Cô bạn hàng xóm thân thiết sinh ra trong một hoàn cảnh kém may mắn hơn những đứa trẻ khác. Cái hoàn cảnh tối tăm giống như nước da nâu đen mà nó khoác lên mình vậy. Từ khi ý thức được cái gì nên hỏi và cái gì không nên hỏi thì tôi chưa bao giờ hỏi nó về bố cả. Mẹ sinh ra nó và chị gái rồi để lại cho dì và đi theo người đàn ông khác vào Nam. Dì là một người phụ nữ tốt bụng nhưng nghiêm khắc, quá lứa lỡ thì, dì ở vậy nuôi hai chị em nó. Tôi còn nhớ mãi những trận đòn roi của dì mà đứng ngoài nhìn còn thấy đau vô cùng, nhưng có lẽ nhờ sự nghiêm khắc đó mà sau này dù cuộc sống khó khăn đến mấy, dòng đời có xô đẩy đến đâu thì vẫn không xô được nó vào những nơi tối tăm, tội lội.
Ngày đó gia đình còn đông đúc lại nghèo, nên nó sớm đã phải lao động để phụ giúp gia đình. Sống ở một làng quê gần thủ đô có lẽ với thế hệ 8x như tôi và các bạn sẽ chẳng thể tưởng tượng được việc lên núi kiếm củi, nhặt lá về đun là như thế nào, hhay thưởng thức cái món khoai lang luộc to bằng ngón chân cái trong nồi cám lợn ngon biết bao. Phải, tôi được sinh ra trong một gia đình đầy đủ hơn, tuổi thơ không phải lo lắng đến bữa cơm, bát gạo thế nên giờ đây tôi còn nhớ mãi cái cảm giác lẽo đẽo theo nó đi kiếm củi, nhặt lá khô hay xì xụm bóc vội của khoai lang vừa vớt trong nồi cám ra ăn.
Lớn hơn chút nữa, khi tôi biết đi chợ thì lại theo nó bán gạo, bán cám lấy tiền mua thức ăn. Ôi nghĩ lại tôi thấy nó đáng quý, đáng trân trọng làm sao. Dù thiệt thòi hơn bao đứa trẻ khác, nhưng nó vẫn luôn giữ cho mình một niềm tin vào cuộc sống vào tương lai. Nó chẳng bao giờ kêu than, oán trách bất cứ lời nào cả. Tôi cảm nhận được ngọn lửa tình yêu với con người, với cuộc sống và tương lai vẫn luôn cháy trong con người nó. Rồi đến cái ước mơ nhỏ nhoi là được đi học (học cấp 3) như bao đứa trẻ khác. Nó biết hoàn cảnh khó khăn, tự nên đi kiếm việc làm thêm để lấy tiến nếu có cơ hội đi học.
Cuộc đời đã mỉm cười với với người con gái nghị lực và kém may mắn đó. Nó rẽ sang một con đường khác không giống như chúng tôi. Nó được nhận vào một trung tâm dạy nghề từ thiện của nước ngoài có cái tên khá ấn tượng KOTO với câu logan "Know one teach one", đó là lời đầu tiên sau mấy tháng ở trung tâm về nó kể cho tôi nghe. Ở đó được ăn, được ở, được học và tất nhiên cũng được làm việc mà với những cô cậu học trò như tôi bấy giờ thì là khá vất vả đó. Mỗi lần nói chuyện là nó vui vẻ huyên thuyên về gia đình mới, được làm việc trong những nhà hàng sang trọng, nấu những món ăn Tây mà đến bây giờ tôi vẫn còn chưa có dịp được thưởng thức. Tôi cảm thấy vui mừng như chính cuộc sống của mình vậy.
Và cứ thế thời gian trôi đi, mỗi người một con đường, có khi tôi bận rộn với những mối quan hệ mới tôi ít có thời gian gặp và nghe nó nói chuyện nữa. Hôm lâu Tết về, nó cho xem ảnh về lễ trao bằng tốt nghiệp hoành tráng của mình, có cả dì ra dự và thông báo đã phỏng vấn, được nhận vào làm đầu bếp tại một khách sạn lớn ở Hà Nội. Dù chỉ mới là nhân viên bếp bình thường nhưng đó là một khởi đầu thuận lợi và tốt đẹp, nhìn nó mặc bộ đồng phục đầu bếp mới đẹp làm sao, một niềm tự hào và khâm phục cô bạn bé nhỏ của mình. Và gần Tết năm sau tôi nhận được điện nó mời về ăn cưới, kết hôn với một anh bạn học cùng trung tâm và cũng đang làm đầu bếp tại nhà hàng ở Hà Nội. Kết thúc câu chuyện có hậu với một cô nhóc xinh xắn ra đời vào cuối năm.
Dù hiện tại nó sống trong một căn phòng thuê trọ nhỏ, nhưng tôi tin rằng hạnh phúc sẽ luôn ngập tràn trong căn phòng nhỏ đó. Chúng ta đều còn trẻ và con đường phải đi mới chỉ bắt đầu, hãy giữ cho cuộc sống niềm tin và hy vọng. Chúng ta hãy luôn cố gắng hết mình với những gì đang làm nhé. Chúc cho mọi điều tốt đẹp sẽ luôn đến với bạn gái bé nhỏ của tôi.
Cuộc thi viết "Sống với đam mê" do Báo điện tử VnExpress phối hợp cùng Công ty TNHH Sapporo Việt Nam tổ chức từ ngày 12/8 đến ngày 23/9. Cuộc thi dành cho mọi công dân Việt Nam từ 18 tuổi trở lên. Độc giả gửi bài dự thi tại đây. |
Nguyễn Thị Tuyết Nhung