Tôi là giáo viên mầm non, số phận éo le đã ập đến khiến tôi phải chịu cảnh góa phụ. Ở tuổi 31, sau một vụ tai nạn đã cướp đi sinh mạng chồng tôi, cú sốc đó thật nặng nề với tôi, khi ấy con thứ hai của chúng tôi chưa tròn ba tháng tuổi. Tưởng như mọi thứ đã sụp đổ nhưng nghĩ đến các con, tôi phải cố gượng, một mình gồng gánh, vừa nợ nần vừa nuôi con, vừa làm cha lại vừa làm mẹ. Điều đó khiến cho tôi mệt mỏi, kiệt quệ. Vậy mà vì con, tôi gắng gượng gần bốn năm. Trong suốt thời gian đó, mệt mỏi, cô đơn, buồn tủi vây quanh, không có ai tâm sự.
Tôi không yêu đương, không phải lòng ai dù rất nhiều đối tượng mai mối, ngỏ lời, tôi đều phớt lờ. Có người độc thân, có người gia đình đổ vỡ giống tôi, nhưng tôi thật sự chưa sẵn sàng cho một mối quan hệ mới. Tôi nghĩ đến những đứa con còn nhỏ, với lại bản thân không muốn trở thành gánh nặng cho người khác. Gần đây, vô tình tôi quen một người đàn ông có hoàn cảnh giống mình, chia tay vợ, có hai con, một bé ở với mẹ, một bé anh nuôi.
Sau một thời gian tìm hiểu, nói chuyện phiếm, tôi thấy mình và anh có điểm rất hợp nhau, suy nghĩ cùng một hướng. Anh luôn đồng cảm, quan tâm, an ủi, động viên làm tôi rất yên tâm. Tự nhiên tôi cảm thấy có cảm tình với anh. Anh ngỏ lời yêu tôi và có ước nguyện muốn tôi về sống cùng.
Tôi đã có nhà riêng to, rộng, vừa làm xong, thực sự không muốn bỏ ngôi nhà mà mình cất công xây dựng để về nhà anh. Anh rất tôn trọng và nói luôn đợi chờ cho đến khi các con tôi lớn hơn chút. Tôi không biết trả lời ra sao cho khỏi phụ lòng anh, rất mong độc giả chia sẻ cùng tôi. Chân thành cảm ơn.
Lệ Quyên
Độc giả gọi vào số 024 7300 8899 (máy lẻ 4529) trong giờ hành chính để được hỗ trợ, giải đáp thắc mắc