từ chối vì ngoại hình. 13 tháng tuổi, tôi bị nhánh cây quẹt vào mắt và kết quả mắt phải tôi không nhìn thấy nữa. Tôi đã vỡ òa khóc khi cầm trên tay giấy báo “không đủ sức khỏe học tập”. Nhưng sau giây phúc đó, tôi đã đấu tranh để giành quyền học tập cho mình. Khi không được học ngành sư phạm, tôi đã chọn học ngành Công tác xã hội.
Thế là từ đây, cuộc sống của tôi đã lật sang một trang viết mới. Trong những năm học tập đã rèn luyện tôi thành một cô gái mạnh mẽ hơn. Tôi gần gũi và cảm thông với những người kém may mắn trong xã hội. Tôi thường xuyên tham gia các hoạt ngoại khóa như thăm hỏi các cụ già neo đơn, thăm và tặng quà cho các em nhỏ khi Tết hoặc mùa trung thu về. Những hoạt động vì quyền lợi của Người khuyết tật tôi cũng tham gia tích cực. Vì nơi đây, tôi có thể hỗ trợ, chia sẻ với các bạn sinh viên đồng cảnh như mình. Tôi còn tích lũy cho mình nhiều kinh nghiệm khi tham gia thực tập, phát triển cộng đồng tại các xã khó khăn ở Đồng Tháp. Những kiến thức trên giảng đường kết hợp với những công việc thực tế đã giúp tôi đi đúng con đường phục vụ xã hội.
Sau khi tốt nghiệp, tôi bắt tay vào công việc. Đầu tiên tôi làm nhân viên hỗ trợ cá nhân cho chương trình "Sống độc lập", do Hiệp hội Chăm sóc Con người - Human care do Nhật Bản tài trợ.
Tôi hỗ trợ cho những người khuyết tật nặng có cơ hội tham gia sinh hoạt cộng đồng, cùng các chị thực hiện những ước mơ giản dị như đi chợ, nấu những món các chị thích, đưa các chị đến những nơi mà các chị chưa từng đi. Đó là con đường rất ngắn mà suốt bao nhiêu năm các chị vẫn âm thầm ao ước được nhìn thấy cảnh vật ấy, dù chỉ một lần…
Có rất nhiều người hỏi tôi rằng: “Tại sao em tốt nghiệp đại học mà đi làm công việc này?”, Tôi chỉ cười và trả lời vì thích. Tôi tự hào rằng công việc này rất ý nghĩa giúp cho người khuyết tật khôi phục sự tự tin vào bản thân, phát huy tiềm của chính họ. Tôi làm việc hăng say và quên đi những trở ngại, khó khăn trước những lời chê bai và so sánh mức lương cao vời của những người làm những ngành nghề khác.
Tôi cảm nhận sâu sắc những khó khăn, rào cản của người khuyết tật. Nhiều người khuyết tật không có điều kiện đến trường, không được học nghề, do đó cuộc sống của họ rất bấp bênh, không ổn định. Qua đó, tôi càng hiểu và chia sẻ với họ. Thật ra mong ước của họ thật giản đơn. Họ muốn được sống khỏe mạnh để tự đi làm, tự lo cho bản thân và lo cho gia đình. Với họ khi tự làm được những việc gì, hoàn thành chúng thì đó là hạnh phúc rất lớn lao.
Cảm giác thật tuyệt vời khi tôi mang lại niềm vui, sự lạc quan cho người khác. Tôi giờ đây đã trưởng thành, lạc quan và khéo léo hơn khi tiếp xúc với mọi người. Trong trái tim mình, tôi biết rằng nó chứa đựng rất nhiều tình yêu thương và nhiệt huyết tuổi trẻ để làm việc giúp ích cho những người bất hạnh, người khuyết tật và nhất là phụ nữ và trẻ em.
Hiện tại tôi đã được tín nhiệm bầu làm Phó chủ tịch của Hội Người khuyết tật TP Cần Thơ và là chủ nhiệm của câu lạc bộ Phụ nữ khuyết tật Cần Thơ, để tôi có thể cống hiến nhiều hơn nữa công sức khả năng của mình cho những người kém may mắn. Dù vẫn còn rất nhiều thử thách chờ đợi phía trước, nhưng tôi rất tự hào với những gì bản thân đã làm được, nhất là giờ đây khi nhìn lại cuộc sống của những người mà tôi từng cùng làm việc. Họ đã phát huy những thế mạnh riêng của bản thân để tìm đúng con đường mà họ mong muốn. Điều quan trọng hơn hết là họ đều thấy hạnh phúc, vui vẻ, tự tin hơn hòa nhập cộng đồng.
Vì vậy, mỗi ngày tôi đều sống trọn những giây phút và làm hết khả năng của mình có thể, để mang lợi ích đến cho những người kém may mắn trong xã hội.
“Xin cho con sống trọn kiếp người giữa cuộc đời nổi trôi và yếu đuối. Xin cho con yêu thương mọi người biết quên mình phục vụ anh em”. Đó là lời cầu nguyện mỗi tối trước khi tôi đi ngủ.
Cuộc thi viết "Sống với đam mê" do Báo điện tử VnExpress phối hợp cùng Công ty TNHH Sapporo Việt Nam tổ chức từ ngày 12/8 đến ngày 23/9. Cuộc thi dành cho mọi công dân Việt Nam từ 18 tuổi trở lên. Độc giả gửi bài dự thi tại đây. |
Nguyễn Thụy Tố Trâm