Đó là khi cô bé 12 tuổi như tôi phải gánh lấy hậu quả của một ca phẫu thuật định mệnh. Ca phẫu thuật khiến thị lực của tôi bắt đầu giảm mạnh. Cũng trong thời gian "u tối" ấy, cuộc sống một lần nữa cướp đi của tôi người cha thân yêu nhất. Mất người bảo vệ, mất luôn khả năng tự bảo vệ bản thân khiến cho tôi hoàn toàn suy sụp. Để rồi từ đó việc học tập dần bị tụt dốc (từ một học sinh khá giỏi trong suốt 6 năm liền, tôi chỉ còn là học sinh trung bình và thậm chí còn bị điểm 1 môn Hóa học trong kỳ thi cuối năm của lớp 7). Từ một đứa bé vui vẻ, có cá tính tôi trở nên tự ti, ít nói, hay buồn...
Khó khăn đó là việc tôi phải mang theo chút ánh sáng còn lại của mình với nỗi đau tinh thần chưa thể nguôi ngoai. Tôi xa gia đình đến sống và học tập tại một trung tâm chuyên biệt của tỉnh với quyết tâm theo hết chương trình THPT.
Khó khăn không chỉ dừng lại ở đó, vì mặc dù đủ điểm đầu vào cấp 3, nhưng nhóm học sinh khiếm thị chúng tôi lúc bấy giờ bị gần như tất cả các trường phổ thông trên địa bàn tỉnh từ chối tiếp nhận. Ngậm ngùi và xót xa, chúng tôi vào học tại Trung tâm giáo dục thường xuyên với suy nghĩ duy nhất "còn được đến trường thì ước mơ của mình còn có hy vọng".
Khó khăn đó là thay cho niềm hớn hở khi tôi đã vượt qua được kỳ thi đại học để đến với mơ ước của mình thì lại rơi ngay vào trạng thái hoang mang, chán nản vì một lần nữa nghe thấy lời khước từ của trường ĐHSP với lý do "theo quy chế, trường không nhận đào tạo sinh viên khuyết tật". Suốt gần 1 tháng ngồi học trên giảng đường, tôi liên tục được nhà trường làm công tác tư tưởng cho mình, hết khuyên nhủ, rồi bị nhắc nhở rằng "em phải chọn một ngành học khác ở một trường đại học khác...". Có biết bao sinh viên vào đại học mà không biết đó phải chăng là đam mê thật sự của mình. Riêng tôi, mong muốn trở thành một chuyên viên tư vấn tâm lý ngay từ những năm học cấp 3, chính là động lực giúp tôi cố gắng trong nhiều năm qua. Giờ đây khi tôi đã chạm được vào nó, thì tại sao phải buông tay? Nghĩ như vậy, tôi quyết tâm "bám trụ" lại trường.
Bốn năm học trên giảng đường, tôi nhận được sự yêu thương và ủng hộ hết mình từ phía gia đình, thầy cô và bè bạn. Tôi cũng có cơ hội trao gửi thương yêu thông qua các hoạt động tình nguyện của mình. Tôi được tiếp xúc nhiều hơn với các dạng trẻ khuyết tật khác nhau, nhờ đó, tôi nhận ra rằng: chữa lành vết thương tâm hồn cho mọi người là điều rất có ý nghĩa, nhưng mang lại cho trẻ em khuyết tật một cuộc sống tinh thần tốt đẹp mới là điều cần thiết hơn.
Với mong muốn đó, sau khi ra trường, tôi phải đấu tranh tư tưởng rất nhiều giữa một bên là sự ổn định trong công việc, với một bên là bốn năm học tiếp theo cùng sự kiên nhẫn và biết bao khó khăn khác mà ngành Giáo dục đặc biệt mang lại.
Trước những hoàn cảnh như thế, tôi đã kiên trì làm chủ suy nghĩ của mình và cố gắng từng chút, từng chút một...
Bây giờ nghĩ lại, tôi tự hỏi, nếu lúc đó mình dừng lại trước một trong những thử thách kia hay những khó khăn khác trên đoạn đường đã đi qua... thì liệu giờ đây tôi có thể trở thành tôi của ngày hôm nay. Một cô gái luôn tự hào về những thành tích học tập của mình (tôi đang theo bằng đại học thứ 2 với 2 đề tài nghiên cứu khoa học cấp trường và khoa đã được bảo vệ) luôn lạc quan và biết cách truyền cảm hứng trong những phong trào của sinh viên hay các chương trình tình nguyện hướng đến cộng đồng, dù ở bất cứ vai trò nào (người tham gia hoặc ban tổ chức). Và trên hết, tôi luôn khao khát sống hết mình cho những ước mơ.
Động lực lớn nhất thôi thúc tôi tham gia cuộc thi này là muốn nhắn gửi đến mọi người rằng "Mình biết, ở khắp mọi nơi đều luôn chứa đựng những thách thức và khó khăn, nhưng nếu bạn thật sự có đam mê, có mục đích sống thì bạn có thể vượt qua mọi trở ngại. Chỉ cần bạn làm chủ suy nghĩ của mình một cách tích cực".
"Gieo suy nghĩ sẽ gặt hành động, gieo hành động sẽ gặt thói quen, gieo thói quen gặt tính cách, gieo tính cách gặt được số phận". Số phận của mỗi người không nằm ở sự hạn chế của đôi tay, đôi chân hay đôi mắt... cũng chẳng phải nằm ở những thiệt thòi mà các bạn chưa được bù đắp... nó chỉ đã, đang và luôn nằm trong năng lực, sự quyết tâm của bản thân bạn. Do đó, mỗi chúng ta cần phải cố gắng nhiều hơn vì đam mê của mình, bạn nhé!
Cuộc thi viết "Sống với đam mê" do Báo điện tử VnExpress phối hợp cùng Công ty TNHH Sapporo Việt Nam tổ chức từ ngày 12/8 đến ngày 23/9. Cuộc thi dành cho mọi công dân Việt Nam từ 18 tuổi trở lên. Độc giả gửi bài dự thi tại đây. |
Trương Thị Hoài Hạnh