Ai cũng có những ước mơ, những dự định ấp ủ, nhưng điều quan trọng và cũng chính là điểm khác của mỗi người là lựa chọn hướng đi như thế nào. “Mỗi con đường đều dẫn đến thành công”, nên hãy luôn tin vào con đường đó và quyết tâm thực hiện điều đó.
Nhật ký dài thêm những nỗi buồn
Tâm tư đâu dễ để sẻ chia
Chất hết vào trong thàng sóng nhẹ
Gợn đi gợn lại một nỗi sầu
Con người tôi là thế, đa sầu đa cảm. Khi vui thì vui hết mình nhưng khi “Buồn le lói trong tim” thì không thể nở nổi nụ cười.
Ngày này năm ngoái (26/8), tôi chính thức trở thành tân sinh viên. Ngày sinh nhật của tôi cũng là ngày tôi nhận được giấy báo nhập học, một niềm vui không tả. Con đường mà tôi chọn cũng giống rất nhiều các anh chị, các bạn khác, nhưng ở con đường ấy tôi đã phải chảy nước mắt, phải chiến thắng nỗi sợ của bản thân mình rất nhiều. Và tôi đã làm được, một kết quả đúng với nỗ lục của tôi.
Khi bước được chân vào Trung học phổ thông, đại học là cái gì đó tôi chưa từng và cũng không có suy nghĩ về nó. Nó giống như một món đồ chơi, một trò giải trí dành cho bọn nhà giàu, còn những đứa quê mùa như tôi thì không mảy may nghĩ đến. Dường như khi đó chưa có một ai định hướng cho cuộc đời tôi phải như thế này như thế kia cả, phải thi khối này, thi khối nọ. Tôi vu vơ, ngây thơ học năm nào chắc năm ấy và lấy cho được cái giấy khen làm bằng chứng. Tôi lấy làm thích thú vì điều ấy.
Nhưng rồi, tôi tìm thấy niềm vui ở lịch sử, không những thế cô giáo bộ môn địa cũng muốn tôi đi thi tỉnh. Tôi chỉ chọn sử thôi. Tôi đã giành được giải khuyến khích. Mặc dù tôi học ban A nhưng khi làm hồ sơ tôi quyết định chọn ban C. Thật may mắn trong kỳ thi tốt nghiệp năm 2012, tôi được một lần chứng minh kiến thức của mình khi có môn địa và sử. Tôi cứ thế tung tăng đi thi tốt nghiệp và lấy được 49 điểm. Niềm vui này tạo động lực cho tôi ôn thi đại học.
Không một ai quyết định giúp tôi, kể cả bố mẹ tôi. Mọi con đường đều do tôi lựa chọn. Đây là điều thích thú của các bạn con nhà giàu, khi không muốn bố mẹ can thiệp vào tương lai sau này. Nhưng đối với tôi lại khác. Chắc vì sống trong cái thiếu nên tôi mới thèm. Tôi thèm có bố mẹ định hướng cho một chút nghề nghiệp, được gợi ý trong việc chọn trường. Phó mặc mọi thứ cho tôi, bố mẹ tin tưởng vào trường tôi chọn nhưng cũng luôn dè chừng “thi vào ngành mô mà con chắc chắc nhất”. Bố mẹ là nông dân nhưng không phải là thất học. Chính vì bố mẹ không thể kèm cặp nhưng luôn tao không gian, làm bớt việc đồng áng để chị em tôi cùng học.
Dường như tôi đang bị thử thách vậy. Kỳ thi đại học năm 2012, tôi được 20,5 điểm chưa cộng điểm vùng. Khi biết điểm bố mẹ tôi đinh ninh rằng tôi đậu. Còn tôi vui thì vẫn vui vì ngành báo năm 2011 lấy thấp hơn, nhưng vẫn không ngừng hỏi mẹ: "Mẹ ơi! Con đậu không mẹ ạ?" Làm sao mẹ trả lời được nhỉ, nhưng mẹ luôn động viên rằng: con đậu đó đừng lo, hãy luôn tin tưởng. Nhưng rồi vào một buổi tối mùa hè nóng nực, sao trên trời dày đặc, khi xem xong chương trình chung kết nào đó mà tôi không nhớ lắm nữa, chị tôi nhảy chộp lên nhà trên nói lớn: "Con Hà nhà ta không đậu rồi, năm ni họ lấy 22 điểm tề". Tôi như không nghe thấy gì, tim tôi đập nhanh, bố mẹ nhao lên: "xem lại đi, chắc chắn chưa". Mọi ánh mắt đổ dồn về tôi.
Tôi không khóc, dường như tôi vẫn chưa tin, mặc cho chị tôi đưa điểm trên mạng cho tôi xem. Tôi đi đâu mẹ tôi theo đó, như sợ tôi làm điều gì dại dột. Tôi sẽ không ngu thế đâu. Nhưng sao tôi cảm thấy bất công quá, công sức học tập 12 năm trời của tôi, dường như tôi đang cần một phép màu giúp tôi biến điểm chuẩn. Lúc ấy, tôi leo lên dường chờ cho bố mẹ đi ngủ. Nhưng tôi cam đoan rằng bố mẹ đang lo cho tôi, đang bình luận về điểm chát. Một mình, tôi chạy ra bể nước, cái bể nước đổ một vùng màu đen ngả sang phía không có ánh trăng, tôi ngồi ở trong đó ngước mắt nhìn lên trời. Một nhả câu hỏi muốn nói với ông trời, muốn nói với tổ tiên, muốn hét lên, hét thật to. Nước mắt tôi cứ thế mà tuôn. Một cảm giác thất vọng nặng nề, thất vọng vì bản thân mình sao không ôn kỹ hơn, so trước khi đi thi không đọc qua sách vở một lần nữa.
Bạn có biết không, khi ngày mai vẫn cứ tiếp diễn, tôi cũng tỉnh hơn và suy nghĩ thông hơn rồi thì phải. Tôi tiếp tục ôn thi lại một lần nữa, đó cũng là ý muốn của bố mẹ tôi. Động lực của tôi đấy. Gia đình! Bố mẹ quyết định để tôi thi lại, và tìm cho tôi một chỗ để ôn thi, nắm lại kiến thức. Dần dần tôi quen, không thấy thốt tim mỗi lần nhắc đến trường báo chí nữa, không thấy nặng lòng khi nhìn bè bạn tay xách, tay mang đồ đạc lên đường nhập học nữa. Tôi đã quen rồi, và mỉm cười cho bước đường tiếp tục của tôi.
Tháng 9, tôi tay xách tay mang vào Vinh tìm phòng trọ, bố mẹ tìm thầy cô ở trường Phan, để chuẩn bị một mùa ôn thi mới. Tôi quen được một người bạn ở Thanh Chương, giúp tôi có động lực học, quên đi nỗi nhớ nhà. Thi lại làm bố mẹ rất tốn kém, nhưng tôi sẽ không để số tiền, công sức của bố mẹ phải vứt váo sọt rác một cách vô ích đâu. Khi vào Vinh tôi cảm giác đây là thành phố lý tưởng để tôi trấn tĩnh ôn. Học sinh ở đây, của trường Phan ham học, ý thức học tập rất là cao, phương pháp dạy của giáo viên ở đây khác với cách dạy ở trường tôi. Tôi có thêm sự quyết tâm và cách học mới. Kiến thức trong sách tôi nắm rõ như in, giờ chỉ cần một phương pháp ứng dụng nữa là tôi chác chắn vượt qua được kỳ thi ấy một lần nữa.
Tôi học liên tục, không cho phép bản thân mình sự nghỉ ngơi. Học tối đến 21h mới về, còn buổi sáng tôi dậy 5h sớm nhất dãy trọ. Tôi uống nước chè xanh, như các bà ở quê hay uống, nó giúp tôi có thể thức khuy được và đó đã trở thành thói quen của tôi cho đến lúc này. Cô tận tình bày tôi cách trình bày môn sử, cho lớp xem những đoạn phim ngắn về cuộc đời hoạt động của Bác, nuôi dưỡng tình yêu sử trong tôi. Thầy dạy địa bày cho phương pháp làm bài tập mới, cách trình bày một bài thi như thế nào, cô dạy văn truyền cho tôi những cảm hứng, cách cảm nhận mới mẻ hơn. Nói chung ở Vinh tôi tìm được một động lực học, một mục tiêu cho con đường phấn đấu của tôi.
Bạn thường tìm đến ai để cho tâm thanh thản? Ngoài nắm chắc kiến thức ra, tôi cũng phải cần sự may mắn nữa chứ. Có thể nói tôi là người mê tín cũng được, nhưng tôi cũng cần có một điểm tự phía sau ngoài gia đình mình. Tôi tin Chúa, mặc dù gia đình tôi không theo đạo, tôi tin ở tổ tiên nhà mình, đó chính là điều làm tôi thấy yên tâm, thanh thản, thong dong bước vào phòng thi không một chút trở ngại nào. Và tôi đã làm được, 23,5 điểm, tôi vui vì điều đó. Tôi tin lần thi này tôi sẽ qua. Vâng, tôi đã đỗ. Ngồi nhớ lại giây phút đạp xe giữa trời mưa đi học trên con đường Phong Định Cảng, đường ngập nước, tôi ngã xe và trôi đi một chiếc dép. Tôi đã khóc dưới cơn mưa. Kỷ niệm thật nhiều, mà dường như luôn gắn với mưa.
Thế là đất cố đô nghìn năm văn hiến đã chào đón tôi, cũng trong cơn mưa rào bất chợt, để rồi khi đón tuổi 20 giữa trời Hà Nội, cơn mưa đó chúc mừng sinh nhật của tôi. Trời buồn cho tôi nhiều niềm xúc động. Tôi vào được ngành mình theo đuổi nhưng đó chưa phải là dấu chấm dừng, trước mắt còn có quá nhiều chông gai, con đường tôi đi không bằng phẳng như tôi đã nghĩ. Một năm học đã cho tôi lớn lên rất nhiều, vơi đi nỗi nhớ gia đình để có thể đứng vững giữa thành phố bon chen này. Tôi đã được trải nghiệm cảm giác làm sinh viên tình nguyện, mặc áo xanh, mang logo nhà trường, được hiến máu góp giọt máu hồng, được quen biết rất nhiều anh chị, bạn bè ở mỗi vùng miền… đó là những điều mà tôi muốn từ thuở nào. Tôi còn có những dự định mới cho việc học và nghề nghiệp mà chưa làm tốt. Tôi phải nỗ lực rất nhiều, nhiều hơn nữa. Cuộc sống không cho tôi dừng lại, bắt tôi phải luôn suy nghĩ, phải thấy áp lực, phải vượt lên nỗi sợ hãi trong chính bản thân mình. Tôi phải chiến thắng chính mình.
Sống là phải mơ, giấc mơ đó phải thiết thực, phải nằm trong tầm tay có thể thực hiện được. Trời sinh ra ta ắt có ích. Cuộc sống sẽ không dừng lại nếu bạn không từ bỏ ước mơ. Mỗi con đường đều dẫn đến thành công. Tôi đã chọn việc học tiếp, tôi sẽ kiên quyết theo đuổi nó đến cùng, mặc cho đường đời trên bàn tay trái tôi có đứt đoạn. Nhất định tôi sẽ nhảy sang và nối lại.
Từ nay tôi sẽ:
"Đường còn dài ngước mặt mà đi
Hãy đứng dậy hít một hơi dài
Khoác tiếng cười để tâm thanh thản
Gian nan mấy cũng sẽ vượt qua.
Ham muốn nhiều, dự định cũng nhiều
Thêm tuổi mới, ngã đường lắm lối
Quyết định ra đâu dễ thu về
Cố lên! Chiến thắng bản thân mình"
Hãy cố lên, xung quanh có rất nhiều người bên bạn, bên tôi. Tôi mong sao mình sẽ luôn mỉm cười, quên đi những cái không vui, giữ lại những gì đáng nhớ và thực hiện bằng được mục tiêu của mình. “Đường đi khó không phải vì ngăn sông cách núi mà khó vì lòng người ngại núi e sông” - Nguyễn Bá Học. Rồi đây sẽ còn nhiều con đường nữa, không phải hai ngã, mà ngã ba, ngã tư… sự chọn lựa sẽ rất khó khăn, phải kiên định và giữ vững lập trường nhé bạn.
Cuộc thi viết "Sống với đam mê" do Báo điện tử VnExpress phối hợp cùng Công ty TNHH Sapporo Việt Nam tổ chức từ ngày 12/8 đến ngày 23/9. Cuộc thi dành cho mọi công dân Việt Nam từ 18 tuổi trở lên. Độc giả gửi bài dự thi tại đây. |
Nguyễn Thị Hà